‘En nu?’
‘Ja, dat weet ik niet’.
‘Hoe lang staat hij hier al zo?’
‘Ja, dat weet ik ook niet, maar zeker sinds vanmorgen’.
‘En als je eens op zijn huisje tikt?’
‘Nee, tikken helpt niet. Heb ik al geprobeerd’. Aan de voet van een oude beuk staan Simon de boktor en Leo de schele spitsmuis. Ze kijken naar een slak die, tussen hun in, naar boven staart. Zijn ogen staan op stelen en leunen achterover tegen zijn slakkenhuis.
‘De vorige keer dat hij zo stond, keek hij naar een kastanje’. Zegt de boktor. ‘Waar kijkt hij nu naar? Een beukennootje?’ De spitsmuis maakt zich plat en houdt zijn kop naast de ogen van de slak. Boven hem ziet hij een vogelhuis in de boom hangen.
‘Hij kijkt naar een vogelhuisje?’, antwoordt de muis. Ja, dat hebben slakken vaak. Ineens staan ze echt stil en dan kijken ze ergens naar.

‘Zullen we hem andersom keren? Dat hielp toen bij die kastanje’.
‘Ben je gek!’ Zegt de muis. ‘Een slak mag je nooit omkeren! Dan wordt ie misselijk. Laten we allebei een steel pakken en heel hard zijn naam roepen’.
De muis en de tor pakken ieder een oog en tellen zachtjes tot drie. ‘WILLY!’ Gillen ze ieder in één van de slakkenogen.
‘Huh?’ Zegt de slak traag. Langzaam draait hij zijn hoofd naar de muis.
‘Oh, gelukkig, je bent er weer, Willy. Je stond weer te staren, vriendje. Waar keek je naar?’
‘Nou, eh, naar die prachtige slak boven in de boom’, antwoordt Willy. De muis en de tor kijken elkaar verbaasd aan. ‘Slak? Bedoel je dat vogelhuis boven in de boom?´ Vraagt de tor.
´Ze heeft het mooiste huis van alle slakken. Vinden jullie ook niet?´ Mompelt Willy. ´Daar zal vast een prinsessenslak in wonen. En haar huis heeft zo’n lief neusje en…´

Simon onderbreekt de slak en zegt; ‘Willy, weet je nog dat je verliefd was op een kastanje? Dit is ook geen slakkenhuis. Dit is een vogelhuis’.
Maar Willy luistert niet meer. Zijn steeltjes staan weer strak tegen zijn schelpenhuisje aan. ‘Willy…! WILLY!’ Probeert de muis nog, maar de slak hoort hem niet meer. Langzaam komt Willy op gang richting de boom.
‘Ho eens even’, zegt de muis. ‘Waar ga je naar toe?!’ Snel legt hij één van zijn pootjes op de bovenkant van het slakkenhuis. Tevergeefs. Want als een slak zich eenmaal met zijn lijfje aan de grond vooruitzuigt, dan is hij niet meer tegen te houden. Uit alle macht trekken en duwen zijn twee vrienden nog aan Willy’s buitenkant, maar iedere keer glipt die tussen hun poten vandaan.
Met zijn stelen gericht op het vogelhuis trekt Willy een slakkenspoor tot aan de wortels van de beukenboom. Daar kantelt hij zijn schelp en begint aan zijn klim naar boven.
‘Snel, we moeten Thérèse de uil erbij halen. Zij weet altijd raad!’ Zegt Simon buiten adem. De tor en de muis rennen weg.

Onderweg naar het vogelhuis droomt Willy verder. Eindelijk kan hij zijn oude krappe hulsje verkopen. Straks heeft hij een nieuw huis met een zolder en een kelder. En wanneer hij jarig is dan kan hij zijn vrienden uitnodigen en die kunnen dan allemaal blijven slapen. De jeuk op zijn rug waar hij nooit bijkwam kan hij dadelijk wegkrabben. En oh, wat zal hij gelukkig zijn met zijn slakkenvriendin. ‘Dat moet toch echt een prinses zijn, hoor. Alleen die wonen in zo’n paleis’.

Eenmaal boven, glijdt Willy naar het gat boven de neus van zijn nieuwe woning. Moe van het klimmen steekt hij zijn antenneogen zo ver als hij kan in de donkere opening.

‘Oehoehoe’, hoort Willy ineens boven zich. Op het dak van het vogelhuis landt Thérèse de uil. Nadat ze haar plek gevonden heeft, buigt ze haar kop voorover en vraagt; ‘Wat zie je, Willy?’
‘Nou eh,…’ zegt de slak. ‘Ik zie eh,… helemaal niets!’
‘Dat klopt’, vervolgt de uil rustig. ‘Hier woonde de merel. Zij is verhuisd’.
‘Nee hoor, hier woont een prinsessenslak. Met haar ga ik trouwen en dan hebben we samen het mooiste huis van het bos. Ze is nu vast op vakantie’.
‘Och, arme Willy. Een slak in een vogelhuis, dat kan toch helemaal niet’, zegt Thérèse. ‘Alle slakken hebben een huis op hun rug. En als hier een slak in had gewoond, dan was je verliefd geworden op haar huis. Het gaat toch niet om de buitenkant, Willy, maar om hoe mooi iemand is van binnen.’

Langs de steel van Willy’s oog loopt een traan. ‘Kom’, zegt de uil zacht. ‘We gaan naar Leo en Simon’. Voorzichtig pakt ze met haar snavel de slak bij zijn huisje en steekt hem tussen haar veren.

Categorieën: Diversen

13 reacties

Libelle · 23 oktober 2012 op 17:30

Ga snel zovast een kleuterboek schrijven! Dit lees ik vast voor aan mijn kleindochter en ik weet al wat ze zegt; Opa nog een keer. Please opa.

Vera · 23 oktober 2012 op 18:16

Dank je wel voor de aardige reactie, Libelle. Wil je zeggen wat de voornaam van jouw kleindochter is? Dan schrijf ik een verhaal voor haar.

Sagita · 23 oktober 2012 op 22:24

Hoewel mijn kleinkind nog geboren moet worden sluit ik me helemaal aan bij de woorden van Libelle! Ik vind je verhalen heel boeiend!
Groet Sa!

Nachtzuster · 23 oktober 2012 op 22:50

Wauw, Vera! Ik waan me weer even kind bij deze column en toch ook weer niet..Heel knap en beeldend geschreven. Ik moest werkelijk hardop lachen bij de strakke steeltjes van Willy, terwijl het tegelijkertijd ook heel aandoenlijk is. Ik zie het verhaal voor me, als zijnde een animatiefilm. :wave:

Ferrara · 23 oktober 2012 op 23:26

Als je zo kunt schrijven, moeten er toch al kinderboeken van je zijn uitgegeven?
Heerlijke verhalen.

Fem · 24 oktober 2012 op 06:43

Deze is echt zo leuk! Geschikt voor een kinderboek, maar boeiend genoeg om als ouder in mee te gaan, tijdens het voorlezen…

Vera · 24 oktober 2012 op 10:39

Wat een leuke reacties! Bedankt. Ik heb al aardig wat geschreven, maar ben pas begonnen met het schrijven van fabels. (Dus nog geen boek, Ferrara). Erg fijn dat ik die hier kan publiceren om te kijken of ze aanslaan. (Ook min of meer voor volwassenen, Fem).

Meralixe · 24 oktober 2012 op 11:00

Natuurlijk ben ik blij U te mogen ontmoeten via deze column x maar uw werken zitten enkele niveautjes hoger. :oeps:

trawant · 24 oktober 2012 op 12:41

Prachtig..ik zat alweer met m’n duim in mijn mond en heb
vreselijke spijt om wat ik allemaal met de slakken in de moestuin heb uitgehaald deze zomer…. 😥

Libelle · 24 oktober 2012 op 17:23

Ik heb er drie; Roos, Liz en Fee. Maar ik dacht aan Liz, die heeft twee prinsessen-jurken.

WritersBlocq · 24 oktober 2012 op 17:51

Fabelachtig mooi geschreven, dit! Dikke complimenten, en wat mij betreft een maandje bovenaan als Column van de Maand. Heerlijk, genieten!

arta · 25 oktober 2012 op 11:36

Jaaa, leuk, deze verhalen!

Mooi geschreven, hoor!

xiuli2 · 29 oktober 2012 op 04:16

Suitable here are some recommendations from me. When you are hunting to obtain a handier jacket, Fleece apex [url=http://www.northfacejacketsforsale.net]north face coupons[/url] could be your choice. Featuring with elastic bound cuffs, hem cinch cord which permits you to adjust for just about any precise fit, in conjunction with its windproof exterior in which that you are capable to take on blustery days also because the comfortable fleece backer which can preserve you warm and wind-chill-free, [url=http://www.northfacejacketsforsale.net]north face coupon code[/url] really is unquestionably a go-to garment.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder