Wimperwens

Ik boog me naar de spiegel toe, een wimpertje daar vlak naast mijn neus. Stilletjes breng ik mijn wijsvinger in de richting van mijn linkeroog. Heel zacht alsof ik een vogeltje wil vangen, daar pluk ik het wimpertje weg. Het rust op mijn vinger, ik doe het raam open, voel de avondlucht, het kleine haartje ligt berustend klaar. Wachtend op mijn ademstoot, wachtend op mijn wens, wachtend op de vrijheid. Ik sluit mij ogen concentreer me en mijn mond formuleert een concurrentie voor de oostenwind. Mijn wimper vliegt de lucht in. Een wens mag je niet vertellen, dan komt ze niet uit. Ik wens al van zo lang ik mij kon herinneren hetzelfde. Het bizarre hieraan is dat ik datgene niet wens omdat het nog nooit is uitgekomen, ik wens het gewoon bij gebrek aan een betere wens.
Ik zal het maar vertellen, ik heb er namelijk een heel denkproces aan verbonden. Ik wens altijd om geluk. Niet geluk oh joepie een klavertje vier en de bakker heeft me teveel wisselgeld teruggegeven, nee het echte geluk. Het geluk waarvan ze in de bijbel zeggen dat je het na je dood meemaakt indien je god wat hebt aanbeden en niemand hebt vermoord. Het is dat geluk dat ik wil. Datgene waarvan ze zeggen dat het je vervult. Vervullen met wat weet ik niet. De weg die de bijbel voorschrijft is niet aan mij besteed, ik wil en ben niet dood, heb weliswaar niemand vermoord maat dat aanbidden van god is er nogal eens ingeschoten.
God kan mij dat ultieme geluk niet brengen dus richt ik mijn hoop op dat wimpertje dat de wijde wereld invliegt.
Hoe dat geluk eruitziet, is mij een raadsel. Elke keer vul ik het anders in. Soms stel ik het mij voor als een perfect vriendje (meestal in eenzame tijden). Als ik dan een vriendje heb, blijkt hij toch niet zo perfect en stel ik mij het geluk voor als eindelijk vrij zijn. Op andere tijden (examenperiodes zoals nu) denk ik dat het geluk ligt in de opluchting als ik er in ben geslaagd om heelhuids en met goede punten door de examens te worstelen.

Ik krijg dus soms wel wat ik wil. Dat vervullen waar ze in de bijbel over spreken is mij echter onbekend. Steeds weer vraag ik mijzelf dan ook af, waar hebben ze het in hemelsnaam over. Moet ik in het vervolg aan dat wimpertje inderdaad vragen om mij zo vlug mogelijk een pijnlijke dood en een plaatsje in de hemel te bezorgen. Of houd ik het nog even bij kinderachtige beelden van prinsen die mij redden uit een ééntonig bestaan en een diploma, en wie weet nog een voorspoedig leven tot een hoge leeftijd.