Winterparadijs?

De rode lichtstralen van mijn wekker dringen mijn oogpupil binnen. Als ze vijf minuten later pas mijn hersenen binnendringen, kom ik tot de beslissing dat ik nog maar eens een kwartier ga genieten van de duisternis van de binnenkant van mijn oogleden. Een half uur later stap ik nog totaal slaapdronken mijn bed uit, zoekend naar het lichtknopje dat zich heel tactisch, en elke ochtend weer tot mijn ergernis, aan de andere kant van mijn kamer bevindt. Na een warme douche en een lekkere bak koffie is het tijd om me in de koude buitenlucht te gaan begeven, in de wetenschap dat ik het pontje zou gaan missen. Maar ik bekijk het van de positieve kant: gelukkig schijnt het zonnetje, ondanks die winterse regen- en sneeuwbuien die Erwin Krol mij had voorspeld. Omdat ik mijn ene route naar de overkant zeker ga missen, kies ik voor het langere alternatief: de brug.

Als ik op de brug fiets komt een nare gedachte in mij boven: “Het zou toch niet dat die clowns met hun weerkaarten een keer gelijk gaan hebben? Het zou toch niet.” Mijn hersenen krijgen niet eens de tijd om verder te denken of ik zie het al voor me: achter me, links van me en, je raadt het waarschijnlijk al, ook rechts van me, niets anders dan akelig donkere wolken die stukken ijs bovenop mijn hoofd lijken te slingeren.

Huiverend denk ik terug aan dat warme bed waarin ik me een kwartiertje geleden nog bevond. Maar ik bekijk het van de positieve kant: zeiknat word ik niet want de hagel ketst van me af. Maar als de wolken donkerder en donkerder worden en lijken te grijnzen van: “oh ja, jij wordt wel nat kereltje!”, voel ik de bui al hangen. Als ik na een half uur weer lekker binnen zit, neemt Koning Winter zijn toorn, zoals altijd, op het perfecte moment weer af.

Nee, geef mij de lente maar.