Van de week met het mooie weer begon ik maar weer eens aan de jaarlijkse schoonmaakbeurt van het schuurtje. Het was zoals na elke winter helemaal dichtgeslibd met ondefineerbare spullen. De fietsen konden er niet meer staan, dus het werd hoog tijd. Nu ik toch bezig was, besloot ik de oude Lundiastelling te slopen en naar de vuilnis te brengen. Een sta-in-de-weg, die eigenlijk enkel nog dienst deed om rotzooi op te stapelen.
Ineens kwam ik een pot witte hoogglanslak tegen in een verloren hoek. F11,50 had hij gekost, zei het prijskaartje, dus hij was al een paar jaartjes oud. Ik schatte echter in, dat de verf nog goed moest zijn. Onmiddellijk bedacht ik, wat ik daar mee zou kunnen verven. Juist ja: die Lundiastelling! Ik wilde toch een tv-kast op mijn slaapkamer? Kon ik meteen de opgeslagen boeken weer eens tevoorschijn halen van zolder. Leuk! Een gratis nieuwe kast!
Blij begon ik de spinnenwebben te verwijderen van de onderdelen om daarna, heerlijk in het zonnetje, erop los te kwasten. Na een half uurtje kreeg ik dorst en laste een drinkpauze in. De geopende pot verf stond naast me op het terras. De pauze duurde maar even, want ik was in mijn enthousiasme niet meer te stuiten. Ik pakte de bus verf, stond op en wat er toen allemaal gebeurde!
Mijn linkervoet zette ik verkeerd neer, waardoor mijn enkel ongenadig omklapte.
“Help! De verf!” riep ik tegen mijn dochter. Ik vergat alles om me heen en wilde de verf redden. Klapte languit over het terras, na een paar rare stappen en gooide de bus over de drempel van het schuurtje op de deurmat. Hij viel om. Nog voor ik helemaal plat lag, kon ik de bus overeind zetten, zodat niet al het kostbare goedje verloren zou zijn.
Toen pas realiseerde ik me, dat ik een behoorlijke schuiver had gemaakt. Mijn enkel deed pijn, mijn beide knieën en mijn rechterarm. Mijn dochter was inmiddels te hulp geschoten en onderzocht mijn enkel. Zelf zag ik mijn geschaafde en bebloede knieën en er ontstond een blauwe bult op mijn bovenarm.
“Je haar!” gilde mijn dochter ineens. Ik pakte naar mijn hoofd en graaide in een plakkerige massa. De aandacht was afgeleid van de zere plekken. Hoogglanslak in mijn haar? Dat moest eruit! En snel!
Met terpentine en een rol wc-papier zijn we aan de slag gegaan. Wat een ellende. Na een kwartier poetsen, was het er nog niet uit. Ik zat nog steeds op de plek waar ik gevallen was en huilde tranen met tuiten om al deze ellende. De pot verf bleek bijna leeg. Niet genoeg meer om de kast te verven en geld voor een nieuwe bus had ik niet, geld voor de kapper ook niet en mijn kleren waren ook nog eens naar de maan.
Alles was witte hoogglans.
Behalve de kast.
Ineens schoot me een krantenartikel te binnen van een tijdje terug, waarin stond dat vijfenvijftigplussers vaak vallen. Hier werd ik niet blijer van. De val van de trap van drie maanden geleden kwam ook weer boven. Mijn gescheurde bilspier was nog niet eens genezen en nu dit weer!
Ik strompelde naar binnen en keek in de spiegel, waar ik in een onbedaarlijke lachbui schoot. Grote verfflatsen sierden mijn kin, voorhoofd, bril, neus en mijn haar piekte alle kanten uit, dwars tegen de wind in. Knap dat mijn dochter zo lief tegen me had gedaan en niets had gezegd hoe bespottelijk ik eruit zag. Mijn God!
“Je hebt je gel eindelijk gevonden, mam,” grapte mijn dochter toen ze zag dat ik weer kon lachen.
Volgende maand word ik vijfenvijftig. Ik houd mijn hart vast als het waar is, dat je dan nog vaker gaat vallen.
Denk dat ik me maar vast ga inschrijven voor een rollator.
12 reacties
Eddy Kielema · 11 mei 2006 op 12:12
Het leven is vallen en opstaan, soms letterlijk! 😉
Bijzonder leuke column.
KingArthur · 11 mei 2006 op 13:08
Soms heb je van die dagen dat je beter niets kunt aanpakken. Gelukkig kon je er uiteindelijk nog om lachen. Hoe is het met de enkel? Alles weer goed hoop ik?
WritersBlocq · 11 mei 2006 op 21:49
Hoi pechvogel, gelukkig ben je niet gevloerd door de vogelgriep… wat een leed! Ik ben blij dat je er weer om kon lachen, want het is best schrijnend. Als je geen 5 euro meer hebt voor een nieuwe pot verf en alles positief wilt her-gebruiken, dan kan je dit soort dingen denk ik niet makkelijk hebben. Je veerkracht bewonder ik, want er moet heel wat gebeuren voordat jij transformeert in een azijnzeikerd!
De eerste zin en deze:
[quote]Mijn linkervoet zette ik verkeerd neer, waardoor mijn enkel ongenadig omklapte. [/quote]
vind ik on-Ma3 zeg maar, ik weet niet waarom, maar het lijkt wel alsof je in dat deel van de column als ‘lijdend voorwerp’ schreef die alles overkwam. Halverwege nam je de regie weer in handen. Mooi!
Knuffel van mij, ook aan Koen als die weer komt buurten 🙂
PS wat is ondefineerbaar? 😛
Troy · 11 mei 2006 op 22:18
Leuke “ik heb de lente in mn bol” column 😛
Li · 11 mei 2006 op 22:29
Sorry Ma3 maar ik moet vreselijk lachen om je column. Komt misschien omdat ik zelf ook zo’n vreselijke oen ben. Een aanval van de chloorfles heb ik ternauwernood overleeft en mijn been is net genezen van een val over dwarse poten van zo’n monsterlijk reclamebord. Het was er nog eentje van de opticien ook!
Tja 50+ :dunno:
Als we 2 rollators bestellen, zouden we dan korting krijgen?
Kortom, een heerlijke (sorry)column met een goede spanningsopbouw. Ik kreeg meteen het gevoel van ‘dat gaat mis maar wanneer’ en daar houd ik wel van.
Li
Outsider · 11 mei 2006 op 22:58
[quote]vind ik on-Ma3 zeg maar, ik weet niet waarom, maar het lijkt wel alsof je in dat deel van de column als ‘lijdend voorwerp’ schreef die alles overkwam. Halverwege nam je de regie weer in handen.[/quote]
Deze reactie begrijp ik niets van. Het is inderdaad iets wat haar overkwam en ze kan de regie helemaal niet in handen nemen. Maar ja, het is Outsider die het zegt dus het zal wel weer aan mij liggen, dat ik het niet snap.
Dees · 12 mei 2006 op 10:01
Hahaha, heerlijk gelachen om deze column, sorry 😉
Troost je, als dertiger heb ik er ook last van en het is zo’n 31 jaar geleden al begonnen.
Mosje · 12 mei 2006 op 11:18
Welkom in de rollatorbrigade!
😛
pepe · 12 mei 2006 op 22:24
Hihi, erg leuk ook weer wat van jou te lezen. Jammer van de val, maar het levert wel een kostelijk stuk tekst. Je laat me lachen.
En wat betreft dat vallen en leeftijd?? Ik weet niet maar dan ben ik vast ouder dan jij, want ik val geregeld. Zullen we volgende week een rollator-race organiseren? 😉
Ma3anne · 13 mei 2006 op 08:57
Bedankt voor de reacties.
@Eddy: Zo lang je na een val weer zelf kunt opstaan, is er niets aan de hand. 😉
@King: Ja, de enkel viel mee, gelukkig. Het ergst is die groen-bauw-geel-zwarte plek op mijn bovenarm. Uit de verte is het net een grote tatoeage. Staat wel stoer vind ik.:-D
@WB: Sja, lijdend voorwerp zijn ligt me inderdaad niet zo. Da hejje goed. Maar soms overkomt het je.
Koen zal ik de groetjes van je doen. Over Koen gesproken: hij zoekt een nieuw baasje, omdat zijn vrouwtje niet meer voor hem kan zorgen. Mag ik even van deze ruimte gebruik maken om te vragen of er hier iemand is die belangstelling heeft voor een bijna 1 jaar oude Appenzeller Sennerhond, al goed opgevoed en bijzonder lief en aanhankelijk? Zo ja, graag een PBtje! (SPOED!)
@Troy: Jij ook de lente in je bol?:-P
@Li: O jee, dat gaat niet goed, Li. Ik zal eens informeren of we groepsrollatorkorting kunnen krijgen. Misschien wil CX ons wel sponsoren als we reclamestickers op het boodschappenmandje plakken?
@Outsider: Ik moest ook even drie keer nadenken wat WB kon bedoelen met die opmerking, maar ik snap hem inmiddels, geloof ik. Zie mijn reactie op haar reactie.
@Dees: Kind, pak van mijn hart, dat het niet aan de leeftijd hoeft te liggen. 😉
@Mosje: Heb jij er ook al één dan?
@Peep: Ik hoop dat jouw rollatorperiode zeer tijdelijk mag zijn. Veel sterkte en dikke knuf!
wendy77 · 13 mei 2006 op 11:10
Mijn moeder zit inmiddels ook in deze fase, haha. Ze heeft altijd gelachen om haar moeder en nu heeft ze het zelf. Zal dat voor mij ook wel weggelegd zijn tegen die tijd vrees ik 😛
Leuke column Ma3.
KawaSutra · 19 mei 2006 op 14:05
Met vallen en opstaan moet je het leren en wijsheid komt met de jaren. Inmiddels ben je dus ook zo wit als een duif dus het komt allemaal goed. Geen leuker vermaak dan leedvermaak! 😀