Wouter op maandag

De eerste twee minuten vond ik je accent nog charmant. Het had iets ondefinieerbaars. Na een minuut was het echter over met de pret. Het is een beetje bekakt Leids, maar dan slis je erbij en praat je niet, maar mompel je zachtjes. Tip van de dag: praat nooit meer in het openbaar. Het is verwarrend, frustrerend en slecht voor mijn humeur. Ik stond daar gewoon een beetje mooi te zijn en jij dacht ‘die spreek ik aan’. Waarom? Geen idee. Mijn zelfvertrouwen zou allang de grond in geboord zijn als ik zo’n hoofd had, maar blijkbaar hadden de mensen in jouw levensomgeving zoveel medelijden (je hebt je stem ook al niet mee) dat ze je gespaard hebben.

“Meisje?”
Ik dacht: wat?
“Zeg, meisje?”
“Oh, hallo Wouter” (alle LOI-sukkels heten tenslotte Wouter)
“Zo heet ik niet”
“Nou en, ik ben geen meisje.”

Als dit een type Grease-film was, zou ik nu een sigaret opsteken en met een arrogant hoofd weglopen. Maar ik rook niet en ik stond net op een perfect plekje. Ik voorzag een probleem. Wouter leek dit echter een perfect moment te vinden om mijn welgevormde cup te inspecteren, maar leek toch van zijn stuk gebracht. Er kwam in ieder geval niet meer uit zijn mond dan “uh uh uh” inclusief de bijbehorende spuug. Ik opende mijn paraplu.

“Het regent niet,” zei Wouter voor de zekerheid naar de wolken kijkend.
“Dat ligt er aan hoe je het bekijkt,’’ antwoordde ik.
“Ben je geen meisje?”
“Ik ben een vrouw”

Wouter keek me recht aan. Hij moest het overduidelijk even op zich in laten werken. Jemig, wat een informatie en dat in een paar minuten. Gelukkig kon hij straks weer achter de Playstation III duiken om zijn zielige leventje even achter te laten en zich een superheld te wanen.

“Ik red mensenlevens,” zei hij meegaand in mijn gedachten.
“Ik breek ego’s,” antwoordde ik, gerustgesteld omdat het onmogelijk is dat Wouter ooit een ego heeft gehad.

Wouter ging er huilend vandoor. Ik liet de sigaret voor wat ‘ie was en liep ongeïnteresseerd weg. Het is weer maandag.