Zachte heelmeesters maken stinkende wonden

Ik zag een onlangs interessante reactie op een van mijn columns. Deze was gelukkig wel geplaatst op Column X. De inhoud was iets van taalverruwing en beschaafd taalgebruik als
antwoord om uit de rotzooi te geraken waarbij ik even de aanname doe dat met rotzooi de manier van uiten naar elkaar is na de dood van lichtpunt Theo, en of de algemene verharding van de samenleving. Uiteraard kan mij aanname totaal verkeerd zijn waarvoor dan nu alvast mijn excuses.
Respect naar elkaar toe heeft natuurlijk, nee doe maar misschien, te maken met de juiste manier van aanspreken.
Vooral niet schelden is ook bij mij, een eenvoudige Rotterdammer, een logische gedachte.
Ik hoor wel dat verschillende groepen van mensen iets als een belediging kunnen ervaren wat door de andere kant als normaal benoemd wordt. Nogal lastig natuurlijk. Soms heb je een zeer genuanceerde mening over iets maar de belangenbehartigers van dat iets kunnen natuurlijk jouw mening als lasterlijk ervaren.
Maar ik ga het toch proberen: Mijn taalgebruik tegen iedereen te beschaven. De nette taal en de dialoog is het begin van wat ons uit de rotzooi haalt.

“O Osama, wilt u alstubieft uw oorlogsverklaring tegen Europa intrekken? Ik voel me hier niet prettig bij. Ik heb hiervoor ook niet gestemd. Ik ben onschuldig.”
“Lieve Volkert, kunt u begrijpen dat u met uw daad mij enigszins geagiteerd heeft?”
“Mohammed B., Amice, heeft u wel eens een boze brief geschreven naar Theo, die hij vooraf kreeg en niet achteraf? Ik ben zeer kwaad op u, vergeeft u mij voor deze harde woorden. Ik las in uw brief dat Nederland ten onder zal gaan. Heeft u misschien een plekje voor mij in Marokko?”
“Hooggeachte Imaan Al Sjemarim, ik smeek u, helpt ons dan verzoenen! Ik weet dat ik niet voldoe maar we kunnen toch samenleven?”
“Waarde God, ondanks uw stilzwijgen blijf ik u vragen om mij, maar liever ons, een teken van uw bestaan te geven. Begrijpt u hoeveel leed dit kan besparen? Kunt u tenminste een hint geven welke stroming de juiste is? Alstublieft Grote Heer verlos ons van de onduidelijkheid. In opperste staat van verwarring ben ik nu half besneden in de hoop dat ik met iedereen mee kan. Ik wil zo graag geloven maar ik weet niet meer in wie. Er zijn zoveel aanbieders. Helpt u mij.”

Ik riep onlangs op tot meer liefde (geneuk, excuseert u mij voor dit ruwe woord, dit was voor mijn verlichting) in de Dag Des Bordeels.
Maar welke antwoorden krijgen wij nu?
Ik vrees voor de Dag Des Oor-Keels.

Laat ons, Column X’ers (excuses, ik ben net nieuw), onze handen ineen slaan en ons tegen de taalverruwing verzetten. Wij gaan voorop in de strijd van de dialoog en alleen op de manier hoe men het prettig vindt. Wij spreken de taal van plezierigheid! Wij zeggen wat u kunt verdragen!

Abbahawas!

De gevangene van de democratie.