Wat? Nee dat heb ik nooit gezegd! Ik heb Pim Fortuyn nooit een Untermensch genoemd.
Nee ook niet minderwaardig. Ik zei minder aardig. Wat vervelend dat de pers altijd iets moet verzinnen. Ja hij zat wel te schelden, die Pim. Hij noemde mij een populist. Ik zou onder de gordel steken. Wat? ik hoor u niet. Ja ik zit in Duitsland, weet u. De verbinding is slecht.
Ik ben hier op een mondiaal forum over de toekomst van het socialisme.
Volgens mij is het een hype, dat spelen met woorden. Je komt het overal tegen!
Het kan natuurlijk ook dat ik het toevallig zie. Misschien zie ik te veel in toeval.
Ik zie ze altijd. Ze branden altijd op mijn tong. Ik brul ook altijd alternatieve teksten mee met de bekende nummers. “Oh she offers me erection” (Robbie W.) en “Leave me breastless” (The Corrs, geloof ik) zijn mijn stokpaardjes (ook wel stokhippo’s genoemd). Ja de woordspelletje zijn meestal sexminded, en ik kan het niet helpen. Zo ben ik.
De voorzitter, oud, gerimpeld en kaal, loopt langzaam naar de oude microfoon.
Hij wordt ondersteund door zijn twee vaste medewerkers die balorig naar de menigte kijken.
Zijn zure mond opent zich en een zwakke maar boze stem vult de grauwe muffe lucht.
Ik ben ruim vier jaar getrouwd. Het woordje ruim (was eerst al) voegt weinig toe aan het melancholieke gevoel van eeuwig. Niet dat ik iets tekort kom, want ik krijg echt alles wat ik wil en dat nog in veelvoud. Waarom dwalen mijn gedachten dan altijd af naar andere vrouwen?
Tussen alle terreurnieuwtjes in zag ik het berichtje bijna over het hoofd.
‘Onderzoekers ontdekken gezonken stad Atlantis’.
Nu doe ik zelf al jaren onderzoek naar Atlantis. Wat veel mensen niet weten, of wisten, in geval van Plato, is dat Atlantis een anagram is.
