Liefde….Wie is nou de baas?

Ik ben ruim vier jaar getrouwd. Het woordje ruim (was eerst al) voegt weinig toe aan het melancholieke gevoel van eeuwig. Niet dat ik iets tekort kom, want ik krijg echt alles wat ik wil en dat nog in veelvoud. Waarom dwalen mijn gedachten dan altijd af naar andere vrouwen? Is het spanning? Is het lust? Is het bewijsdrang? Egotripperij? Jagersinstinct? Is het de natuur? Aanspraak? Te weinig borstvoeding? Onzekerheid?
Is het liefde?

Er is een meisje in mijn omgeving (dat is vaag genoeg) waar ik vaak mee praat.
Zij is gelukkig getrouwd, althans dat zegt zij.
Ik voel mijn meer dan warme belangstelling voor haar. Niet dat ze nou zo mooi is als Georgina. Nee geen fantasiën over sex. De lust kan ik in dit geval (en alleen in dit geval) doorstrepen.
Ze is ontzettend grappig en terwijl ik thuis nooit iets te zeggen heb, praat ik met haar over alles. Onze gesprekken zijn als een reis zonder bestemming.
Ik heb lang borstvoeding gehad weet ik (duh)…..die streep ik door.
Ik merk dat ik haar wil aanraken en met een amicale touch kom ik altijd weg. Ik zie dat zij ook contact zoekt. Net even een vluchtige hand op mijn arm. Zij kijkt me altijd meer dan aan, maar niet genoeg. De perfecte balans tussen interesse en gezelligheid. Aan de grens van verlangen en warmte maar ik heb geen paspoort.
Onvoldoende voor een signaal. De vrouwen hebben dit van nature, zo lijkt het.
Er brandt iets, maar ik krijg alleen de rook te zien en niet het vuur, ook als ik hoger klim.
Jagersinstinct? Zeker iets wat bij mij past maar dan in combinatie met lust, niet met het bij iemand willen zijn. Aandacht? Bewijsdrang? Egotripperij? Nee, ik heb niet de drang om mijzelf te bewijzen door aandacht of veroveringen. I kiss but dont tell.
Onzekerheid daar kan ik wel iets mee. Er zijn genoeg zaken waar ik onzeker over zou kunnen zijn, maar daarover ken ik geen schaamte. Ik ben open in dit soort zaken (waar blijven dan de voorbeelden hoor ik enkelen denken. Vanwege o.a. beperkte ruimte is mijn antwoord: Tja stel maar een gerichte vraag: lichamelijke onzekerheid? geestelijke onzekerheid?)
Maar toch dwarrelt zij te vaak rond in mijn gedachten. De laatste tijd? Nee, eigenlijk al sinds ik haar ken. Soms wat meer soms wat minder. Soms een hoofdrol, soms een figurant. Geen verhaallijnen. Geen dromen. Ze is er gewoon.
Is het natuur? Misschien hebben meer mannen dit. I dunno.
Is het liefde?
Er is spanning. Ik voel het.
Heb ik mijzelf onder controle? Mijn geest niet, mijn handelen wel. Ik zoek bewust contact en ik zoek bewust de grenzen. Ik leg de bal bij haar neer. Steeds duidelijker.
Ik vaar naar de afgrond van de zee door mijn Sirene, al zingt zij nog niet.
Ik ben niet de baas. Zij is de baas.
“Kom je nou godverdomme naar bed. Je zou toch vroeg komen?? Je hebt alleen nog maar tijd voor je kutcolumns” schreeuwt mijn vrouw, die in de slaapkamer naar Jensen kijkt, met hoe ziek is het lot, Georgina Verbaan.
Mijn vrouw is de baas.
Ik wordt geleid door vrouwen. Ik ben de gevangene van de Femalocratie
Column X is mijn nieuwe geheime vrijheid. En zeg me niet dat de redactie wordt geleid door vrouwen!