Zaterdagavond!

Ja, ja! Het zal de jongeren onder ons hoogstwaarschijnlijk niets zeggen, maar het zinnetje ‘Zaterdagavond, ja, ja!’ komt uit de tune van een ooit zeer populair televisieprogramma, gepresenteerd door niemand minder dan Willeke Alberti en haar vader Willy. Ik keek er de hele week naar uit. Niet omdat ik zo’n fan van pa en dochter Alberti was, maar het was “showtime” op de Nederlandse televisie.
Voor zover ik me herinner, haddden we toen alleen nog Nederland I en Nederland II en op zaterdagavond was het:… Feest! ’s Middags was er eerst Swiebertje, op de voet gevolgd door Ivanhoe. Roger Moore (die was het) slingerde in ridderkostuum aan middeleeuwse kroonluchters terwijl hij onderhand, met nonchalante bewegingen, hier en daar een vijand doorboorde met zijn lange zwaard. De hele familie genoot, mijn broertje nog het meest. Boven de open haard hingen bij ons ook een paar zwaarden en het toppunt van pret was wel als Pa die zwaarden even van de muur afhaalde om vervolgens met broertje de spannendste scenes nog eens na te spelen. Ze lieten gelukkig wel de hulzen om de zwaarden zitten, dus er gebeurde nooit iets…
Daarna werd er gegeten, meestal soep met brood want het was tenslotte zaterdag en vervolgens werden de kinderen (wij dus) in bad gestopt. Flink opgewreven, glimmend en in schone pyjamaatjes mochten we dan lekker lang opblijven. Met de zaterdagse televisie-avond als hoogtepunt.

Het was niet altijd de familie Alberti trouwens, ik herinner me ook ‘De Mountiesshow’ en nog leuker, ‘Johnny en Rijk’. Als mijn ouders de tijd uit het oog verloren konden we ook nog meegenieten van ‘Stiefbeen & Zoon’, maar dat was een uitzondering. Kinderbedtijd werd over het algemeen nogal serieus genomen bij ons thuis.
Tja, dan is het tegenwoordig maar behelpen eigenlijk. Afgelopen zaterdag installeerde ik mezelf (in pyjama!) voor de TV om Paul de Leeuw weer eens te zien. Ik had hem nog niet gezien als ‘Lieve Paul’ en ik had er zin in. Eindelijk dus weer een ouderwetse zaterdagavond zou je denken. Mis!

Paul was net een minuut of tien lekker bezig of de telefoon ging. Mijn buurvrouw belde om te vertellen dat ze zich zo verveelde. Haar zaterdagavonden zijn ook niet meer wat ze ooit waren… Mijn buurvrouw is bijna negentig en daarom vind ik dat ze mijn onverdeelde aandacht verdiend. Televisie uit, jas over de pyama aangetrokken en op sloffen de zeer slechtziende buurvrouw opgehaald. Zelf was ze trouwens ook niet veel beter gekleed. Advocaatje met slagroom….koekje erbij, en ja hoor! Toen ik haar weer thuisbracht, bedankte ze met de woorden: “Kind, het was gezellig. Het was een echte ouderwetse zaterdagavond, net als vroeger, toen Willeke Alberti zèlf nog leefde.”
Nog even en ik zet mezelf op YouTube. ‘Spiegelbeeld’ kan ik ook nog wel zingen, zeker als ik denk aan vroeger!