Ik heet Max, voluit is het Maximiliaan. Het is maar dat u het leest!
Mijn vader en moeder waren gecharmeerd van Italiaanse namen. Mijn twee broers, al jaren dood, werden August en Juliusgenoemd. Ik ben 93 jaar en verblijf op een gesloten afdeling van een huis. Een huis met mensen die anderen verzorgen. Ze noemen mij Meneer Max.
Bezoek? Nee, al jaren niet.
Weet u, ik ben nooit met een meisje geweest. Mijn vriend is al 30 jaar dood. Hij viel plotseling van zijn fiets, maar dat had ik niet in de smiezen. Hij was namelijk een trage fietser. Vaak moest ik achterom kijken en naar hem roepen om wat sneller te fietsen. Mijn vriend was hardhorend, weet u.
En nu kan ik niet sneller lopen. Mijn trage sloffende passen wordt vaak benoemd en ik hoor dan ”Kijk dat is meneer Max, die woont al zo lang bij ons!” Enfin, ik laat dat zo.
Of ik hem mis mijn vriend?, Ach na 30 jaar is dat missen een gewoonte geworden, maar de foto van ons beiden voor de Duomo in Milaan met staat nog op de vensterbank van mijn kamer.
Op de gangmuur links van mijn kamerdeur is een plaatje bevestigd. Daar leest u dan 2.11 PG – de heer M.H. L. “PG” geeft welke afwijking ik zou hebben. “Meneer Max heeft psychogeriatrische stoornissen”. Dat zeggen ze dan tegen elkaar als ze in de kamer staan. Ik schreeuw altijd als ik van de wc pot af moet en mijn billen gewassen moeten worden.
Als de dokter op bezoek komt dan zegt ze altijd ”Dag meneer Max, hoe gaat het met u?” Ik zeg niets. Ze is wel aardig, maar ik heb niets met meisjes. Els, de verzorgster van de dag verteld aan de dokter ”Meneer Max heeft nogal last van flatulentie” Wat een moeilijke taal, weet u het betekent gewoon scheten laten. Mijn vriend zei dan “Max, je ruft weer”
Ik geniet namelijk van de reacties als ik in de huiskamer zachtjes uit mijn pyjama broek hoest. U kent dat wel, het is zo’n langzaam en lang scheet en de stank, enfin. “Getverderrie, wie stinkt hier zo?”, zegt hij van 2.13 PG. Meneer Max, viezerik! Haha dat is het mannetje van de radio, zegt die van de overkant. Ja, die van 2.12 PG.
En ik?, Ik hou me van den domme. Ach, laat hem maar, hij is dement!
Ik loop de hele dag in mijn verticaal gestreepte pyjama. Ze zijn van linnen. Mijn pyjama’s zijn dus allemaal verticaal gestreept. Ik had , voordat ik hier belandde, een aantal, zeg maar genoeg voor 1 maand draag plezier voordat de voorraad op zou zijn, laten maken door mijn zuster. Mijn zuster Elisabeth is ook al dood, alleen ik weet niet meer wanneer. Of ik haar mis? Dat weet ik niet.
De lichtblauwe brede verticale strepen op de blouse en broek herinneren mij aan het kamp. Het kamp heeft mijn huilen laten stoppen.
Nee, kom niet aan de pyjama’s van meneer Max, want dan moeten we hem op de grond leggen en een valium spuit in de 4e kwadrant van zijn billen geven”
Ik lach van binnen, maar laat niets weten. De reden om in detail te treden waar de spuit erin gaat, tsja. En vandaag eten we erwtensoep met keurslager worst, roggebrood met spek. Ik verlang, weet u.
Meneer Max, heeft vannacht rustig geslapen vertelt Els tegen Jojanneke, de dokter die opeens in mijn kamer staat. Els trok namelijk net mijn pyjamabroek omhoog terwijl ik zachtjes een wind uit mijn achterste liet ontsnappen.
Ik ben Max!, ze noemen mij Meneer Max en zeggen dat ik dement ben.
Nou, dat mag en dat zullen ze vooral in de wintermaanden dan ook blijven ruiken! Ik hou namelijk van de winter.
Komt u maar niet op bezoek, want ik ken u niet.
19 reacties
NicoleS · 10 oktober 2016 op 20:09
Hij is heel mooi. Goed geschreven. Max met eigen wil?
Nummer 22 · 10 oktober 2016 op 20:15
Dank je NicoleS!?
Mikescolumnhoekje · 11 oktober 2016 op 09:21
kijk! dat is een lekkere lange! met veel genoegen gelezen, ik ben fan!
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 09:52
Dank je Mike! De perceptie losgelaten en vanuit de ander naar de “buiten” wereld gekeken.
StreekSteek · 11 oktober 2016 op 09:56
Mooi relativerend sarcasme.
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 10:45
StreekSteek.
Wat wij willen dat niet geschiedt doen wij toch ook een ander liever niet.
Meralixe · 11 oktober 2016 op 10:00
Mijn moeder is dementerend en ik ben verschrikkelijk bang dat er erfelijke aspecten zijn bij deze verschrikkelijke ziekte. Mede daardoor kreeg ik je column nauwelijks gelezen.
Als er dan toch enige humor in zit?
Ik kon er niet mee lachen al besef ik dat dit voor 100% aan mij ligt.
Dat het te veel schuurt kan dan wel verwijzen richting ‘goed geschreven’ maar dat krijg ik hier niet neer getokkeld. Sorry.
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 10:39
Meralixe! Dementie kent geen humor. Geloof mij dat in mijn verhaal een kern van waarheid in zit. Juist het “over” mensen praten die dement gaat mij nog altijd te ver. De in zichzelf “opgesloten” dementerende mens kan zich nooit meer uiten zoals het ooit heeft kunnen doen. Dat is het trieste van wat ik geschreven heb. Geen humor maar een klein beetje vanuit de ander de wereld laten beschouwen. Hoe vaak hoor ik niet in een winkel een luidere stem tegen een mens in een rolstoel, terwijl die mens echt niet doof is. Zolang er geen enkel wetenschappelijk bewijs is geleverd dat een dementerende medemens niet begrijpt wat er gezegd wordt, dienen we allen niet over een ander te spreken alsof die dan ook direct “gek” zijn, maar dienen we compassie te tonen in welke vorm dan on. Angst voor alzheimer, dementie en totaal lichamelijk en geestelijk verval hebben we allemaal. Ook ik. Toch benader ik een ander niet anders zoals ik benader wil worden; respect!
pally · 11 oktober 2016 op 10:38
Komt binnen. Vooral de zin: ‘Het kamp heeft mijn huilen laten stoppen’. Mooi.
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 10:44
Dank je Pally. Je neemt je hele aardse leven mee wat je het ervaren hebt; de goed en minder goede dingen. Ik kom uit een familie dat nu nog alleen bestaat uit 1 persoon; mijn moeder va bijna 90. Over het gedwongen vernederende verblijf in een jappenkamp dat heb ik mijn hele leven gehoord en heeft mij ook gevormd wie ik ben geworden. Soms met absurde verhalen, soms met verhalen vanuit een het andere perspectief. Oom Max heeft echt bestaan!
van Gellekom · 11 oktober 2016 op 11:49
Deze komt echt wel binnen.! Geweldig geschreven
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 14:24
Dank. Van Gellekom,dank!
Lianne · 11 oktober 2016 op 16:05
Mooi, het leest enigszins absurdistisch, maar toch ook heel werkelijk.
Ik hoor mijn schoonmoeder met vergevorderde Alzheimer heel regelmatig zeggen dat ze niet gek is. Ze lijkt alles te begrijpen wat er om haar heen gezegd wordt, maar het lukt haar meestal niet om haar reacties te verwoorden. Soms wel, gelukkig.
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 17:32
Beste Lianne en alle anderen. Voor jullie die in de eigen omgeving Alzheimer en dementie van nabij beleven, proza dat tot nadenen kan leiden:
Alzheimer
Verdwaald op zijwegen,doodlopend
Geen uitzicht op retour
Donker bos, onheilstijding voor het nu!
Onomkeerbaar!
Verval van waardigheid
Onbegrepen, teruggekeerd
als boomerang bij het eerste licht
Lief dat je bent gekomen,
mijn liefste, zoon, prinses
Dag vader, moeder,
kom je mij nu eindelijk halen,
ik wil naar huis.
Ben je met de koets?
Nog even lief, blijf ik bij jou
De zuster zal zo komen,
ze is heel aardig
Liefste, oh liefste
voorgoed ben ik jou verloren,
mijn woorden voor eeuwig opgelost
Liefste, oh liefste
voorgoed ben ik jou verloren
mijn woorden voor eeuwig opgelost!
Toelichting:
Dit schreef ik eind vorige eeuw toen de oma van mijn echtgenote door Alzheimer totaal alles kwijt was en tegen mij zei” Daar ben je eindelijk Fred, rij jij de koets voor, ik wil naar huis”. Oma overleed op 98 jarige leeftijd in het verpleeghuis.
Lianne · 11 oktober 2016 op 17:38
Heel mooi, dit brengt tranen bij me boven. De eerste alinea’s beschrijven het zo goed.
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 18:30
Lianne, jouw woorden doen bij ook de herinneringen met tranen komen. Take care!
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 18:31
Dag Merelixe, ik keek vanuit de dementerende. Hoe zou hij/ zij de wereld beleven. Wij zullen dat nooit weten. Dank voor jouw fijne reacties!
Meralixe · 11 oktober 2016 op 18:03
Ik kijk nogmaals van uit het standpunt van de ‘gezonde’ die kijkt naar de dementerende.
Laatst hoorde ik op de radio iemand het volgende zeggen. Bij een ‘gewoon’ sterfgeval neem je één keer afscheid. Bij dementie twee keer, eerst van de geest en dan moet je verder met een nieuw mens. En dan even later, van het lichaam. Knap lastig…
Nummer 22 · 11 oktober 2016 op 18:28
Dag Merelixe, ik keek vanuit de dementerende. Hoe zou hij/ zij de wereld beleven. Wij zullen dat nooit weten. Dank voor jouw fijne reacties!