Zelfscannen

Sinds kort ben ik zelfscanner geworden. In mijn AH filiaal kun je je bonuskaart laten piepen en ergens in een legbatterij van scanners licht er ‘at random’ een handzaam apparaatje op dat je in een daartoe uitgespaarde opening bovenop je karretje kunt plaatsen. Met een indringend gilletje wordt een soort tamagotcha geboren die ik moet voeden met de barcodes van de spullen die ik uit de schappen pluk. Ik hou meteen van haar. De voldoening na elke piep is groot, het is winkeltje spelen voor volwassenen ‘Kijk eens mama, zelf gepiept.’
Heel erg 2012 en geen gezeur om zegels, kaarten en airmiles. Zonder als een dolle in te moeten pakken omdat de band vrij moet voor de volgende sneue boodschapper.
Aan het einde van je tocht reken je volautomatisch af, scan je de bon en gaat er een klapdeurtje open.

Ideaal?
Dat had ik gedroomd, want er staat een heel bataljon deurbitches bij de afrekenpaal die me wantrouwend bespieden. Klaar om me aan te houden en te controleren of alle artikelen wel in de maag van mijn speeltje terecht zijn gekomen. Ik trek mijn meest argeloze en ontspannen gezicht, strooi met minzame knikjes en word er daardoor onmiddellijk uitgepikt. Zwijgend graait de kampbewaakster in mijn kar en neemt een steekproef. Het plastic tasje van 35 cent..Tja dat had ik 3 keer geprobeerd, maar dat piepte niet.
‘Daarna was ik het écht heus éérlijk waar vergeten, mevrouw..’
Wat had ik moeten doen? Ik had het uit mezelf aan moeten geven bij het loket, dan was er niets aan de hand geweest. Eén F. plastic tasje op 79 Euri boodschappen. Gevolg een úitgebreide steekproef door een niet te vermurwen muts.
Alles verder oké, natuurlijk ik ben een betrouwbaar boodschapper die al die piepjes maar wát leuk vond.
Volgende fase metaaldetector en röntgenscan?

Nu ik weet dat Harry Piekema zijn klanten ten diepste wantrouwt, is de liefde voor mijn speeltje over.
Niks voor mij, zeg ik met hernieuwde zelfscannis.