Mijn ochtendloopje langs de dijk op deze vriesmorgen drukt mij met mijn neus op de onhaalbaarheid van het werkelijk uitdrukken in woorden van wat ik voel en zie.
De kleur, de sfeer breekt al snel af tot alledaagsheid op het moment dat je het probeert te beschrijven. Onmacht, die ik wil doorbreken. Het ultieme schrijven. Het toch kunnen.
Bij voorbaat verloren, maar een mooie strijd verliezen is niet erg. De winterriethalmen langs de Linge staan door de vorst niet te wuiven, maar blijven onbeweeglijk rechtop ergens op wachten. Of zijn zo trots op hun unieke kleur, dat ze bang zijn met de geringste beweging de betovering te verbreken. Dat onbeschrijfbare roze- beige-lichtbruin-goudgematteerd, beschenen door laag zonlicht. Mijn ogen tranen niet alleen door de vrieskou. Het komt in mij op hoe wonderlijk het is, dat diffuus licht nog helderder kan zijn dan fel licht.
Zou ik dat ook door te voeren zijn in andere dingen? Zou fel licht op de werkelijkheid die juist minder duidelijk maken dan gefilterd licht? Misschien minder afleiding door het versluieren van details? De grote lijn is dan wellicht beter te volgen en vast te houden.
De frisse koude lucht en het geluid van filosoferende vogels om mij heen maken dat ik het gevoel heb uren door te kunnen lopen zonder vermoeidheid. Over het wazige tedere eerste ijsvlies op de bevroren rivier schaats ik met mijn ogen. Mijn voeten hebben dat nooit werkelijk gedurfd. Nooit heb ik mij kunnen losmaken van het idee dat mensen niet gemaakt zijn om zich daarop te wagen. Heiligschennis van de natuur. Nu het nog niet sterk genoeg is om op te schaatsen, behoort het gelukkig alleen zichzelf toe.
Ik voel een verbondenheid met het dunne laagje, meer dan toen het enkel water was en veel meer dan waneer het dik ijs wordt: publiek bezit. Krassend, schreeuwend plezier. De kleurigheid, het beweeglijke gekrioel staat ver van mij af: een bewegend schilderij dat mij veel liever is zonder mensen in de verstilde ochtend.
Niet dat ik het schaatsliefhebbers niet gun. Ik zie dat ze genieten als er eindelijk weer eens natuurijs is. Het is hun wereld die op dat moment gescheiden is van de mijne. Zo voelde het als kind ook. IJs betekende eenzaamheid. Niet mee doen. Toezien.
Misschien nog steeds. De riethalmen bieden troost. Ze zijn in het geheim van mij.
9 reacties
trawant · 31 december 2008 op 12:51
Wat een mooi gelaagd miniatuurtje..
Je leidt me zo het schilderij binnen. WAndelaar op winterdag langs het water.
Prachtige gedachten ook..
Mijn ijs kraakte alleen heel even bij de filosoferende vogels..
Maar al met al :hammer: chapeau..!
Anne · 31 december 2008 op 13:09
Mooie zoekende tekst. Een paar gedachten en beelden echt heel goed getroffen; dat hele dunne ijs waar je met je ogen op schaatst en die mijmering over het licht, ik kan daar me daar ook zo over verwonderen, keer op keer, over de verschillen tussen de diverse soorten en welke betekenis dat heeft met betrekking tot wat ze onthullen over de werkelijkheid. Daarom maak ik ook zo graag lampen. En nog iets: licht is ook de kern van theater, niet het spel, niet de woorden, niet de handeling, de plot, nee het licht. Dat is de hoofdrolspeler.
Nogmaals, mooi geschreven, dit zoeken. Je komt gek genoeg dieper dan dan wanneer je je best doet om rond te breien, zoiets.
WritersBlocq · 31 december 2008 op 13:11
Ahhh Pally, je hebt je stinkende best gedaan en het is een mooi stukje. Inderdaad, die filosoferende vogels pfff, maar het woordje ‘wellicht’ in deze context
[quote]Zou fel licht op de werkelijkheid die juist minder duidelijk maken dan gefilterd licht? Misschien minder afleiding door het versluieren van details? De grote lijn is dan wellicht beter te volgen en vast te houden.
[/quote] maakt heel veel goed.
En hoezo niet over water lopen, Jezus begon daar toch mee en wij volgelingen houden die traditie toch gewoon in stand?
Lief eindejaarsgroetje, en ook alvast 1 voor het nieuwe jaar, Pauline :kus:
arta · 31 december 2008 op 13:22
Een hele mooie tekst met een supertoepasselijke titel. Deze zin sprong er voor mij uit: [quote]Over het wazige tedere eerste ijsvlies op de bevroren rivier schaats ik met mijn ogen. [/quote]
En deze liep wat minder lekker: [quote]Zou ik dat ook door te voeren zijn in andere dingen?[/quote]
SIMBA · 31 december 2008 op 13:50
[quote]IJs betekende eenzaamheid. Niet mee doen. Toezien.[/quote]
Zo ontzettend van toepassing op mij, ik heb het alleen nooit onder woorden kunnen brengen.
Erg mooi Pally :kus:
KawaSutra · 1 januari 2009 op 02:10
Ik heb ze vandaag zien gaan, die helden. Met een jaloerse blik stond ik tussen de berijpte riethalmen. En ik? Ik schaats alleen een scheve schaats.
pally · 1 januari 2009 op 12:40
Bedankt voor de reacties op het laatste randje van het oude jaar.
Arta) Ja,goed gezien! zonde van dat ‘ikje’ te veel, juist in een cruciale zin.
Anne) Heel goed aangevoeld, dat zoeken naar het belang van licht. Inderdaad, ook in Theater de belangrijkste component.
WB)Grappig dat je opmerkt dat ik mijn stinkende best zou hebben gedaan.Het was namelijk een heel impulsief stukje: gedachtes bij het lopen,en nog nahijgend meteen opgeschreven en gestuurd.
Voor mij ook een experiment om af en toe zo te schrijven.
Kawa)We hebben dus niet alleen het koude algenzwembad gemeen 😀
Trawant)ja, die filosoferende vogels, zomaar gedacht, toen ik ze hoorde , maar een gezocht beeld, daar heb je echt gelijk in.
Sim) jij weet dus waar ik het over heb…
Voor wie hier nog leest: Dat 2009 een fantastisch schrijfjaar mag worden!
:kus: Pally
Dees · 1 januari 2009 op 16:55
Pally die haar ogen fêteert. Ook de andere zintuigen komen aan bod, maar het zijn toch altijd weer de ogen. Ik vind het mooi, hoewel ik zelf niet primair visueel ingesteld ben. Je outsidergevoel komt zijdelings aan bod. Zo zijdelings dat ik het meer voor waar aanneem dan dat het raakt. Een potdicht potje gevoel zie ik soms. Maar dat kan ik helemaal mishebben. Ik ga wel bijna de dijk en de natuur missen die ik achter me heb gelaten een paar maanden geleden. Ach ja. Mooi stukje Pally…
doemaar88 · 3 januari 2009 op 21:10
Mooi stuk, Pally. Ik heb dat ook weleens geprobeerd, opschrijven wat in je opkomt. Is nog best lastig 😉
[quote]De riethalmen bieden troost. Ze zijn in het geheim van mij.[/quote]
Mooi!