Zie je niks aan me?

Een gezicht met ogen waarin de hoop alvast achter in is gaan liggen. Altijd word ik nerveuzig van die vraag. Ik moet iets zien wat veranderd is en dat vind ik verrekte moeilijk. Ik kijk meer naar gehelen, details vallen mij vaak niet op, behalve dan bij een bepaald type auto, dan zie ik ze meteen.
Mooie wieldoppen, gestylde spiegels.

‘Nou?’
‘Hee, je haar is geknipt, staat je leuk dat korte, maakt je jong’. Pff, Ik ben gered.
Een teleurgestelde, maar ook berustende blik
‘Nee, joh, vorige week al geweest, heb je trouwens niet eens gezien’. Ze zucht met net dat kleine beetje drama, perfect gedoseerd.
‘Kijk nou eens goed, zie je het echt niet?’
‘Nieuwe schoenen? Mooi dat rood, en die hoge hakken, erg sexy’. Met schoenen altijd grote kans van slagen in deze quiz.
’Ach, joh, die heb ik minstens al drie jaar, had ik aan op ons feest, toen we tien jaar getrouwd waren, bij die zwarte jurk, weet je toch wel?’.
‘Ach, ja, tuurlijk’, lieg ik royaal. ’Ik zie het nog helemaal voor me, je zag er prachtig uit, altijd, trouwens, nou ja, meestal’.
Afleidingsmanoeuvre, die werkt.
‘Behalve ‘s morgens vroeg dan zeker’, ze lacht.
Aha, humor, gevaar geweken. Had je gedacht.
‘Kijk nou eens heel goed’. Weer ernstig.
Ik ben nog niet klaar.
‘Jezus, een nieuwe ketting, een nieuw horloge, een nieuwe beha’.
Nee, die kun je trouwens niet zien onder mijn T-shirt’.

Ze gaat pal voor me staan.
‘Mijn bri-hil, suffie’. Ze schuift hem met drie vingers van voor naar achter. Een griezelig gezicht, die afwisselend grote en kleine ogen. Montuur met vierkante glazen, knalblauw.
‘Oh, je bril?, tja, hij is apart, maar ik moet er wel aan wennen’.
‘Hoezo?’
‘Hij maakt je echt helemaal anders’.