Hij is weer achter de rug: de grote vakantie waar ik zo smachtend naar heb uitgekeken. De dagen zijn voorbijgevlogen en voor ik het in de gaten had, was ik bezig nieuwe plannen te maken voor het nieuwe schooljaar. Nu ik terugkijk op de achter mij liggende periode, komt er weer een onbehaaglijk gevoel boven drijven.
Onbehaaglijk en toch zalig; het klinkt tegenstrijdig maar de vakantie op zich was fantastisch.
Dat heerlijke vrije gevoel, dat zou ik voor geen goud willen missen.
Lekker lang uitslapen, op je gemak ontbijten, douchen, telefoons beantwoorden, en dan heb je de dag voor je zelf: onbetaalbaar!
De laatste jaren merk ik echter dat ik me telkens een beetje schuldig voel om mijn ruim vier weken lange vakantie.
Niet dat ik ze niet verdiend heb, hoor. Maar als ik zo om me heen kijk of als ik de krant lees en naar het nieuws op de t.v. kijk, dan bekruipt me soms een heel onprettig gevoel. Zo van: ik geniet nu van een fijne vakantie, waarin niets moet, alles mag en toch kan ik me soms een beetje schamen dat er mensen zijn die bijna nooit vakantie hebben en áls ze wel een paar dagen vrij zijn, dat ze toch ergens anders gaan werken om hun inkomsten wat te vergroten.
Misschien klinkt het gek, maar elk jaar als ik tijdens de grote vakantie weer eens heerlijk op het strand lig te genieten van een spannend boek, dan kan ik me opeens heel depressief voelen. Dit gevoel duurt echter nooit lang, dat moet ik er wel bij zeggen, maar het is er wel en het verontrust me.
Zou het mijn menopauze zijn, vraag ik me af.
Wordt ik nu echt oud? Wordt ik te sentimenteel?
Ik werk hard en ben aan het einde van een schooljaar echt toe aan een goeie vakantie, maar het is net of er vele verwijtende, onzichtbare ogen op mij gericht zijn.
En dat is een heel onprettig gevoel.
Categorieën: Algemeen
Ilse
Weduwe van 63. Heb een zoon, een dochter en een kleindochter van bijna drie. Ben gepensioneerde kleuterleidster sinds 2009. Nu werkzaam als correctrice bij ochtendkrant Extra. Hou van lezen, schrijven, dansen, lekker eten en tuinieren.
3 reacties
Li · 12 september 2007 op 21:53
Wat een leuke titel Ilse!
Niks aantrekken van die verwijtende blikken. Als jij vier weken hebt bijgetankt dan presteer je vast weer toppie. En daar hebben ongetwijfeld veel mensen baat bij, dus heb jij weer reden om blij te worden. Zo is het glas weer halfvol 🙂
Li
SIMBA · 13 september 2007 op 08:29
Mensen in het onderwijs worden vaak jaloers aangekeken omdat ze zoveel vakantie hebben. Nou van mij mag het! Ik vind dat ze een zeer zware baan hebben, ik moet er niet aan denken de hele dag 25 etterbakkies om me heen te hebben. Dus geniet van je zomervakantie!!!
Dees · 13 september 2007 op 12:37
Ach, tijdens al die uren dat anderen op een terras zitten en jij met stapels proefwerken en een rode pen in je huis zit opgesloten, kijken ze je niet verwijtend aan, neem ik aan.
Schuldgevoel is een ernstige aandoening. Gelukkig kun je er wel van af komen.
Mooi stukje. Unheimisch is een fout woord, maar geeft wel een beetje het gevoel weer dat ik zo lees in jouw schrijfsel.