Zon, zee en heel veel zand

“En dit is het geluid van een huid die verbrandt in de zon… Inderdaad! Dat hoor je niet. Maar dat zie je ook niet meteen. Te veel zon is niet gezond.” Alle goedbedoelde waarschuwingen op radio en tv ten spijt, trekt Nederland in deze dagen van zomerhitte toch weer massaal naar het strand. In de file naar Zandvoort, daar een paar uur op een handdoek gaan liggen, en vervolgens weer in de file terug naar huis. En als het strand te ver is, dan toch in elk geval naar het zwembad of de achtertuin. Als je er maar urenlang in de hitte van de zon gaar gestoofd kan worden. En ik geef het toe, ik doe het zelf ook. Ook ik bezwijk voor de aantrekkingskracht die zonnebaden op mensen heeft. Maar waarom? Wat is er de lol van om als een worstje op de barbecue door de zon te worden weggebrand?

Zo gauw Marjon de Hond na het journaal aankondigt dat het morgen ‘een wel heel warme dag’ gaat worden, pakt men de strandtas vast in. Dertig graden! Zon! Daar moeten we van genieten! Dus gaan de badlakens in de auto, samen met de koelbox, de parasol en de strandstoeltjes en kan de grote reis naar Zandvoort beginnen. En een grote reis wordt het, want gek genoeg zijn tien miljoen andere Nederlanders ook op het briljante idee gekomen dat dit de perfecte dag is om naar het strand te gaan.
Ik zelf zocht het deze keer wat dichter bij huis en fietste naar de dichtstbijzijnde plas. Handdoek onder de arm, flesje water en flesje zonnebrand in de tas, ik was er helemaal klaar voor. Druk was het niet, het was maandag en er bestaan tenslotte ook mensen die op een doordeweekse maandag naar school moeten of, nog erger, moeten werken. Zo kon ik dus op mijn gemak een plaatsje uitzoeken, niet in de schaduw natuurlijk, want dan had ik net zo goed binnen kunnen blijven. Ik spreid mijn handdoekje uit, doe mijn bikini aan en ga zitten. Na mezelf helemaal van top tot teen te hebben ingesmeerd, is het moment eindelijk aangebroken. Tevreden vlij ik mij neer op mijn badlaken. Ik sluit mijn ogen en glimlach van genot. Zo blijf ik ongeveer een minuut liggen. Dan draai ik me op mijn buik: de zon schijnt in mijn ogen en het zand kriebelt onder mijn rug. Anderhalve minuut houd ik het vol, dan draai ik weer terug. Het zweet loopt al tussen mijn schouderbladen, waardoor het zand op mijn handdoek nu aan mijn rug vastplakt. Ik knijp mijn ogen stijf dicht tegen de zon en draai tenslotte mijn hoofd maar naar links, weg van de zonnestralen. Mijn nekspieren komen al gauw in protest, zodat ik mijn hoofd nu naar rechts moet draaien. Daar is de zon weer. Ondertussen stroomt er nog een straaltje zand mijn handdoek op en stroomt een straaltje zweet vanaf mijn nek langzaam naar beneden. Ik voel een kleine harde steen onder mijn handdoek ter hoogte van mijn onderrug. De zon brandt ongenadig verder.
Vijf minuten later sta ik uiteindelijk op. Wat doe ik hier eigenlijk? Waarom lig ik hier, met welk doel? Wat is er leuk aan om urenlang op een oncomfortabel handdoekje in het zand te gaan liggen en verder helemaal niks te doen? Zelfs in het meest luxueuze bed zou ik het niet volhouden om drie uur lang alleen maar te liggen en naar het plafond te staren.
Zonnebaden is niet leuk. Het is saai, ongemakkelijk en vooral ontzettend doelloos. Maar zodra de zon zich even laat zien word ik in een vlaag van verstandsverbijstering toch weer naar het strand getrokken. En elke keer dat ik weer op mijn handdoek op het strand lig, vraag ik me opnieuw af: wat doe ik hier?