Het hoogtepunt van de vakantie in Italië is de autosnelweg. Om precies te zijn: de autosnelweg rond lunchtijd, wanneer je al een flink aantal kilometers gereden hebt, maar je ook weet dat je er nog láng niet bent. Waar je dan ook heen moet. Rond een uur of een, twee vertelt je maag je namelijk dat het tijd is om uit te kijken naar zo’n grote rode ‘A’ langs de snelweg: de A van Autogrill, ’s lands grootste wegrestaurantketen.
Een wereld zonder zorgen, het droombeeld van menig mens en de voorstelling van de hemel in vrijwel elke godsdienst. In een probleemloze wereld is iedereen volmaakt gelukkig, althans dat zou zo moeten zijn. Feit is helaas dat zo’n zorgeloze samenleving per definitie onmogelijk is. Heeft een mens namelijk totaal geen problemen, dan verzint hij er zelf wel een paar.
Alle Belgen zijn lief. Na een maandlang embedded journalism en eindeloze observaties is dit de enige conclusie die mogelijk is. België is het land van de glimlach, Antwerpen de stad van de vriendelijkheid. Mijn kennis over onze zuiderburen reikte nooit verder dan dat het dat land was waar je met de auto doorheen zoefde op weg naar zonnigere oorden en waar je vooral niet uitstapte, het land van de Vlaamse frieten en het Belgisch bier.
Op het plein vlak naast de Eiffeltoren staan twee kraampjes, een rechts van de autoweg en een links. ‘Crêpes’ staat er in roze fluorescerende letters boven beide kraampjes en: ‘ice cream’. Inderdaad lopen er op het plein verdacht veel mensen met een crêpe of een ijsje. Het deel van de mensen dat nog geen crêpe of ijsje in de hand heeft, staat in de rij voor een van beide kraampjes.
“En dit is het geluid van een huid die verbrandt in de zon… Inderdaad! Dat hoor je niet. Maar dat zie je ook niet meteen. Te veel zon is niet gezond.” Alle goedbedoelde waarschuwingen op radio en tv ten spijt, trekt Nederland in deze dagen van zomerhitte toch weer massaal naar het strand.
