Op het plein vlak naast de Eiffeltoren staan twee kraampjes, een rechts van de autoweg en een links. ‘Crêpes’ staat er in roze fluorescerende letters boven beide kraampjes en: ‘ice cream’. Inderdaad lopen er op het plein verdacht veel mensen met een crêpe of een ijsje. Het deel van de mensen dat nog geen crêpe of ijsje in de hand heeft, staat in de rij voor een van beide kraampjes. Het is veertien juli: de dag waarop Frankrijk de mooiste alliteratie uit de geschiedenis viert: de bestorming van de Bastille, een paar honderd jaar geleden.
Twee voluptueuze Amerikaanse vrouwen met Texaans accent sluiten achterin de rij voor het rechterkraampje aan. “I want a crêpe with fromage,” vertrouwt de een haar reisgenoot toe. Die knikt. Op haar rechterbost heeft ze een Frans vlaggetje gespeld, dat gedurende een ongetwijfeld lange dag een kwartslag gedraaid is, waardoor ze in combinatie met haar oranje T-shirt plotseling een ander land lijkt te steunen. Ze heeft er geen weet van.
Een tijdlang kabbelt het gesprek voort over de lichtjes op de Eiffeltower en Europe in het algemeen, tot de eerste vrouw de ander aanstoot en naar de jongen een meter voor hen wijst: “Hij dringt voor.”
Dame met vlag knikt bevestigend: “Yeah, hij dringt voor.” Meer aanmoediging heeft de eerste vrouw niet nodig. Onverschrokken loopt ze naar de jongen toe en tikt hem op de schouder.
“Jij dringt voor,” zegt ze in het Engels. De jongen lacht en draait zich weer om.
“Jij dringt voor,” herhaalt de vrouw. De jongen ratelt in rap Frans een antwoord. De Amerikaanse lijkt even uit het veld geslagen door deze woordenstroom en zwijgt. Dan draait ze zich met een verbeten trek om haar lippen om. “We laten hem er niet tussen,” belooft ze haar vriendin. Die knikt ferm.
Intussen heeft de elektriciteit in het kraampje het begeven. De ijsmachines, de wafelijzers, de koeling van de sandwiches en alle vrolijk knipperende lichtjes houden er met een vermoeide zucht mee op. Paniek in de rij. Na vijf seconden haalt de menigte opgelucht adem als de machines weer als vanouds beginnen te brommen.
Drie kwartier later zijn de twee vrouwen aan de beurt. De eerste glimlacht, haalt diep adem en verklaart: “ Je voudrais une crêpe with fromage.” Ze betaalt en de jongen achter de kassa geeft haar een bonnetje, terwijl hij wijst naar de volgende eindeloze rij, waar ze de crêpe kan gaan ophalen.
“Non…” stamelt de vrouw ongelovig.
De jongen knikt.
“Non..!”
“Oui.”
De dames kijken naar de gelukkigen naast hen die hun bestelling net hebben afgehaald en sluiten dan toch aan in de volgende rij.
Na nog eens een half uur wachten hebben beide vrouwen hun crêpes: de één een crêpe met kaas en de ander een crêpe met Nutella én een crêpe met kaas. Met een zucht zijgen ze neer op de rand van het trottoir, net op tijd voor het vuurwerk. De eerste vrouw neemt een hap. “I love Europe,” verzucht ze. De andere vrouw knikt.


6 reacties

Anne · 10 augustus 2006 op 19:08

Afgezien van wat slordigheidjes toch een paar mooie observaties.

KawaSutra · 10 augustus 2006 op 20:59

Leuke anekdote.

Mosje · 11 augustus 2006 op 00:10

Leuk verhaaltje.
Een volgende keer zou ik de moeite nemen om effe op te zoeken wat voordringen in het Engels is. Maakt het wat authentieker dan.

Ma3anne · 11 augustus 2006 op 10:26

Grappig geschreven sfeerbeeld. Ik vraag me wel af hoe het afliep met die knaap die ze er niet tussen lieten.

DreamOn · 12 augustus 2006 op 00:17

@Ma3anne: je hebt me het gras voor de voeten weggemaaid: ik wilde het ook gaan hebben over de jongen die wilde voordringen. Toen pas dacht ik namelijk: O, nu gaat het leuk worden!
Helaas kwam je daar niet meer op terug.
Verder een leuke column.

Dees · 12 augustus 2006 op 11:43

Leuk!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder