Zondagmiddag, Amsterdam Arena, strafmatinee…

De massieve stalen poort schuift langzaam omhoog en een twintigtal schichtig kijkende nerds lopen onzeker vanuit de donkere schaduwen het zonlicht in, het speelveld op. Ze zijn naakt. Het publiek begroet de spelers met een gigantisch fluitconcert. Het is zondagmiddag, Amsterdam Arena, strafmatinee. De nerds weten in grote lijnen wat hen te wachten staat maar hebben geen idee in welke vorm het zich zal manifesteren. Het publiek ook niet. Dat maakt het elke zondag weer een belevenis. Onvoorspelbaar entertainment. In het midden van het veld: een circel met een doorsnede van zo’n tien meter zakt enkele decimeters naar beneden en opent als een diafragma. Een gapend zwart gat blijft over. In het midden schuift langzaam een enorme glanzende fallus omhoog. De eikel glanst in de zon en de nerds kijken met ontsteltenis en ontzag naar dit ultieme symbool van overheersing dat voor hen verrezen is. Zij weten dat hun lot bezegeld is en dat de voltrekking van hun straf nu niet lang meer op zich laat wachten. Het publiek wordt uitzinnig bij het zien en ruiken van de angsten die zich meester hebben gemaakt van de nerds. Een jury heeft hen schuldig bevonden aan verspreiding van computervirussen en veroordeeld tot de hoogste straf. Een virus. Nu dus de voltrekking.

TV-camera’s registreren elke beweging. De nerds zien hun eigen angsten weergegeven op de videowalls aan weerszijden van de arena. Het effect is spectaculair. De herkenning van hun eigen doodsangst wordt feilloos weergegeven en heeft de uitwerking van een pepdrug. De eerste nerds verliezen de controle over hun lichaam. Darmen worden geleegd. De stank van pis, stront en braaksel grijpt om zich heen. Gelukkig buiten het bereik van het publiek. Op dat moment begint de fallus aan zijn ejaculatie. Een orgasme in poedervorm. Een dunne poederige nevel, vergelijkbaar met talkpoeder, poft uit de eikel, waaiert als een zachte sluier om de fallus heen naar beneden en spreidt zich uit over het speelveld. Het is slechts een optisch effect. Iedereen weet dat maar het resultaat is er niet minder om. Het venijn zelf is onzichtbaar, reukloos en onomkeerbaar. Het virus.

Eén van de nerds trekt gillend de haren uit zijn hoofd, niet beseffend dat stukjes hoofdhuid van zijn schedel loskomen. Bloed spat op de Arenavloer. Zijn allesoverheersende en gekmakende angst zal misschien eerder zijn verder nutteloze leven nemen, dan het virus zal doen. Een andere nerd wendt zich smekend tot het publiek, vraagt om vergiffenis in de wetenschap dat hij die niet zal krijgen. Geen vergiffenis, geen compassie. Daar is het te laat voor. De eerste symptomen dienen zich aan. De nerds beginnen als door een choreograaf aangestuurd, schokkend door de arena te dansen. Hun huid begint te barsten en hun gezichten verstarren in een doodsgrijns en schreeuwen in stilte. Een oorverdovend stilte. Het publiek houdt haar adem in en het enige geluid is afkomstig van de schuifelende voeten van de nerds. Het bizarre poppenspel verandert van kleur wanneer de eerste aderen beginnen te barsten en kleverig dik bloed zich een weg naar buiten baant en over de arenavloer gutst. Mooi dit virus. Maar ik heb het al eens gezien. Het volume van het bloed vertienvoudigd in het lichaam en de viscositeit wordt vergelijkbaar met die van appelstroop. De huid wordt taai als rubber. Anders zou het tè snel gaan. Het publiek baalt zichtbaar wanneer duidelijk wordt dat we naar een herhaling van een paar weken geleden zitten te kijken. Dat wil zeggen qua straf. De spelers doen maar één keer mee. Na een halfuurtje stuiptrekken is het voorbij. De nerds zijn ongeveer binnenstebuiten gekeerd. Organen en lichaamsdelen liggen als een grote bak slachtafval op de grond. Ik neem niet aan dat iemand dát nog uit elkaar moet zien te puzzelen om apart te kunnen begraven of cremeren. Mmm, nooit bij stilgestaan. Je zal het maar moeten doen.

Teleurgesteld kijk ik in mijn programmaboekje. Volgende week: Ene Ruud de Wild, een overbetaalde ethervervuiler is aan de beurt. Ethervervuiling? Die hebben we nog niet eerder gehad. Ben benieuwd hoe ze die aan z’n einde helpen. Doodlullen? Ik weet het! Een tape met zijn eigen gewauwel! Absoluut dodelijk…