Zondags gekweel

Mijn maag voelt aan alsof er 7 stoomwalsen constant overheen aan het rijden zijn. Ik ben misselijk sinds gisteravond, en voel me zo eenzaam als wat. Soms snap ik de menselijke (lees: mijn eigen) natuur niet: als je het te druk hebt, stress je van de pressie, maar als je geen moer te doen hebt, raak je gedeprimeerd van de leegte. Mijn huis stinkt naar kattepis. Ik heb een poes die overal op zeikt. Wat haat ik dat. Nee, ik heb haar niet “gefixt,” dus het is mijn eigen schuld. Ja, dikke bult. Ik brand geurstokjes — hoe heten ze ook alweer…Insence? – om de stank te onderdrukken, maar het helpt slechts tijdelijk.

5 jaar geleden zou ik me niet kunnen voorstellen dat ik in zo’n ruimte zou kunnen leven. Met een poepbak in de hoek en de geur van plas overal waar je je neus naar toe steekt.
Maar dat was 5 jaar geleden.
10 jaar geleden kon ik me nog veel minder voorstellen! Toen dacht ik dat ik voor eeuwig en altijd in warm Suriname zou wonen. Ik zou er de lichten uitdoen, zei ik altijd…als iedereen het land had verlaten. Maar dat was voordat ik alles zat werd. Toen glipte ik ertussenuit. Als een dief in de nacht.

En nu zit ik hier. In Amerika. Ik ben weer gaan studeren sinds ik er ben. God, een mens moet toch wat doen? Het was trouwens de enige legale manier om in dit land te blijven wonen, tenzij ik wilde trouwen met een Yankee. Maar ik ben al getrouwd, dus dat ging niet.

Bovendien verdom ik het om te trouwen met wie dan ook om een beetje meer recht. Ik heb een masters en een doctoraat en ik vind dat dat genoeg reden moet zijn om ergens een eerbaar bestaan te kunnen opbouwen. Dus dat blijf ik dan maar proberen… op wat opgewektere, vechtlustigere momenten.

Ik heb trouwens nog weleens gespeeld met het idee om het erop te wagen en toch maar gewoon te trouwen voor mijn greencard, want wie heeft er achteraf ooit gehoord van een gehucht genaamd Suriname? Geen kip! En zeker niet die geografisch-analfabetische Amerikanen…

Maar ik ben toch maar te bang om bigamie te plegen. Een sufferd. Een selektieve sufferd, eigenlijk. Want sommige dingen doe ik, ongeacht de problemen die zouden rijzen als ik ooit gepakt zou worden. Ik hou wel van spanning en een gevoel van sensatie. Maar ik ben vooral egoistisch. Ik wil nergens spijt van hebben als ik straks in het bejaardentehuis kom te zitten. Dan wil ik kunnen giechelen om mezelf, ook al wil niemand in dat stront tehuis iets met me te maken hebben.

En dat zullen ze waarschijnlijk ook niet willen, want ik ben niet gesteld op gezelschap.
Misselijk, he? Ja, ik hoor u al. Maar eerlijk ook.
Daardoor komt natuurlijk mijn huidige leegte. Het is zondag en ik kan niemand bellen, want ik hou er niet van om regelmatig mensen over mijn vloer te hebben. Ik ben a-sociaal. En deze leegte is daar de onplezierige kant van: als je eindelijk eens een keertje sociaal wilt zijn is iedereen die je kent bezig met andere dingen. Ook alweer zo’n typisch geval van “eigen schuld,” niet?

Maar morgen is weer een dag. En je weet nooit wat voor interessants er tussen nu en dan om de hoek komt kijken: een onverwachte email — eindelijk eens echt aan mij gericht en geen junk voor de verandering — of een positieve reaktie op een stukje breinwerk dat ik hier of daar gepost heb.

En ALS er niks gebeurt, dan gaat de tijd ook voorbij. In hetzelfde tempo. Het lijkt alleen maar langzamer. Maar dat geeft niet. Zolang het maar niet stil blijft staan…