Voor de afspraak bij de tandarts ben ik aan de vroege kant. In de wachtkamer zit een man verscholen achter een krant. Een vrouw bladert door een tijdschrift. Na enige tijd verbreekt de vrouw de stilte.
“Ben je al langs het reisbureau geweest? Je weet wel, voor die brochure over China.”
“Komt deze week binnen,” gromt de man.
De vrouw betast haar wang en zegt bedachtzaam: “Ik heb er nog eens over nagedacht, maar ik denk dat we deze zomer toch beter naar Nunspeet kunnen gaan. China kan ook volgend jaar.”
De man zucht, gorgelt iets onverstaanbaars en kijkt op zijn horloge.
“Ik vind het hier niks warm,” zegt de vrouw na enige tijd terwijl ze de kraag van haar vest omhoog zet.
De man wijst op de thermostaat. “Hij staat op 21 graden. Daar is niks mis mee. Als je straks in die stoel zit krijg je het vanzelf warmer.”

De deur van de behandelkamer wordt geopend. De vrouw stapt zwijgend naar binnen. De man slaat een paar pagina’s om en vindt kennelijk wat hij zoekt. Na een tijdje begint hij te gniffelen. “Moet je horen wat er voor vandaag in mijn horoscoop staat. ‘In de loop van de dag gebeurt er iets verrassends. Ga geen discussies aan. De avond is geschikt voor romantiek. Maak plannen voor de toekomst’. Vanmorgen heb ik woorden gehad met mijn vrouw over de kleur van de nieuwe vloerbedekking. Ze vroeg wat ik mooi vond en toen ik grijs zei, trok ze een vies gezicht. Wáárom in hemelsnaam grijs, wilde ze weten. Dat was toch geen kleur! Ze had iets in het groen gezien dat beter bij de gordijnen zou passen. En wat wordt het dus? Groen, meneer! Einde discussie. Zonde van de tijd.”

Vanuit de behandelkamer is het jankende geluid van de boor te horen. De man kijkt naar de deur, glimlacht en zegt: “Dáár heeft ze niet veel in te brengen! Maar thuis is zíj degene die alles bepaalt. Met discussiëren ben ik jaren geleden al gestopt. Zonde van de tijd”.
Ik knik begrijpend: “Ja, soms heb je dat.”
De man priemt met zijn vinger naar de horoscoop. “Moet je lezen wat de sterren voorspellen! ‘De avond is geschikt voor romantiek’. Laat me niet lachen. De enige die in de slaapkamer opgewonden raakt is de wekker. Zíj in ieder geval niet! Ben ik ook al jaren geleden mee opgehouden, met romantiek. Zonde van de tijd. En dat er vandaag ‘iets verrassends’ gaat gebeuren is ook zo klaar als een klontje. Ben benieuwd wat het nu weer zal zijn? Ze verrast me doorlopend met dingen waar ik helemaal geen zin in heb. Neem bijvoorbeeld visite. Het kan zo maar zijn dat er vanavond mensen voor de deur staan, terwijl ik me heb ingesteld op een rustig avondje bij de televisie.”
De man trekt rimpels in zijn voorhoofd en kijkt me vertwijfeld aan. “En plannen maken voor de toekomst …? Zou ik best willen, maar ik zal mijn tijd wel moeten uitzitten met haar.”

Met een zakdoek voor de mond komt de vrouw de behandelkamer uit. Tersluiks kijkt de man in mijn richting en geeft een subtiel knipoogje.
“Je was al vroeg hier,” zegt de tandarts ter verwelkoming. Ik wijs naar buiten waar het regent. “Geen weer voor een wandeling. Te nat en zonde van de tijd.”

Categorieën: Algemeen

Snarf

Tijdens koken zijn kruiden en specerijen mijn smaakmakers. Bij het schrijven: humor, zelfspot en ironie. Voor beiden geldt dat het soms lukt ... soms niet.

12 reacties

Mien · 5 september 2016 op 07:18

Leuk zo’n horrorscopie. Had wat moeite met het uit elkaar houden van de hoofdpersonen. Maar dat kan ook liggen aan een verstandskies die bij mij al een tijdje achter in de keel zeurt. Sterke afsluiter, met verklarende titel.

NicoleS · 5 september 2016 op 07:32

Mooie column over ontevreden echtpaar. Ga dan scheiden. Scheelt tijd en ergernis. ?goed gedaan.?

Bhakje · 5 september 2016 op 08:17

Een situatie waarvan er dertien in een dozijn passen. Toch zul je zien dat dat soort echtparen, als puntje bij paaltje zou komen, niet zonder elkaar kunnen. Een mens moet blijkbaar iets te klagen hebben.

Mooi geschreven!

StreekSteek · 5 september 2016 op 09:29

Het subtiele “subtiel knipoogje” aan het eind is de mokerslag, die het absolute dedain van de man voor de vrouw erin jast. De wachtkamer is vaak erger dan de boor.

pally · 5 september 2016 op 09:49

Mooie inkijk in het leven van een medewachter, die de treurnis van zijn leven zelf graag in stand houdt…

Meralixe · 5 september 2016 op 10:02

Mooi, in die afsluiter zitten tal van denklijntjes.
Doet me denken aan een uitspraak die ik enkele maanden geleden binnen mijn ‘vriendenkring’ hoorde.
“Vijventwintig jaar getrouwd” zuchtte een man, “had ik haar over vijventwintig jaar dood geschoten dan kreeg ik nu ongeveer de vrijspraak.”
Grrr… een ingrediënt voor een column verprutst.

Bruun · 5 september 2016 op 10:14

Het lezen van deze column was geenszins zonde van de tijd. Genoten, Snarf!

van Gellekom · 5 september 2016 op 11:12

Ik zie het helemaal voor mij. Zeker niet zonde van mijn tijd.In tegendeel, zeer genoten

Esther Suzanna · 5 september 2016 op 11:32

Ik werd er een beetje verdrietig van. Mijn leven altijd in het teken van het voorkomen van dit soort triestigheden gezet. Dat is me aardig gelukt. Nu weet ik weer waarom. Prachtig neergezet maar werd er niet vrolijk van.

Nummer 22 · 5 september 2016 op 12:48

Snarf! Met plezier gelezen. In ons straatbeeld zijn er fraaie voorbeelden. Ik noem er 1: Man en vrouw, van een zekere leeftijd, ieder op een E-bike ( dames model), ieder met gelijksoortige zijtassen, zelfde kleur jas aan, fietsen naast elkaar en opeens rijdt de vrouw voor de man, rijdt verder , ziet dat haar man ( tenminste dat is mijn perceptie) niet meer naast haar rijdt, kijkt naar achteren en roept” kom vader, schiet eens op” . De man zucht hoorbaar, schudt zijn hoofd, kijkt naar links en rechts, doet wat met zijn handen aan het stuur en de trap ondersteunende beweging geeft de fiets vaart en de man rijdt weer naast zijn vrouw (ook mijn perceptie). Tsja… dat kan ook ” vandaag gaat u op weg samen met uw partner die nu uw verzorgende is geworden”

😉

Snarf · 5 september 2016 op 21:27

Dank voor jullie reacties. Leuk dat het fenomeen herkenbaar is.

Antonia · 6 september 2016 op 22:38

Snarf, wat een treffende column. Pijnlijk. Helemaal niet zo leuk dat het fenomeen herkenbaar is 😀 Wel erg goed geschreven! Groeten van Antonia.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder