De stilte schuift papier. Jij zit tegenover mij en lacht. Ver in jouw verhaal, dichtbij bedacht. Natuurlijk ben jij er, maar zijn wij samen alleen. In ons kleine iets. Net buiten de atmosfeer, waar het stil is en het schreeuwen niet gedragen wordt. Waar ons vacuüm van de kudde glijdt. Dat is haar om ’t even. Zij beschouwt de stilte zonder waar te nemen en stempelt haar angst op alle niet gesproken woorden. Die zijn ons om ‘t even. Daarom zit jij hier tegenover mij en lacht. Even en in stilte. Om het schreeuwen dat in de verte wél gedragen wordt. Samen alleen, samen één.

De stilte schuift papier. Zo zwijgen wij de avond doof. Ruilen wij minuten in voor uren. Alles dat we nooit zeiden is gezegd. Het staat in tassen op zolder. Met daarin het immens kleine universum dat ons gegeven is. Ze herbergen alles. Alles, behalve het antwoord op jouw laatste vraag. Daarom zit ik hier tegenover jou en lach. Om de leugen van vergankelijkheid. Samen alleen, maar één.

De stilte schuift papier. Ik lach jouw handen los op het briefje dat zal hangen in de sponning van het raam. Buiten zullen ze lezen dat onze eeuwigheid een surplace’je maakt, met achter iedere komma jouw naam. Wat je zocht heb je gevonden. Je hoeft de bergen en de dalen, of het beekje daar doorheen, niet meer te vertalen naar wie het blok of wie het been. Want hier zitten wij en lachen naar elkaar. Even. Zonder woorden.

De stilte schuift papier. Het weerlegt mijn vrees voor later. Wanneer alleen zijn niet meer samen is, de laatste vraag onbeantwoord blijft en de kudde jou overstemt. Gebruik dan mijn rug bij tegenwind. Bewaar mijn ogen voor in het donker en haal kracht uit dit moment.

 

Categorieën: Liefde

22 reacties

trawant · 8 oktober 2014 op 17:24

Mooi het onzegbare beschreven.
Voor mij is het meer een lang gedicht dan een proza stukje.
Goed gekozen beelden rijgen zich aaneen.
‘Zo zwijgen wij de avond doof’ , een vondst!

Het is een totaal omvattende en daardoor gevaarlijke liefde
waar je het over hebt. Alles op het spel.
Maar hoe kan het anders.

    Pierken · 8 oktober 2014 op 21:31

    ‘Het is een totaal omvattende en daardoor gevaarlijke liefde
    waar je het over hebt. Alles op het spel.
    Maar hoe kan het anders.’

    Hiermee vat je exact de kern van dit stukje samen, trawant. Hoe inniger de band, hoe groter de angst voor het leed dat je geliefde overkomt als je onverhoopt wegvalt. Maar inderdaad, ‘hoe kan het anders!’

Anders · 8 oktober 2014 op 17:53

Pierken, één woord: prachtig! Je omschrijft liefde zoals liefde is. Ik zou graag één zin quoten maar de ene zin is nog mooier dan de andere.

    Pierken · 8 oktober 2014 op 21:32

    Anders! Waar zit je dan?! Leuk dat je hierop reageert en fijn om te lezen dat je dit herkent zoals het bedoeld is.

evil-ine · 8 oktober 2014 op 18:28

********

nou daar word ik dus stil van (en meestal heb ik een hoop te zeggen)

:yes:

    Pierken · 8 oktober 2014 op 21:34

    Als dat hiermee is ‘gelukt’, dan vind ik dat een groot compliment. Dank je.

Frans · 8 oktober 2014 op 20:01

Ik kan er helaas geen touw aan vastknopen

Pierken · 8 oktober 2014 op 21:38

Kort gezegd Frans, is dit de beschrijving van een moment waarbinnen ‘Nachtzuster’* en ik op een avond tegenover elkaar aan tafel zaten te schrijven. Zij aan haar verhaal en ik aan dit. ‘#Klein geluk’ zou ‘Fem’ zeggen. Zij is een schrijfster hier uit de gevestigde orde die kleine dingen uitlicht vanuit een bijzondere situatie. Bedankt voor je reactie.

*Mijn partner en schrijfster hier.

Nachtzuster · 8 oktober 2014 op 21:46

:heart: :heart: :heart: :heart: :heart: Nu moet ik mijn verhaal ook maar afmaken … Dank je wel voor deze mooie ode aan ons. :-*

Suma · 8 oktober 2014 op 22:08

Zo mooi en tot in de kern de waarheid over liefde. 🙂 <3

    Pierken · 9 oktober 2014 op 00:24

    Dank voor je reactie Suma. Eigenlijk lag de basis voor dit stukje in het verlengde van een pianodingetje dat ik vorig jaar had opgenomen voor ‘Nachtzuster’. Dat had ik op Youtube geplaatst. Laatst zaten we tegenover elkaar en schreef dus bovenstaande ‘column’ mede met het volgende filmpje voor in mijn achterhoofd Zie link hieronder:

    https://www.youtube.com/watch?v=SK6mWZM_maI

pally · 8 oktober 2014 op 22:40

Subtiel geschreven, Pierken, en bijna poëzie. Het voelt sterk en toch breekbaar. Zoals het leven is en de liefde kan zijn. Mooi!

    Pierken · 9 oktober 2014 op 00:29

    Die 300 woordengrens van Hella werkt voor mij, Pally. Die daagt uit en zette mij aan tot dit compactere schrijven. Bedankt voor jouw poëtische erkenning.

Ferrara · 8 oktober 2014 op 23:01

Want hier zitten wij en lachen naar elkaar … geluksmoment.
Mooi man!

Pierken · 9 oktober 2014 op 00:36

En dat is het Ferrara. Dank voor je reactie! Wij knipogen nog dagelijks volop naar elkaar. Zonder woorden. Klinkt zo klef als natte cake wellicht, maar ik raak er nog steeds verlegen van :shame:

Mien · 9 oktober 2014 op 07:33

Mooi en blij om te lezen hoe je twee muzen in een verenigt. :yes:
Qua poëzie had ie nog iets compacter gemogen. Zoals Hella impliciet aangeeft. In de beperking toont zich de meester. Of less is more. Maar ik begrijp ook het enthousiasme rondom de boodschap. Beide muzen mogen zich gelukkig prijzen met zo’n ode aan de liefde. :yes:

Yfs · 9 oktober 2014 op 08:32

Donders Pierken, voor zulks een column kan een ouwe grizzly als ik niet anders dan even uit haar vier-seizoenenslaap ontwaken.

Tussen “alleen samen” en “samen alleen’ is een groot verschil en dat heb je in je column zeer goed ‘verwoord” en laten zien dat verbondenheid en vrijheid heel goed samen kunnen gaan.

Bijzondere titel, vooral als je bedenkt dat deze nota bena
op een site voor schrijvers staat. Je woorden zijn wederom het bewijs van jouw veelzijdig schrijftalent.

Gruwelijk mooi geschreven Pierken!! :rose:

Meralixe · 9 oktober 2014 op 09:03

Tjonge… En ik die altijd dacht dat ‘Holanders’ koele kikkers zijn. :rotfl:
En … he… dat muzikale intermezzo bij de verdere reacties! Dat is pure kunst man!

C vd M ?

Spencer · 9 oktober 2014 op 11:45

Persoonlijk hou ik niet van dat gezwijmel, maar in z’n soort is dit zeker heel geslaagd. Ik geloof het en dat wil wat zeggen.

    Spencer · 9 oktober 2014 op 12:03

    Ps: de muziek past er goed bij. Doet me denken aan de dichtregel van Lucebert: ‘Alles van waarde is weerloos.’

SIMBA · 9 oktober 2014 op 12:41

Nou baal ik dat er al zoveel reacties zijn want ik kan alleen maar in herhaling vallen. Dus ik houd het hierbij: :yes:

Pierken · 9 oktober 2014 op 13:22

@Mien: Bedankt voor je reactie, compliment en begrip 😉

@Meralixe: Ik was eigenlijk wel benieuwd naar jouw reactie. Je had eerder al eens aangegeven dat je niet veel hebt/kan met te beeldsprakige stukjes. Wat leuk daarom, dat je deze zo waardeert.

@YFS! Wat een verrassing. Groeien er inmiddels champignons in de grot van de holebeer 🙂 ? Dan lig je vast lekker zacht. Bedankt voor je positieve reactie! Nachtzuster komt je zo toedekken voor het langste schoonheidsslaapje ooit. Maar, eens komt er vast een prins langs die je wakker kust. Wedden?!

@Spencer: Als je liefde zou comprimeren tot één zin, dan hou je die over. Mooi en dank voor het delen.

@Simba: Simba’s duim, die zit in de tietzak!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder