Zorgen over de zorg

Nu ben ik zelf niet werkzaam in de zorg maar mijn vader, z’n nieuwe vriendin en m`n zusje zijn wel werkzaam in deze semi ambtenaren sector.
Wat is er toch aan de hand in onze zorg fabriek volgens mijn betrouwbare bronnen die op deze bacterie vrije werkvloer werkzaam zijn schort er van alles aan.
M`n zusje (werkzaam bij bureau jeugdzorg) is werkt in haar eentje als wachtlijstbeheerster. Ze is verantwoordelijk voor 43 (!) kinderen die dus onder haar toezicht staan. Dit is natuurlijk waanzin zeker omdat ze er maximaal 13 mag hebben.
Bureau jeugdzorg heeft 200 miljoen gehad van onze belasting centen op de voorwaarde dat ze geen wachtlijsten meer mochten hebben.
Is dit niet krom. Er wordt door onze overheid geïnverteerd in het wegwerken van wachtlijsten en het enige wat er gebeurd is overbelasting van het huidige personeel.
Er is natuurlijk een tekort aan goed personeel maar waarom kijkt onze overheid niet verder dan alleen een schop geld geven aan een stel zorg managers die net iets moralistischer zijn als de eerste de beste Afrikaanse dictator .
Pim Fortuyn wilde dit al in zijn politieke programma al aanpakken. De zorg moest weer zoals vroeger, klein en menselijk en zich niet samen voegen in een grote bruidstaart met allerlei lagen van omhoog gevallen managers die belachelijke salarissen opstrijken. In de zorg gedijen dit soort types namelijk beter als bacteriën in een lauw vaatdoekje. Het merendeel zou in een normaal profit bedrijf binnen no-time zijn uitgekotst maar niet in de zorg waar het geld opgemaakt wordt in plaats van geïnversteerd
Het is toch te belachelijk voor woorden dat onze overheid ons belastinggeld verdeeld en er bijna niet gecontroleerd wordt waar het naar toe gaat.
Mijn vader is pedagoog en van hem weet ik dat de overheidssteun elk jaar wordt opgemaakt aan veel te duren computersystemen, te hoge huur en andere vaste lasten die in iedere andere begroting gelijk onderzocht en getackeld zouden worden. De subsidie moet opgemaakt worden anders krijgen ze het jaar daarop minder.
Maar het ziekenhuis waar de vriendin van m`n vader werkt slaat alles.
Ze werkt op de dialyse afdeling en op de jaarlijkse vergadering staat boven in de agenda: ‘de productie opvoeren’. Er wordt niet gepraat over patiënten en de betere verzorging ervan maar hoe ze efficiëntere productie kunnen draaien zodat het ziekenhuis niet hun budget kort en ze geen personeel kwijt raken.
Werkt hier dan wel een goede manager uit het bedrijfsleven die hun afdeling heeft veranderd in een soort van melkfabriek? Maar als we deze weg dus blijkbaar al ingeslagen zijn moeten we deze afslag dan ook maar nemen?
Hoe ver moet je namelijk gaan met patiënten waarvan alle verpleegkundige zien dat hij of zij bijvoorbeeld een longtransplantatie nooit gaan overleven.
Maar omdat de arts nou eenmaal de eed van Hippocrates heeft afgelegd toch doorzet.
Een longtransplantatie met alle nazorg kan oplopen in de miljoenen en er wordt ook nog eens een donor long verspeelt aan iemand die tijdens of een dag na de operatie het loodje legt. Moeten artsen kunnen zeggen: sorry hier beginnen we niet aan of is dit niet ethisch en onmenselijk?
Je moet voor de grap maar eens een huishoudelijke hulp proberen te regelen voor je oude moedertje, die voor een paar uurtjes in de week komt stofzuigen omdat dat haar niet meer lukt. Je moet er bijna ouderwetse Gestapo technieken op toepassen om dat voor elkaar te krijgen.
De verhoudingen zijn zoek en ik denk dat er een dozijn speurhonden voor nodig zijn om deze uit het puin te vinden voordat onze babyboomers de zorg verdienen waarvoor ze al die jaren betaald hebben.