Zweet

De makelaar veegt de zweetdruppels, van zijn gezicht. In de normaal lichtblauwe stof van zijn overhemd zijn nu, ter hoogte van zijn oksels, donkere kringen zichtbaar. Ondertussen staart hij naar mijn decoloté terwijl ik, gebogen over de maquette, mij een leven in deze miniatuur stad probeer voor te stellen. Een zweetdruppel heeft hij niet op tijd kunnen opvangen en slaat nu bruut te pletter, ergens tussen een kartonnen bankje en een van de huisjes. Ik doe net of ik het niet heb gezien. De makelaar dreunt het verhaal over dit nieuwbouwproject op. Met moeite lukt het mij me op zijn woorden te concentreren en niet de zweetdruppel te volgen die nu langzaam naar het laagstgelegen punt op de maquette glijdt. Na ongeveer 15 minuten is hij uitgesproken en schuift hij een glossy brochures, waarin de huizen in 3D animatie zijn weergegeven, mijn kant op.
‘Je hoort binnen 2 weken of je ingeloot bent’, besluit de makelaar terwijl hij een poging doet te knipogen.

Sinds mijn verhuizing naar Amsterdam, nu ruim 7 jaar geleden, bivakkeer ik al samenwonend op zo’n 60m2. Het glas in lood geeft op zonnige dagen een bijzonder effect op de houten vloer en door het achterraam dat nooit echt dicht te krijgen is, stroomt een permanent fris briesje. En goed, het is handig om vanuit de slaapkamer in twee stappen naast het koffieapparaat in de keuken te staan, maar daarbij struikel ik toch geregeld over de wasmand met ongevouwen was. Het is fijn om nog steeds het gevoel te hebben op kamers te wonen, terwijl leeftijdsgenoten reeds richting het Gooi zijn vertrokken of een huis op een iets minder lomrijke vinexlocatie hebben aangeschaft. Het nieuwbouwproject wat nu wellicht binnen handbereik is , is dus zo gek nog niet. Een nieuw huis, zonder barsten in de muur, met rechte lijnen en sluitende ramen. Een keuken voor mij op maat gemaakt, een douchestang die gewoon aan de muur hangt, in plaats van de losse douchekop die ik nu iedere morgen tussen mijn benen klem omdat ik beide handen nodig heb om mijn haren te wassen.

Op het aanrecht ligt de brochure. Ik vind de brochure nu al minder mooi dan toen ik ‘m twee weken geleden kreeg. Maar dat komt, denk ik, doordat er nu ook tomatensaus en wat vlekken van het afwaswater op zitten.
Mijn telefoon piept als ik net de afwasborstel in een wijnglas stop. Ik schiet uit en het glas spat in tweedelen uit elkaar.
Op de display staat een nummer dat ik niet ken.
Het is de makelaar. ‘Jullie zijn ingeloot voor de woning. Gefeliciteerd! Volgende week kunnen jullie langskomen om de details te bespreken’, meldt hij lachend.
‘Oké, dank je wel’, zeg ik, terwijl ik probeer een gevoel van blijdschap bij mezelf te ontdekken.
‘Dag, ik zie je volgende week’, zegt de makelaar.
‘Ja, dag’ stamel ik, het zweet prikt in mijn oksels.
Ik vis de glasscherf uit het afwaswater en leg het naast de andere helft van het glas boven op de brochure. En pak opnieuw mijn telefoon.
‘Hoi, liefje we moeten praten…’ Is het enige dat ik weet te bedenken om te zeggen.
Pam©