Het hangt niet alleen aan mijn buik. Het zit ook tussen mijn oren. Vet. Verstopt vet. En ik wil ervanaf. Nu. Onmiddellijk. Het lijk dat om mijn middel hangt wil ik niet langer on. De huisarts wordt langzaam gek van mij. Hij heeft me dan ook sinds kort de wacht aan gezegd. Ik mag niet meer bij hem op consult. Ik ben niet te helpen. Opgegeven door de medische wetenschap.
Ja, ja, de internist en alle andere buikdeskundigen hebben me in de steek gelaten. Het enige dat ik nog kan doen is toevlucht zoeken tot alternatieve geneeswijzen. En met alternatieve geneeswijzen moet je uitkijken heb ik me laten vertellen. Ze genezen lang niet wijs. Ik moet me vooral niets laten wijs maken. Die tip kreeg ik nog mee van mijn radeloze huisarts. Radeloos? Wat heb ik er dan aan? Het laat weinig te raden over.
Maar goed, ik besluit zijn advies ter harte te nemen. Vermits ik mijn hart nog weet te vinden. Het klopt wel. Dat kan ik horen. Omdat mijn oren toevallig dicht bij mijn hart zitten. Maar zien kan ik mijn hart niet goed, in mijn verbeelding, ja, ik kijk in beelden. Zie mijn hart niet zitten door al het vet dat eromheen gekluisterd zit. In mijn beleving dan hè. Ja, beleven doe ik mijn hart ook, naast verbeelden.
Eerst maar eens op bezoek bij een homeopaat. Een vrouw. Is het dan een homeopaatse of homeopatin? Ik heb een aangenaam gesprek met haar. Over koetjes en kalfjes. Ik fantaseer. Over de maten van de koetjes en de kalfjes. Ik denk heel vaak in maten. Of de maat in mijn mond past. En zo nee, wat ik kan doen om dat wel te doen lukken. Ik beschik naast een echte eetmond ook over een meetmond.
‘Wat zit je te dromen’, vraagt Homera mij. Homera is haar werknaam. In het echt heet ze Trudy. Heb ik opgezocht via haar Facebookpagina. Toch wel handig Facebook. Maar ik laat het haar niet weten. Doet verder ook niet ter zake.
‘Ik droom over eten, altijd, en dat is mijn probleem. Door mijn eetdromen heb ik altijd eetdrang. Ik word er helemaal gestoord van en dik. Ik maak me dik over deze vreselijke eetstoornis. Weet u misschien raad? De reguliere wetenschap heeft mij in de steek gelaten. En u bent mijn op een na laatste hoop.’
‘Op een na laatste hoop?’ antwoord Homera. ‘Hoezo een na laatste?’
‘Excuus, op twee na laatste hoop. Ik heb nog het adres van een eetverslaafgoeroe uit Tuvalu en daarna, ja daarna … daar wil ik niet over praten. Te moeilijk.’
‘Begrijp ik meneer …?’
‘Zeg maar Jansen, ik blijf liever nog even anoniem.’
‘Ik ga u helpen. Schrik niet. Mijn advies is rigoureus. Ik adviseer u de komende twee weken heel veel te eten. Zoveel eten, dat u denkt dat u erin blijft. En dan eet u nog wat verder. Tot u echt, echt, niet meer kunt. En dan neemt u nog een hapje. Eender wat. Dat herhaalt u een aantal keren. Ik garandeer u, succes verzekert.’
‘Ja, ja maar dan kom ik kilo’s aan. Dat wil ik niet.’
‘U moet eerst uw kwaal verergeren meneer Jansen, anders werkt het niet. Dat is nu eenmaal de werking van homeopathie. U kunt het. Ik weet het zeker. Het heet in ons vakgebied een Dieetos Homeopatos. U mag helemaal los gaan. En ik verzeker u, het werkt.’
Ik geef me over aan Homera. Ik heb ook verder geen keus. De goeroe uit Tuvalu wil ik zo lang mogelijk uit de weg gaan. Zijn aanpak schijnt helemaal niet leuk te zijn. Dat is tenminste wat ik van Google terugkreeg. Ik ga eerst inkopen doen en besluit alleen maar lekkere dingen in huis te halen. Ik mag immers helemaal los gaan.
Twee weken lang stop ik mezelf helemaal vol met lekkers. Tot kokhalzen toe. Maar ik moet alles binnenhouden van Homera. Dus ik stop telkens net op tijd met eten. De laatste dagen van de twee weken gebeurt er iets raars. Iets wat ik nog nooit heb ervaren. Ik heb ineens geen trek meer. Grote walging valt mij ten deel en ik kan geen eten meer zien. Het schijnt te werken. De laatste dag heb ik toch weer trek. Maar heel vreemd. Alleen maar in een boterham in de morgen, een boterham in de middag, een stukje fruit om vier uur en tegen de avond een eenvoudig bord spaghetti met salade. Een heel klein schaaltje yoghurt kan ik dan nog net hebben. Verheugd bel ik Homera op. Het werkt.
Gewicht 04-11-2005: 88,00 kilo
Gewicht 02-12-2005: 86,50 kilo
Gewicht 23-12-2005: 86,29 kilo
Gewicht 27-01-2006: 87,00 kilo
Gewicht 01-04-2006: 86,50 kilo
Gewicht 19-07-2006: 86,50 kilo
Gewicht 06-09-2010: 90,00 kilo
Gewicht 14-10-2010: 86,00 kilo – Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 09-12-2010: 84,00 kilo – Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 23-02-2011: 84,00 kilo – Middelomtrek: 103 cm
Gewicht 12-06-2012: 87,00 kilo – Middelomtrek: 106 cm
Gewicht 18-03-2013: 89,00 kilo – Middelomtrek: 107 cm
Gewicht 15-11-2013: 84,50 kilo – Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 06-01-2014: 85,50 kilo – Middelomtrek: 105 cm
Gewicht 25-02-2015: 83,50 kilo – Middelomtrek: 102 cm
Gewicht 19-07-2016: 87,00 kilo – Middelomtrek: 107 cm
Gewicht 17-03-2017: 86,50 kilo – Middelomtrek: 107 cm
‘Afvalrace’, een compilatie van hersenspinsels uitgebraakt tijdens het afvallen van schrijver Mien anno 2005/2017. Oftewel verhalen van een jonge schrijver zonder trekdrop met zwemband.
7 reacties
Esther Suzanna · 20 maart 2017 op 17:28
Hey, je bent wel mooi een halve kilo kwijt!
Wat een geweldige ontdekking! Daar kun je rijk mee worden.
Ik deed het andersom dieet vorig jaar. Dus ik mag niet meepraten. Toch had ik hetzelfde effect. Eten; slagroom, handenvol pinda’s, cashew, appeltaart en alles vol en romig kwam me mijn strot uit. Resultaat: een kilo eraf. 😉
Mien · 20 maart 2017 op 18:06
Liever een gat in mijn buik dan een gat in de markt ES. Ha, ha. De cijfers kloppen niet helemaal. Heb ze nog proberen aan te passen maar is niet goed doorgekomen. Kortom 88 kilo schoon aan de haak en 108 cm buikomvang, gemeten op de heup.
Een stukje appeltaart, met pinda’s en cashewnoten, afgedekt met een laagje slagroom zou ik best wel lusten nu. Zelfs voor het eten. Ha, ha.
Esther Suzanna · 20 maart 2017 op 18:34
Van mij mag je, dikke mannen zijn aantrekkelijk. 😉
Nummer 22 · 20 maart 2017 op 20:34
Wat een luxe toch maar weer om te kunnen verhalen over gewicht en overgewichtige zaken. Je zou maar 10x per dag vragen: wanneer krijg ik een bordje rijst of mais en een beetje water?
Enfin, ik meet mijn omvang niet, sta niet op een weegschaal en zeg alleen maar : ik heb trek. Never nooit niet ‘ik heb honger’
Maar jouw verhaal is schitterend om te lezen hoor. En ES, dikke man.. dickman, bedoel je die nieuwe naam voor negerzoenen.
😉
van Gellekom · 21 maart 2017 op 08:45
Het blijft allemaal een kwestie van inzicht, doorzicht en op zijn tijd een banaan, Mien. Gewoon niet snoepen dus, dat helpt
Mien · 21 maart 2017 op 08:58
Afzien van snoepen? In zijn volledige betekenis, laten én lijden, een goed idee. Maar vol én ledig? Hoe dubbel! 🙂
Ik ga vooralsnog maar even op i-dieet. Ik vreet alleen nog de meest dunne letter van het alfabet, stok en puntje. 😉
NicoleS · 21 maart 2017 op 09:08
Genieten met mate. Maar ja dat met mate he. Goed stuk