De deadline nadert. Maar ik weet nog steeds niet waar ik over moet schrijven. Normaal gesproken heb ik daar geen problemen mee. Nu lijkt het alsof mijn hoofd verstopt zit. Vol met verhalen die geen uitweg kunnen vinden. Zoals altijd kijk ik even naar de oude foto aan de muur, met daarop mijn voorouders. Om steun te zoeken bij mijn opa. Soms helpt het. Het is een hele oude foto, nog in sepia geschoten. Mijn vader staat er nog niet op, dus de foto is meer dan 80 jaar oud. Ik realiseer mij nu pas dat veel van de mensen op de foto niet meer leven. Veel van de mensen heb ik ook nooit echt gekend.
Ik neem de foto van de muur. Voor het eerst in lange tijd kijk ik echt naar de mensen die geforceerd gelukkig terugkijken. Maar ondertussen zijn de zorgen van een bikkelharde tijd af te lezen van hun verstomde gezichten. Links staat mijn opa. Een kleine grote man. Door het leven gehard, dat zie je zo. Knappe man ook. Men zegt dat ik op hem lijk. Mijn oma zit rechts naast hem. Ze is overleden slechts één dag voordat ze 100 werd. Het gelukstelegram van de Koningin was al binnen. Ze heeft het nooit gelezen. Mijn oma zit in een stoel met zware armleuningen. In haar armen heeft ze mijn tante Louise, de enige nog levende persoon op de foto. Ook al ouder dan tachtig nu, maar toen een onschuldige baby. Gewikkeld in iets dat, als je dat je baby nu aantrekt, je meteen uit het ouderlijk gezag wordt geknikkerd.
Ik herken mijn overgrootmoeder, opoe Pietje. Ja, voor de originele namen moet je in mijn familie zijn. Ik bedoel, achter mijn overgrootmoeder staat mijn tante Zus. Het mensje had behoorlijk slechte ogen, maar wist wel steevast het grootste gebakje te pakken op feestjes. Volgens haar omdat dat de enige was die ze kon zien. Volgens mij had ze gewoon vraatzucht. Ik zie mijn tante Mien op de foto. Ze staat achter mijn opa. “Tante Mien, mogen wij je poesje nog eens zien” zongen wij als kinderen altijd. Werd ze verschrikkelijk kwaad om. Later begreep ik dat het mensje nooit een kat gehad heeft. Ik probeer mezelf te herkennen in de vergane trekken van mijn familie, maar herken eigenlijk niets. Ik hang de foto terug aan de muur. Bedankt opa, het is u weer gelukt.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
9 reacties
Yfs · 12 maart 2016 op 11:51
Ik vind deze column zo goed dat ik gewoon niet weet hoe ik het uit moet drukken. Alle superlatieven zouden alleen maar een understatement zijn. Je hebt duidelijk oog voor detail wat resulteert in zeer beeldend schrijven.
Tussen je heerlijke humor door is toch die “sepia sfeer” van verstomde gezichten en geforceerd geluk duidelijk aanwezig.
De onschuld achter het besef dat tante Mien nooit een kat heeft gehad! Touché.
“Ja, voor de originele namen moet je in mijn familie zijn”
Hier moest ik hardop lachen!
Ontzettend genoten Jan van Oranje! 😉
Mien · 13 maart 2016 op 19:17
Over mensen en de dingen die voorbij gaan. De ultieme oplossing voor een writersblock. Mooi geschreven. :yes:
Mosje · 13 maart 2016 op 19:51
Mooi stukje! Vooral omdat ik zelf ook een dergelijke foto aan de muur heb hangen, en er dezelfde soort gedachten bij heb
Odette · 13 maart 2016 op 21:14
Het knappe van deze column is, dat je de personages bijna voor je kunt zien. Mooi gedaan!
pally · 14 maart 2016 op 14:56
Beeldend en goed in te voelen stukje.
Jan van Oranje · 14 maart 2016 op 16:28
Wat een mooie commentaren. Hier doe ik het voor. Hartelijk dank.
Meralixe · 14 maart 2016 op 17:32
Jan, hier wil ik iets doen dat ik van uit mijn positie als gewoon lid van column x zelfs misschien niet mag doen maar ik doe het toch.
Gelukkig toon je je blij met de gekregen commentaren maar elders terug zoekend naar UW commentaar onder andere ingezonden columns ben ik je nergens tegen gekomen en zó werkt column x niet.
Nee hoor, je dwingen kan ik uiteraard niet maar reageren blijft het zout op de patatten van deze site.
Vergelijkbare situatie; een café binnen gaan, er genieten van de warme gezelligheid, nog eventjes naar ’t WC gaan en dan je weg verder zetten zonder er iets te consumeren. Dat weet je ook, zó kan een café niet overleven.
Jan van Oranje · 27 maart 2016 op 18:36
Ik denk dat je iets beter moet kijken Meralixe. Ik reageer wel degelijk. Maar ik reageer niet op elk commentaar. Wat heeft het voor zin om te reageren als ik denk dat mijn commentaar verder niets zal toevoegen? De commentaren spreken vaak voor zich. Maar uiteraard respecteer ik jouw mening.
miepske · 15 maart 2016 op 09:00
mooi Jan.