Ik schuimbek. Ik kwijl. Dit mag nooit niet meer verdwijnen. Met mijn dikke buik verkleed in zwart duikrubber schuur ik over een deel van de Stille Oceaan. Doodstil word ik ervan. Wat mooooiiiii.
Ik zie duizend kleuren en het beweegt nog ook. Heel sierlijk wuiven plant- en dierenwereld mij toe. Ze werpen me ook kusjes toe. Ik kan niet anders doen dan terugzoenen. Tranen van ontroering en blijdschap mengen zich met het zout der oceaan.
Hoelang mag ik hier nog getuige van zijn? Boven hoor ik het ijs kraken. Dat kan niet waar zijn? Bevind ik me wel op de juiste plek? Een ijsplaat breekt in twee. Zo groot als Gelderland, kom ik later achter. Neeeee! De zeespiegel stijgt. Neeeeee!
3 reacties
Nummer 22 · 16 oktober 2017 op 15:12
U staat onder hoge druk zo diep im het water. U raakt de kern: wij staan onder druk omdat de zeespiegel ook een spiegel is waar het beeld nu niet al te vrolijk is.
Mien…? mooi geschreven ook tussen de regels. .?
NicoleS · 16 oktober 2017 op 17:09
Mooi Mien!
Mien · 18 oktober 2017 op 22:47
Dank voor jullie reacties.