Een vreemde trekpleister

Er ligt een grote bult op het strand van Ameland. Een Duitse bult want er staat een Duits vlaggetje op. Nog geen meter van de bult, aan de voorkant, steken twee voeten uit het zand. Rode voeten. Ze hebben blijkbaar al heel wat uurtjes zon gehad. Zie ik het nu goed? De bult gaat heel zachtjes op en neer. Er zit beweging in de zandbult. Vanachter de bult stijgt een vreemd geluid op. Het komt onder een opengevouwen krant vandaan. Die Zeit ronkt als een bezetene, steeds harder en onregelmatig. Het geeft mij een verstikkend gevoel, alsof ik zelf geen adem krijg, laat staan het wezen dat onder de krant ligt. Ik herken die geluiden. Ze vinden ook plaats op mijn slaapkamer en het heet snurken.

Een merkwaardig tafereel zie ik nu. Naast de bult zitten twee kleine kinderen te spelen met emmer en schop. Ze hebben een lange gracht gegraven naar de zee. Een zee die wat kabbelend rust in eb. Vijf meter lang is hun gracht en hij loopt ingenieus af richting buikbult. De Duitser die onder het zand begraven ligt is vast hun papa, een ingenieur. Een die heel veel houdt van bier en worst. Gefascineerd kijk ik naar de handelingen van de kinderen. Ze peuteren wat aan de voeten die uit het zand steken en trekken een vette pleister van de kleine teen. Bah, denk ik. Wat een viespeuken. En niemand die op hen let. Waar is de moeder? Nergens te zien. Totdat een megatanker plots over de horizon glijdt en grote golven maakt. Ze stuwen het ijskoude zeewater in de smalle gracht op, langzaam richting buikbult. En dan gebeurt het.

“Scheisse!”, hoor ik een hele hoge sopraanstem roepen. De buik klapt omhoog en daar zit moeders. Rechtop in het zand met grote ogen opengesperd en de armen woest omhoog geheven. Er staat moord en doodslag geschreven in haar donkere pupillen. De kinderen zijn in geen wegen of velden te bekennen. Eigenlijk niet zo vreemd aan een strand. Maar vanachter een winddoek zie ik nu twee paar ogen angstig gluren. Ze zouden eigenlijk op ondeugend moeten staan. Maar hé, je zult maar zo’n forse Duitse moeder hebben? “Frizzl, Franzzl, hierrr kommen und schnell ja!”, hoor ik haar nog roepen en loop snel verder. Een ‘Donnerwetter’ hangt in de lucht, zeker weten.