Fietsenrek

De spanning stijgt. De adrenaline nadert het kookpunt. Het is twintig over zes. Ik gluur langs het gordijn en zie een vage schim die nadert vanuit de duisternis. Het is zes uur in de morgen. Het is donker. Het is koud. Het regent. Ik ben vrij, maar vooral erg slaperig. En het ergst van alles: ik ben ongedurig en de adrenaline giert door mijn bloed.

In de woonkamer laat ik alle lampen uit op één miezerig lampje na. In de keuken naast de woonkamer zet ik een kastdeur open, zodat het licht uit de woonkamer niet in de keuken valt – of beter gezegd, van buiten niet te zien is. Ik gluur langs het gordijn naar buiten. Niets. Ik scheer me en fris me op. Smeer een cracker en pak een glas. Ik open de koelkast voor een pak melk – en word overspoeld door een helwit licht. Snel dicht die deur! Nadat de vlekken voor mijn ogen zijn verdwenen kijk ik langs het gordijn. Niets te zien. Snel kleed ik mij aan, hang mijn jas over een stoel, onder handbereik, zet mijn schoenen paraat.

Tien over zes. De brievenbus kleppert. Ik gluur uit het raam. De bezorger van de krant pakt zijn fiets die tegen ons tuinhekje staat en rijdt weg. Wat een goede bezorger hebben wij, dringt het ineens tot mij door. Ik kijk de straat in. Niets. De spanning stijgt. De adrenaline nadert het kookpunt. Twintig over zes en ik gaap. Ik gluur langs het gordijn en zie een vage schim die nadert vanuit de duisternis. De bezorger van de krant van de buren. Hij parkeert zijn fiets, maar dan ben ik al weg bij het raam, knal in volle vaart tegen de openstaande kastdeur, trek half verblind mijn jas en schoenen aan en sprint naar buiten. Weg! Hij is weg! In de verte zie ik hem rijden en ik ga midden op straat staan en let goed op. Hij doet het weer! De idioot!

Deze bezorger heeft een nare gewoonte. Hij parkeert zijn fiets aan de straatkant tegen de zijkant van de auto, rommelt dan op zijn gemak in zijn fietstas waarbij fietstas en stuur langs het portier schuren en bezorgt dan de krant bij de buren. Hij gebruikt mijn auto als fietsenrek! Het is te gek voor woorden! Mijn nieuwe auto heeft door deze ongein enkele diepe krassen opgelopen. Zo onnodig. Pas nu kan ik allerlei beschadigingen bij mijn vorige auto verklaren. Die zaten op exact dezelfde plek. Ik neem aan dat hij kranten bezorgt om wat geld te verdienen. Misschien om een mooie glimmende brommer te kopen. Weet hij hoeveel het overspuiten van een portier kost?

De dag erop bel ik de bewuste krant en dien een klacht in. Niets. De dag erna bel ik opnieuw. Weer niets. Weer enkele dagen; ik bel nog één keer. De jongen gaat gewoon door, dag in, dag uit en vandaag stuur ik in een laatste wanhopige poging een boze en zeer uitgebreide e-mail naar de krant.
Is het dan zó moeilijk dit rare gedoe af te leren? Pas nu herken ik het gevoel van machteloosheid waar zo vaak over gesproken wordt als iemand ergens schijt aan heeft. Zal hij ooit zelf een auto kopen en bij de eerste kras een stevig rothumeur krijgen? Eén ding is zeker. Hij is me tot nu toe te vlug af geweest, maar morgen sta ik buiten en grijp ik hem in zijn nekvel. Wat ik ook tegen hem ga zeggen, het zal geen vriendelijke nieuwjaarswens zijn.

[img]http://www.examedia.nl/columnx/pics/fietsenrek.jpg[/img]

[b]Kees Krick[/b]