Jurelistiek

Praktijkdag Rechtbankjournalistiek. Ik meld me bij het Gerechtsgebouw. De bodyscan vindt alleen een pen; dat is juridisch gezien geen steekwapen. De kale wachtruimte is praktisch leeg. Een onverzorgd uitziende figuur in zakkerige kleren met springerig haar en een vlasbaard zit nukkig voor zich uit te kijken. Ik maak in gedachten een persoonsbeschrijving van deze verdachte. Hij wenkt mij. ‘Stagiair?’ Hij is mijn mentor. De bode leidt ons naar binnen: een verdachte, zijn advocaat en op de publieke tribune drie belangstellenden. ‘Geen juridisch gewauwel noteren’, maant mentor. ‘Daar is niemand in geïnteresseerd!’ De verdachte wordt ervan beschuldigd dat hij met geld van de lokale kegelclub een “salon voor zinnelijke dienstverlening” financiert. ‘Een dichter’, fluister ik ondershands naar links. ‘Lul niet! Bordeel. Dat willen ze lezen!’ Twee van de drie toehoorders zijn kegelclubbestuurders. ‘Kun je meteen herkennen’, ginnegapt mentor. Hij wijst naar de dikke pens van de een en de houterigheid van de ander. De derde op de tribune krijgt het woord. “Nichterig type” begin ik op te schrijven. Ik krijg een por van rechts. ‘Advocaat. Te vriend houden!’ Uit de pedante spraakwaterval van deze confrère sijpelt bij mij alleen door dat hij de dorpse kegelboertjes voor een gereduceerd tarief bijstaat in hun zaak tegen deze witteboordencrimineel. Mentor grijnst. ‘Hij woont naast een kegelclubbestuurder en verpest met zijn verbouwde landhuis het arcadische uitzicht.’ De zaak blijkt ingewikkeld en genuanceerd. Ik selecteer intussen stigmatiserend leesvoer: seks, kas plunderen, kluit belazeren. We willen onze lezers niet twee weken laten wachten op het vonnis.

17 juni 2017