Likkebaarden

Het is eindelijk iets koeler. De zoele wind streelt de blote huid, lauw als de vederlichte deken van oneindige motregen. Aan de overkant staat de jonge vrouw voor het open slaapkamerraam. Ze draagt een hemdje. Wat nog meer kan ik niet zien. Ik moet het me voorstellen. Ze heeft een dromerige blik in de ogen, kijkt naar buiten maar ziet niets. Ik sta achter de vitrage, wil deze droom niet verstoren. Ze komt, denk ik, ook net uit bed. Ze lijkt kleiner dan wanneer ze beneden is. Buiten, op de stoep of in de tuin. Ze staat door haar knieën gezakt of met haar voeten ver van elkaar. De handen liggen plat op de vensterbank om houvast te bieden. Af en toe kijkt ze achterom, lacht en buigt voorover tot haar borsten vrij liggen en de vensterbank toucheren. Daarna richt ze zich langzaam op, sluit in een siddering van haar lichaam haar ogen en kijkt weer achterom. Fluistert iets. Het zal naar haar paarmaatje zijn, op zijn knieën voor het kruis, wachtend tot de heilige graal zich opnieuw voor hem opent. Steeds weer ontvouwt zich voor hem haar blank gebleekte pad naar het gewiede perk. Haar woorden worden wonderen, daden op het puntje van zijn tong. Ze rijgt zich aan de toren, laat de klokken luiden. Nee, het is de voordeurbel. Een dozenbezorger. Hij doet meteen open, kan onmogelijk van boven zijn gekomen. De vrouw roept nog: ‘Kom!’ Maar de nieuwsgierige zwarte labrador komt al likkebaardend de trap afrennen.

1 juli 2017