Rarara…

Ik ben best trots dat ik al een tijdje aan haar zijde vertoef want reken maar dat ze legio andere mogelijkheden en opties heeft.
Nu kiest ze mij en daar geniet ik van.

Er gaan dagen voorbij dat ik geen rol speel. Als ik te zwaar op de hand ben dan prefereert ze lichtheid, bewegingsvrijheid en mobiliteit. Toch komt ze altijd bij mij terug. Mijn inhoud en veelzijdigheid blijven trekken en ze weet donders goed dat ik haar alles binnen handbereik kan bieden.

Het is belangrijk wat ze meeneemt. Je zou denken dat het mij niet uitmaakt want inhoudelijk kan ik best veel hebben.
Het is mijn taak tenslotte. Soms wil ik haar waarschuwen voor foute keuzes, of erger, pure vergeetachtigheid maar meestal heb ik geen stem.

Het blijft altijd spannend wanneer het moment aanbreekt dat ze van gedachten verandert. Haar stemming, verandering van levensstijl of instelling, seizoenen – alles speelt een rol in mijn leven en bestaansrecht.

Wat ik heel fijn vind is dat ze me netjes wegzet. Vaak voel ik het al aankomen. Als ik haar steeds minder vaak mag begeleiden is dat het eerste signaal en als ze me grondig gaat ontleden weet ik dat er een tijdperk eindigt. Alles komt op tafel te liggen en alle vakjes van mijn ziel worden blootgelegd. Ik word tot het laatste stofje uitgeklopt en opgeschoond.

Wie er na mij komt weet ik niet want meestal heeft ze haar keuze al gemaakt. Nog voordat ik erachter kan komen bergt ze me op bij alle anderen. Een tijd van rust is dan aangebroken en gezamenlijk wachten we geduldig af wie de volgende is die wordt uitverkoren.