Mijn vrouw en ik lopen samen langs het strand. Dat komt niet zo vaak voor, want we wonen niet zo dicht bij zee. Als ik daar ben word ik altijd lyrisch. Ook op dit moment als er geen zon wil schijnen. Lopend langs de vloedlijn kan ik er geen genoeg van krijgen. Ik maak wat foto’s van de zee. Die worden natuurlijk allemaal hetzelfde. Tot ik de meeuwen zie. Ze weten nog iets van hun gading te vinden waar ik alleen maar mossels zie. Ik loop dichterbij. Ze blijven onverstoorbaar doorgaan. Maar waar het mij om gaat is hoe die beesten landen. Net een KLM toestel, maar dan sneller en veel beweeglijker, en vooral geruisloos. Het geklapper van vleugels, het krijsen, je hoort het amper boven de branding uit. Ik kom nog dichterbij. Maar wat ik ook doe, het is onmogelijk zo’n meeuw in landing vast te leggen. Dus geef ik dat op en kijk naar al die beesten die druk bezig zijn op zoek naar voedsel.
Ik maak een foto, meeuwen in het water, niet veel bijzonders. Maar toch. En dan gebeurt het: ik draai me om, op zoek naar een ander onderwerp om vast te leggen en dan komt er een hond aangerend. Hij heeft een plank in zijn bek. Achter me hoor ik wild geklapper van alle meeuwen die op de vlucht massaal het luchtruim kiezen. Ik draai me om, richt de camera en druk af. Ik let niet op compositie, of waar dan ook op. Sneller kan het niet. KLIK.
Als ik ’s avonds laat de foto bekijk is het een prachtige plaat, alleen had hij een paar tienden van seconden eerder gemaakt moeten worden. Waarom heb ik me nou net omgedraaid, nadat ik eindeloos stond te dralen bij die meeuwen? Wat een mooie plaat, zegt een collega bewonderend. Die wil ik op m’n desktop hebben! Dat is zo geregeld. Hij staat nu bij ons beiden te pronk.
[img]http://62.197.135.69/columnx/pics/cor-zee.jpg[/img]
0 reacties