Sokken-stoppen-soap

Op vrijdagmiddag komt tante Jo altijd bij ons langs. Het is niet afgesproken -wanneer ze niet komt zegt niemand ‘Goh, komt tante Jo niet?’- maar toch is ze er. Minimaal vijftig vrijdagen per jaar steekt ze haar Einsteinhaar-hoofd om de achterdeur met steeds dezelfde vraag: ‘Kom ik gelegen?’ Steevast antwoordt mijn moeder dat zíj altijd welkom is. Ikzelf vind het altijd geweldig om haar te zien. Zonder dat mijn rare tante het doorheeft is zij mijn teletijdmachine naar de volwassen wereld.

‘s Zomers neemt ze vaak kilo’s groente mee, die ze al pratend in een razend tempo schoonmaakt op onze plaats. Haar gebaren zijn zo monotoon dat ze, in combinatie met mijn trage wiegen op de schommel in de deurpost van onze schuur,  een hypnotiserende werking op mij hebben.

‘Tja, weet je, al dat nieuwerwetse gedoe in bed. Ab wil van alles uitproberen. Hij had het er laatst zelfs over om een vrouw erbij te nemen. Ik zei ‘Doe dan maar een kerel’ en daar reageerde hij nog niet eens vies op. Nou, ik aan de groenteboer gevraagd en ja, die had er wel oren naar. Stond hij eergister aan de deur, nou… Ab wist niet wat hem overkwam. Hij dacht dat ik een grapje maakte, maar mooi niet. Ik heb ze allebei gepakt. Dit blijft wel tussen ons, hè?’

Zwijgend knikt mijn moeder.
Zwijgend schommel ik.

In de winter neemt tante Jo elke week haar stopmandje mee. Iedere keer gevuld met wel vijftig kapotte sokken die ze, in hetzelfde tempo als dat ze groente schoonmaakt, stopt. Wiegend op een eetkamerstoel teken ik de sterren aan de hemel en luister. Luister naar alles wat ik, als zesjarige niet zou moeten horen, maar wat me het gevoel geeft bijzonder te zijn. Zonder het te beseffen is mijn tante de eerste soap in mijn leven en blijk ik – en mijn moeder- enorm verslavingsgevoelig.

Tante Jo neemt een afro-permanent.
Tante Jo neemt meerdere mannen en vrouwen mee naar huis.
Oom Ab is een zeikerd.
Nog meer mannen, zonder oom Ab.
Oom Ab heeft tante Jo geslagen.|
Tante Jo heeft oom Ab in elkaar geslagen.
Toch nog een keer swingen.

‘s Avonds vraagt mijn vader, ook al interesseert het hem geen reet, wat we gedaan hebben die dag. Steevast antwoordt mijn moeder dat tante Jo alwéér geweest is. ‘Wat doe je toch met dat rare mens’, is elke keer het antwoord.
De knipoog van mijn moeder maakt dat ik mijzelf nóg specialer voel.