Wil je mijn teennagels lakken?

Nog even, zei de man tegen zijn spiegelbeeld. Zijn kamer sober ingericht met een bed, een bureau, een kast en spiegel op de muur. Nog even en dan zie ik haar en die blonde dikke man uit Olanda met zijn hielenlikkers als bewakers van het protocol. Protocol, ze kunnen me wat.

De man deed zijn kalotje op zijn hoofd. Ja, mijn witte soutane en rode gepoetste schoenen maakt mij een heilige vader. De man lachte zacht en nam een slok water uit een mooi bewerkt glas. Dit glas kwam van Murano, het eiland bij Venetië. Murano met haar traditie van glaskunst. Het was het eerste cadeau na zijn inzegening. Het andere glas, op het bureau, is oud en antiek.  Vele lippen van zijn voorgangers hadden dit glas aan hun mond gehad. Bah! 

In dit glas legt hij elke avond zijn kunstgebit. Nu is dit glas leeg.

Nog even, en ik zal in onze taal haar mijn vraag stellen. Ze zal haar glimlach geven en het antwoord zal hem bekoren.
Er werd geklopt. Hij deed de deur open en liep met zijn assistent, kardinaal Guiseppe Simeone, naar de zaal waar de 2 gasten uit Olanda zullen binnentreden.
Hij, koning van Olanda en zij de Argentijnse upper class vrouw, gekoppeld aan deze dikke man door zijn grootvader Bennie en haar vader. Nu wordt ze aangesproken met ‘hare majesteit’ en hij als ‘ heilige vader’.

Daar komen ze. Een kwartiertje is genoeg. Ik heb nog meer te doen. Kijk ’s aan ze is in het zwart gekleed. Wat een lelijke kleur. Nee, dan de 7 officieel ander vrouwen die in het wit hem mogen ontmoeten. Dat is pas een verademing. Mooi ‘maagdelijk’ wit en daar hij vrolijk van maar dat mag hij niet laten merken. Nee, hij is de ‘heilige vader, in het wit met rode schoenen.  Even beleefd de handen schudden, wat lachen naar de camera’s en dan de ‘audiëntie’ in mijn werkkamer. 

Wat ziet ze er nog mooi uit zijn Maxima.  Blijven lachen, niets laten merken nu.

Maxima lacht zoals alleen zij kan doen, toen – als klein meisje – in Buenos Aires. Ze kwam graag bij op bezoek. Nee, nooit alleen. Samen met haar vader die zijn zonden weg wilde biechten en daarna bidden en bidden. Zonden uit zijn tijd als staatssecretaris van landbouw ten tijde van Videla. Lid van de junta, de ratten. Ja, ratten waren en zijn ze. Videla de dictator die met harde hand het Argentijnse volk liet merken wie de baas is. Mijn verdriet dat ik nog steeds deel met de ‘dwaze moeders’ neem ik overal mee naar toe. Ik bid voor hen, elke dag!  

 ‘Hola Maxima, sabes mis uñas de los pies deben ser de color blanco, por favor’ 

Daar was haar lach als het antwoord dat ik van een landgenote niet anders kon verwachten. ‘ Si, Papa!’ net zoals vroeger toch?