03_Egeria

DAKLICHT

“Je bent mooi,” zei de man, “de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien.
“Zeg dat maar niet te hard,” zei de vrouw zonder dak, “zo meteen ga ik nog naast mijn schoenen lopen.”
De man keek naar haar schoenen. Die zagen er niet uit.
“Daar zou ik niet naast willen lopen,” zei hij.
“Nee,” zei de vrouw zonder dak, “dus zeg alsjeblieft niet dat ik mooi ben.”
“Je bent mooi,” zei de man met een glimlach.
“Maar ik heb niet eens een dak boven mijn hoofd,” zei de vrouw zonder dak.
“We zitten hier toch in jouw hoofd,” zei de man, “beschermd tegen regen en wind?”
“Dat wel,” zei de vrouw zonder dak, “maar gisteren regende het eenzaamheid, en eergisteren verdriet. Dat gaat dwars door het dak heen.”
De man keek een ogenblik naar boven.
“Ik voel met je mee,” zei hij toen, “de daken van tegenwoordig zijn niet meer wat ze geweest zijn.”
De vrouw zonder dak knikte. “En de voorspellingen beloven niet veel goeds. Morgen twijfel en overmorgen onzekerheid.”
Bij het uitspreken van deze woorden zag de man hoe de kamer waarin zij zaten een beetje kleiner werd.
“Zal ik jouw dak zijn?” vroeg de man toen.
De vrouw zonder dak veerde op.
“Zou je dat willen?” vroeg zij.
“Natuurlijk,” antwoordde de man.
“Fijn,” glimlachte de vrouw met een dak, “maar kun je ook een venster maken, zodat ik af en toe naar de sterren kan kijken en me vrij voelen?”
De man stond op, ging tegenover de vrouw staan en toverde een twinkeling in zijn ogen.
“Kijk me maar aan,” zei hij.