1+1= “effe spieken”

Zodra mevrouw X het lokaal binnen waggelt is de aandacht van de klas al weer tot een nulpunt gedaald. Sterker nog, wanneer je een grafiek zou tekenen met daarin de aandacht van de klas uitgezet tegen de tijd zal de lijn nooit boven het nulpunt uitkomen tijdens deze lessen. Ik weet inmiddels dat opletten bij deze les nauwelijks de moeite waard is. Tel daarbij op dat ik zo nu en dan het concentratievermogen van een fruitvliegje heb, en voor je het weet zit ik al weer gebiologeerd naar een vlindertje te staren.
Juist… waar was ik?
Oh ja, mevrouw X legt uit, nee ik zeg het verkeerd, mevrouw X leest voor: uit het uitwerkingenboek wel te verstaan. In principe ziet een les van mevrouw X er als volgt uit: we beginnen met het uitleggen van de nieuwe stof. Mevrouw X is zo lief om haar voorleeswerk uit ons wiskundeboek te illustreren met wat overschrijfwerk. Alle voorbeelden die ze geeft worden klakkeloos overgekalkt uit ons boek. Wat lief hè dat ze onze vingertjes de moeite bespaard om zelf het boek open te doen.
Hierna vervolgt ze de les met een uitleg over waar al die moeilijke knopjes op onze Grafische Rekenmachine nou toch voor zijn. Deze tijd wordt overigens nuttig besteed door het merendeel van de klas die een andere functie voor de GR heeft gevonden (spelcomputer).
Vervolgens hoop je dat er enig nuttige informatie wordt gedeeld, maar nee hoor. Zodra iedereen weet waar het aanknopje van de rekenmachine nou eigenlijk voor dient is het tijd om vragen te stellen over de stof van vorige week. In stilte hoop ik dat de klas niets zegt, maar toch zijn er elke week weer opgaven die “behandeld” moeten worden. Zodra de eerste formule op het bord is geklad komt de beroemde zin: “effe spieken” en komt het uitwerkingenboek weer tevoorschijn. Ook hierbij wordt alles prachtig overgeschreven en bespaart ze onze tere hersentjes de moeite om de uitwerkingen op te zoeken op het internet, hetgeen natuurlijk ook wel erg moeilijk is.
Deze les gaat echter anders dan anders, mevrouw X is haar uitwerkingenboek vergeten! Oh, en nu? Precies dat dacht ik ook, mijn aandacht voor het vlindertje slaat plotseling om naar de situatie voor de klas. Een beetje nerveus stamelend loopt mevrouw X haar uitwerkingenboekje te zoeken. Dit is zelfs nóg interessanter om naar te kijken dan die keer dat ze er halverwege het overschrijven van een uitwerking achter kwam dat het de verkeerde som was. Nog één keer kijkt mevrouw X alle laatjes na zonder resultaat. Hulpeloos verloren staat mevrouw X naar het bord te staren…
Nu we toch wachten tot er iets nuttigs uitkomt zal ik even vertellen hoe lief mevrouw X wel niet is. Ze doet er echt álles aan om onze arme hoofdjes maar niet moe te maken. Zodra er een leerling vroeg om een ander voorbeeld dan uit het boek, wilde mevrouw X er geen bedenken omdat dat te moeilijk voor ons zou zijn. Is het geen schat van een mens?
Goed, we zijn inmiddels vijf minuten verder, en na besloten te hebben dat je met staren een som écht niet oplost heeft mevrouw X ons maar weer aan het werk gezet. Hoe het uitwerkingenboek deze som oplost zullen we waarschijnlijk nooit weten.
Deze lessen zijn dus Kwalitatief Uitermate Teleurstellend, vermenigvuldig dat met het feit dat de schoolexamens gemaakt worden door de bevoegde meneer Y, deel dit door ∞ en je krijgt het gemiddelde cijfer van onze klas. En dat is? Ehm… effe spieken hoor.