Ik leg de woorden in zijn mond.. Met al het gemak leg ik uit hoe hij zich voelt, dat hij zijn gevoelens tegenover mij niet kan uiten en dat we elkaar zo op afstand houden. Ik weet wat hij bedoelt en hoe hij zich voelt, hij hoeft geen woorden te gebruiken. De woorden die hij toch gebruikt had ik niet verwacht. ‘Ik ben niet gek genoeg op je.’ Grappig dat die woorden je kapot kunnen maken van binnen. Dat, waar je maanden voor hebt gewerkt, is weg, in één ogenblik, een fractie van een seconde. Ik kende hem niet en hij mij niet. Niet goed genoeg schijnt. Maar hoe kan het dan dat ik wist wat hij dacht, dat ik wist hoe hij zich voelde? Hij schrok daarvan. Ik zag het aan hem, hij had niet verwacht dat ik het wíst, dat ik hem dus eigenlijk zó goed kende. Maar nu is het al over. Er is geen weg meer terug. Het was voor de tweede keer, en dat was dus al één keer te vaak. Het zou geen nut hebben om het nog een keer te proberen, ook al zou ik het willen, hij heeft er geen behoefte meer aan.
Het is de pijn van een maatje die je kwijt bent. Iemand waar ik na mijn werk naar toeging en die ik dan even lekker kon vasthouden en een kus kon geven. Iemand met wie je samen kunt gaan stappen en lekker kunt dansen. Maar ook iemand met wie je lekker op de bank niks kan doen. Hem ben ik kwijt en ik weet niet hoe lang het gaat duren voordat ik weer zo iemand heb gevonden.
Ik heb het niet zo gewild maar toch is het zo gegaan. Ik heb het hem makkelijk gemaakt om eruit te stappen, en een derde keer instappen wordt te moeilijk. We zouden elkaar dan tekort doen. Maar toch zou ik het willen. Terug naar die veilige haven waar ik me altijd goed voelde, en samen wegvaren, naar een land waar niemand ons kent en niemand ons tegenhoudt.. Waar het niet is ik en jij maar Wij. Onze angsten zouden wegvloeien, samen met de dingen die ons tegenhouden om de ander te vertrouwen. Het zou werken dat weet ik zeker, maar die derde keer in het schip stappen zou zorgen voor een tsunami aan gevoelens en daar zit hij duidelijk niet op te wachten.
4 reacties
klapdoos · 11 augustus 2007 op 13:45
Dan is deze man toch niet de ware voor jou geweest, en geloof me alles slijt, ook dit gaat over al denk je van niet. En geef jezelf geen drie kansen, ik heb er meerdere gehad en bij de zesde ben ik getrouwd, heb er heel lang op moeten wachten voor ik voor mijn gevoel de ware had gevonden. Maar nu na bijna 5 jaar huwelijk, het voelt nog als het begin, voor beiden gelukkig. Gun jezelf een eigen leven, de ware komt op jouw pad wanneer jij het toelaat, en voelt dat het goedzit….
Sterkte en groet van leny
Quinn · 11 augustus 2007 op 16:57
Herkenbaar, helaas zou ik bijna zeggen… Het gaat voorbij, maar daar heb je nu weinig aan.
arta · 12 augustus 2007 op 21:05
Rot voor je!
Ik ben het met klapdoos eens, dat dit waarschijnlijk niet ‘de ware’ voor je is geweest…
lisa-marie · 12 augustus 2007 op 21:06
mooi ,treffend en kort en bondig neergezet.