30 april

[i]Ochtend[/i]
Koninginnedag is toch ook altijd hetzelfde, denk ik, als ik een groepje kinderen door de straat zie fietsen. Ze hebben hun haar oranje geverfd. In hun kielzog volgen vaders, moeders, opa’s en oma’s. Zonder haarverf, maar ook met oranje petjes en shirts. Nou ja, ze doen maar. Ik geloof het zo langzamerhand wel. Elke Koninginnedag is een kopie van die van het vorige jaar. Horden mensen die vanuit de provincie naar Amsterdam trekken. De vrijmarkt bij ons in het dorp, waar een stoet langs kramen en kleden met rommel schuifelt. Een jongetje dat op een valse saxofoon toetert. Op televisie de koninklijke familie die een pittoresk plaatsje bezoekt, al koekhappend en volksdansend. Ik heb er niks meer mee. Van mij mogen ze weleens iets anders verzinnen. [i]Middag[/i]
Ik loop de slaapkamer in om wat strijkgoed in de kast te leggen. De wekkerradio staat nog aan. Met een half oor luister ik naar het nieuwsbulletin. Flarden: een auto op hoge snelheid…dwars door het publiek….gewonden…mogelijk doden…festiviteiten afgelast. Ik vlieg naar beneden en zet de televisie aan. Een auto vliegt rechtsonder het beeld in en – het camerastandpunt wisselt naar de overzijde van de weg – knalt vanaf de linkerkant tegen een monument aan. Straatinterviews waarin ooggetuigen vertellen wat ze zagen, of dachten te zien. In de studio geven beveiligingsexperts hun visie op de zaak. Vertegenwoordigers van het gezag geven informatie over de bestuurder van de zwarte Suzuki. Ik krijg het te kwaad bij close-ups van een klein meisje dat zo vreselijk moet huilen dat de tranen de geschminkte vlaggetjes op haar wangen hebben uitgewist.

[i]Avond[/i]
Op televisie richt de koningin zich tot de slachtoffers en hun familie. Wat ziet ze er verdrietig uit. Volgens mij heeft zij ook gehuild. Ze zucht diep, praten gaat haar moeilijk af. Na haar korte toespraak volgt er een reportage vanuit Apeldoorn, waar de straten nu uitgestorven zijn. De verslaggever en de nieuwslezer zijn het erover eens: dit is het einde van een tijdperk. Zo ongedwongen als we het gewend waren, dat is niet meer mogelijk. Overbekende archiefbeelden tonen wat we vandaag zijn kwijtgeraakt: Beatrix die door een Amsterdammer wordt gezoend, een vrouw die bij Claus op de bagagedrager springt, Willem-Alexander die samen met zijn broers aan een kabelbaantje hangt. Zo koddig, zo klein-Hollands, zo uniek.

Koninginnedag wordt nooit meer hetzelfde. Nooit gedacht dat ik dat zo erg zou vinden.