Het leed is geleden. De overwintering op mijn Nova Zembla is voorbij. En ik ben niet de enige die weerkeert. Lust en liefde zijn terug van weggeweest. Moeder Natuur geeft het leven een schop onder zijn kont. Kom op, nu heb je wel lang genoeg stilgezeten.
Het is even voor achten. Mijn trein had er allang moeten zijn, maar door uitgelopen werkzaamheden aan het spoor is de dienstregeling helemaal in de war. Midden in een galmend omroepbericht gaat mijn mobiel. Ik neem het gesprek aan en druk mijn vinger in mijn andere oor. “Ik denk dat het is begonnen.” Ik neem de trein terug naar huis. Die rijdt gelukkig wel.
Vorige week werd ik wakker met kiespijn. Linksboven, helemaal achteraan. Het trok door naar mijn kaak, naar die spier die daar zit. Het voelde alsof ik de hele nacht mijn kiezen stijf op elkaar had liggen klemmen. Ik verwachtte dat de pijn in de loop van de dag wel zou wegtrekken, maar in plaats daarvan werd die alleen maar erger.
In de trein zit er wel eens iemand tegenover mij de krant te lezen met de stripjespagina mijn kant op gedraaid. Ik kan dan nooit de verleiding weerstaan om die te bekijken, maar vaak slaat mijn overbuurman of –vrouw al om voordat ik ze uit heb. Ik moet me dan echt inhouden om mijn hand op te steken en ‘Wacht nog heel even!’ te roepen.
Diep respect voel ik voor waaghalzen die in de bus, tijdens een vergadering of op eender welke openbare plek een stuk druipfruit (sinaasappel, perzik, peer of iets soortgelijks) durven schillen en opeten. Met gebruikmaking van niets anders dan hun blote handen en/of een bot zakmesje. Doodgemoedereerd, terwijl andere mensen hun handelingen gadeslaan.
