Voor m’n kiezen

Vorige week werd ik wakker met kiespijn. Linksboven, helemaal achteraan. Het trok door naar mijn kaak, naar die spier die daar zit. Het voelde alsof ik de hele nacht mijn kiezen stijf op elkaar had liggen klemmen. Ik verwachtte dat de pijn in de loop van de dag wel zou wegtrekken, maar in plaats daarvan werd die alleen maar erger. Op internet ging ik zoeken naar een verklaring voor wat ik had. Al gauw belandde ik op een forum waar mensen hun tandheelkundige ellende met elkaar kunnen delen. Ik las over de vreselijkste klachten die ondanks herhaalde tandartsbezoeken maar aanhielden. Over helse wortelkanaalbehandelingen en kaakverzweringen die tot bijna-doodervaringen hadden geleid. In de tandartsstoel zaten mensen bij de geringste aanraking al tegen het plafond en gingen ze de rest van de sessie door de grond van de pijn. Verdovingen weigerden steevast dienst, of riepen in het beste geval een allergische reactie op.

Niet zo verwonderlijk dus dat ik al lezende steeds ongeruster werd. Het was voor mij op een gegeven moment een uitgemaakte zaak dat ik net als [i]Dental_Theo1963[/i] een wortelpuntontsteking had. De symptomen die hij beschreef kwamen exact (nou ja, grotendeels) overeen met die van mij. Mij wachtte dezelfde horrorbehandeling als die waar hij zo gedetailleerd verslag van had gedaan. Een paar forumdiscussies verder echter was ik ervan overtuigd dat ik aan dezelfde mysterieuze kwaal leed als [i]Tandenfee123[/i]. Zij had inmiddels bijna al haar tanden laten trekken, maar deed ’s nachts nog altijd geen oog dicht door onverklaarbare pijnen in haar gebit.

Ik had me juist in een huiveringwekkend relaas over spontaan uitvallende kiezen en tanden verdiept toen mijn vrouw mij sommeerde de laptop dicht te doen.
“Hup, je haalt je de raarste dingen in je hoofd.”
“Dacht je nou echt dat het dan vanzelf overgaat?”, jeremieerde ik.
“Waarom niet?”, vroeg ze.
Ik lachte schamper. Ach, wat een onnozele vraag toch weer. Moest ik dat nou echt uitleggen? “Als de pijn verdwijnt is dat alleen maar omdat de zenuw is afgestorven en de wortel compleet weggerot.”
Nu was het haar beurt om schamper te lachen.

En terecht: want na een paar dagen pijnstillers slikken ebde de pijn langzaam maar zeker weg. Ook dankzij de tijgerbalsem die ik op om de paar uur op mijn gevoelige kauwspier had gesmeerd. Toch was ik er pas echt gerust op toen de tandarts, met wie ik voor de zekerheid toch maar even een afspraak had gemaakt, een vastzittend stukje eten tussen mijn kiezen vandaan peuterde. Daar was de boosdoener! Ik keerde opgelucht huiswaarts.

Vanochtend zag ik in de spiegel dat mijn wang hevig aan het vervellen is. Dat komt vast door die tijgerbalsem. Straks kijk ik nog even op internet of het kwaad kan. Je weet immers nooit.