Scheiden, hoe doe je dat?

Scheiden!! Hoe doe je dat als je 25 jaar getrouwd bent geweest, 2 prachtige kinderen hebt, die je zo graag een veilig nest wilt blijven geven. Het is nu al weer ruim 3 jaar geleden dat ik officieel gescheiden ben, ruim 5 jaar officieus en nog een paar extra jaren dubieus.
Ondertussen heb ik Sara gezien en zij kan het me ook niet vertellen.
Ik dacht dat het steeds makkelijker zou worden om mijn leven weer in te delen zonder man, maatje, minnaar, inspirator, klankbord en wat een man al dan niet meer kan betekenen.
In het begin waren er zoveel praktische dingen, die ingevuld moesten worden en de kinderen waren het belangrijkste.
Nu hebben zij hun weg, met gescheiden ouders, uitgestippeld en hebben hun eigen dromen die ze verwezenlijken.
Ik blijf daarbij achter. Mijn verlangen naar mannelijke aandacht wordt steeds groter en mijn twijfel of ik nog een man zal ontmoeten, die mij en ik hem die aandacht kan geven, die we beiden willen, wordt ook steeds groter.

Ik heb me aangesloten bij een activiteitenclub om activiteiten te doen, die ik fijn om te doen en dan samen met anderen.
Al bij de eerste bijeenkomst, kreeg ik veel aandacht van vooral mannen.Het streelde mij vrouwelijk ego enorm. Ik was niet op zoek naar een relatie, maar naar een gezelschap met dezelfde interesse.”Zie je wel”, dacht ik nog, “het gebeurt op plaatsen , waar je het niet verwacht”
’s Avonds kreeg ik al een smm-je van Theo,
waarin hij me bedankte voor de leuke avond. Hij had mijn telefoonnummer ontfutseld van een kennis, die daar ook was.
De volgende avond, een telefoontje of ik al aan het koken was, zo niet of ik dan met hem wat wilde gaan eten.
Twijfel !!
Wat nu? Vroeg om bedenktijd, maar na een kwartier, wist ik het al. “what the hell” , waarom niet? Ik mocht toch ook wel wat?
Ik vond hem uiteindelijk erg aantrekkelijk en helemaal vreemd was hij ook niet. Een kennis kende hem als een aardige , betrouwbare man.
Dus , daar stond hij dan voor de deur. Een beetje onhandig en ik genoot ervan. Ik had immers niets te verliezen.
Hij complimenteerde me met mijn inrichting van mijn huis en Blackey, mijn hond reageerde erg enthousiast op hem.
Dat was een goed teken, vond ik.
We dronken een glaasje wijn. Hij in mijn lievelingsstoel.De grote,zachte schommelstoel, waar hij zich ook genoeglijk in nestelde. Eigenlijk was dat al heerlijk. Iemand, die zich meteen fijn voelde in mijn huis, al was het nog een beetje onwennig voor beiden.
We hadden gespreksstof in overvloed en voor we het wisten was het al 9 uur en gingen we dan toch nog op weg naar een restaurant.
De avond vloog om en ik genoot met volle teugen.
Toen hij me weer naar huis bracht, had ik maar een wens dat hij toch nog maar even mee naar binnen kwam, nog even…..
Mijn wens werd vervuld en voorbij middernacht zeiden we elkaar gedag. Hoe doe je dat dan? Uiteindelijk lag die tijd ver achter me dat ik dat deed na een afspraakje.
Een kus op de wang, nog een kus…
Nu moet je echt gaan, was mijn gedachte, anders gebeuren er dingen, die ik niet kan verantwoorden.
Aan wie weet ik ook niet. Aan mezelf? Mijn normen en waarden? Mijn kinderen? …..Die nacht sliep ik als een roos. Die aandacht, de gezelligheid in huis, het uit eten weer eens met een man, die zei dat hij me boeiend vond! Wauw!!
Theo, theo , theo verder kon ik niet meer denken, de volgende dag. En ik voelde me als een puber verliefd en het leven ervaardde ik als licht en zonnig.
Er volgde snel meerdere afspraken en al snel voelde het heel eigen, dat hij bij me kwam koken en dat we de avonden deelden.
Mijn vriendin, die in Limburg woont, had ik natuurlijk verteld over Theo. En van haar kwam de vraag om een weekend samen naar Maastricht te gaan.
Weer een stap verder. Het bed hadden we nog steeds niet gedeeld, het verlangen was er wel, maar mijn overtuiging dat je elkaar eerst op een andere manier moest leren kennen deed me steeds besluiten het uit te stellen.Dat hij dat respecteerde, waardeerde ik erg.
Op een avond vertelde ik over de uitnodiging van mijn vriendin. Hij was erg enthousiast en een afspraak werd meteen vastgelegd. Het was een fijne avond, weliswaar met tv, maar toch… Ik voelde me gehoord en gezien en die nacht bleef hij bij mij. Een nacht vol tederheid en passie. Een nacht van overgave en speelsheid. Steeds vaker bleef hij overnachten en ook daar genoot ik met volle teugen van. Weer begeerd te worden door een man, ook dat samen te delen vond ik speciaal.
Weekendje Limburg. We werden hartelijk verwelkomt en mijn vriendin en haar man deden erg haar best het ons naar onze zin te maken. Maar al snel volgde er een discussie over politiek en geld, waar ik me niet zo makkelijk bij voelde. Ook mijn vriendin niet. Dat was duidelijk te zien. Theo liet zich van zijn slechtste kant zien. Rascistische uitspraken en zwart/wit meningen volgden elkaar op.
We gingen naar Maastricht en hij was niet bepaald een voorbeeld van samen uit. Wandelen van de stad, vond hij te vermoeiend en zei dat wij alleen maar moesten gaan, hij wachtte wel op een terrasje. Musea, niet interessant. Eten noodzakelijk op gezette tijden en ga zo maar door.
Op het einde van de dag was het voor mijn vriendin al duidelijk: dit is geen man voor jou, open je ogen!!
Ik probeerde naar ons te kijken alsof ik een film van ons maakte.En wat ik zag was een vrouw, die zich voortdurend aanpaste en blij was met kruimels, maar die een hele taart verdiende.
Steeds meer zag ik in, dat ik mijn tijd indeelde naar zijn behoeftes. Wandelen met Blackey deed ik maar weinig meer. Roeien ook steeds minder, want Theo was er immers. Lezen kwam ook op laag pitje want Theo wou tv kijken.En lekker kroelen deden maar weinig.. Ik haalde hem wel vaak aan ,maar werd vaak afgewezen. “Alles op zijn tijd “was zijn antwoord dan
En langzaam maar zeker kwam ik erachter dat ik niet verliefd was op Theo, maar op zijn aandacht , die ik van hem kreeg. Kruimels waren het.Hij was stoelvulling. Zo noemde ik het weleens.
Theo was eigenlijk niet een man, die bij mij inspireerde, waar ik trots op was om zijn vriendin te zijn . Het liefste zat hij in mijn stoel met mijn afstandsbediening en vond hij Blackey wel lief, maar alleen als het hem paste. Uitlaten deed ik, alleen. Ook als hij ’s middags al kwam en ’s avonds laat weer naar huis ging en Blackey toch zeker 2 keer uitgelaten moest worden.
Vond hij mij wel lief?Alleen als ik de dingen deed, die hij leuk vond.Maar ik wilde heel graag lief gevonden worden en paste me steeds meer aan. Wat een armoe!!!!

Wandelen vond ik leuk, maar dat moest ik maar met mijn vriendin blijven doen.
Interesse tonen voor mijn hobby’s, nee! Wel over mijn financiele situatie. Hoe ik het toch voor elkaar speelde op zo’n mooie plek te wonen als gescheiden vrouw.
Eten op tijd, een van zijn favoriete bezigheden, wilde hij nooit opgeven ook niet als ik nog even wilde zitten, nadat ik uit mijn werk kwam.
Hij had bij mij een plek gevonden om niet alleen te zijn en begon zich steeds meer eigen te voelen in mijn huis en begon commentaar te uiten over mijn manier van huishouden. Te rommelig, te chaotisch etc.
De passie in bed daalde met rasse schreden. Het initiatief kwam steeds meer van mij en steeds meer werd ik afgewezen.
Deze pijn voelde bekend en dat deed zeer. En zo kwam ik erachter dat lief hebben alsof je nog nooit gekwetst bent, erg moeilijk is. En een gewoonte om je voortdurend aan te passen, slecht af te leren is.
Maar toch, ik ging steeds weer mijn eigen dingen doen en als hij wou komen koken wees ik het af, omdat ik weer meer alleen wilde zijn.
Nadat ik op een avond weer afgewezen was en mij terechtwees over kaas, die ik op het aanrecht had laten liggen heb ik hem een mms-je gestuurd , dat het voor mij beter is hem voorlopig zeker, niet meer te zien. Ik kon het hem niet recht in zijn gezicht zeggen, omdat ik wist dat hij me dan weer om kaon praten. Hij hoeft zijn armen maar om me heen te slaan en te zeggen dat hij me zo lief vindt.
Een dag na het bewuste mms-je heb ik weer een berichtje gestuurd om te zeggen, dat ik het niet erg krachtig van mezelf vond, dat ik het via een smm heb gezegd, maar als hij er behoefte aan had om er te praten, hij het moest laten weten. Hij heeft niets laten weten. Zijn tandenborstel en wat kleren liggen hier nog. Ik ben een illusie armer en de ervaring dat een gewoonte slecht af te leren is.
Maar ik weet het tenminste en ben er allerter op. Ook naar mijn kinderen toe en dat is zeker een pluspunt.
Mijn vraag is dan:
Hoe kun je leren liefhebben, alsof je nog nooit gekwetst bent, Te dansen, alsof niemand je ziet en te zingen alsof niemand je hoort.

Scheiden? Hoe doe je dat? Scheiden in die zin, dat je je verleden scheidt van het heden en leeft in het nu!!!!
Ik begrijp nu dat hier zoveel boeken over geschreven zijn. Waarschijnlijk is het een levenstaak. Maar gelukkig, ik kan nog steeds iedere dag 5 dingen opschrijven, waar ik dankbaar voor ben. Een gewoonte, die ik me heb aangeleerd na mijn scheiding.