13:10. Na enige vertraging vertrekt mijn trein vanaf Amsterdam Centraal. Vierenvijftig minuten later, om 14:04 kom ik aan op Station Vathorst. Mijn doel van vandaag: schrijf iets in die vierenvijftig minuten, niet meer en niet minder.

Terwijl mijn trein langzaam weghobbeld begin ik om mij heen te kijken. Het eerste wat mijn aandacht trekt is Nemo, het enorme groene schip waar ik als klein jochie wel eens verwonderd doorheen heb gelopen. Na enig denkwerk kom ik tot een conclusie: er is helemaal niets grappigs aan Nemo. De enige ietwat leuke anekdote die mij te binnen schiet is die ene middag dat ik op de Dam werd aangesproken door twee, stonede, Duitse jongens. Ze vroegen mij waar Nemo was. Ik antwoordde iets in de zin van “Oh, you are finding Nemo?”, waarop ik direct toe(of uit, dit was niet duidelijk)gelachen werd. Ik heb toen maar gezegd dat ik het niet wist omdat ik last van mijn kortetermijngeheugen had. Deze grap ging helaas aan hun voorbij.

Na een tijdje begint mijn grootste haat-deel van de treinreis weer: weiland. In vergelijking tot de vorige keer is er wel rekening met mij gehouden, er is namelijk geen Shetlander te bekennen. Wel schapen. Schapen zijn chill. Schapen zijn namelijk potentiële shoarma, en shoarma is chill. Ik vraag mij af waar de Shetlanders zijn gebleven. Misschien ook wel verwerkt tot shoarma, wie zal het zeggen. Ik ben mijn hele leven al op zoek naar dat ene geniale idee dat mij rijk gaat maken. Ik betwijfel echter of Shetlandershoarma mij de nieuwe Bill Gates zal maken.

Shetlandershoarma. Het gaat te fur. Ik besluit om binnen in de trein maar eens rond te kijken, om te zien of hier wel normale inspiratie vandaan te halen is. Ik zit in het tussenstuk, je weet wel waar, daar waar iedereen in en uitstapt en waar ze van die kutklapstoeltjes hebben. Kutklapstoeltje, dat is een mooi scrabble woord denk ik terwijl ik om mij heen kijk. Er zitten drie andere mensen op de kutklapstoeltjes, alhoewel het er misschien wel vier zijn, aangezien de vrouw naast mij ernstige tekenen vertoond van schizofrenie Later blijkt dat ze aan het bellen was via haar oortjes. De drie mensen rondom mij hebben twee overeenkomsten: ze zijn alle drie vrouw en allemaal tyfuslelijk.

Het erge is nog wel dat er een met kop en schouders bovenuit steekt wat betreft het lelijk zijn. Haar eigen kop en schouders zitten direct aan elkaar vast, zonder nek. De vrouw zit recht tegenover mij en is Iranees(of ergens in die buurt). Voor het eerst vind ik het jammer dat een vrouw uit die regio geen boerka aan heeft. Later schiet me te binnen dat de vrouw misschien wel een boerka draagt, maar haar man het principe van een boerka heeft omgedraaid: buitenshuis uit, binnen aan. Dat zou wel zo logisch zijn met zo’n hoofd.

Als ik weer opkijk van mijn schrijfblok zijn de twee andere lelijk vrouwen weg en vervangen door een mocro-petjes-tasjes-vriendje en een lege stoel. Hier kan ik niks over schrijven, en dus kijk ik maar weer even naar buiten. Dit had ik beter niet kunnen doen, want tussen station Hilversum en station Baarn is het blijkbaar een Shetlander walhalla. Honderden, misschien wel duizenden Shetlanders kijken mij recht aan. Ik krijg opeens een hele sterke drang om shoarma te eten.

14:04. De vierenvijftig minuten zijn om. Helaas, ik zou nog heel veel meer kunnen schrijven, maar afspraak is afspraak: vierenvijftig minuten, en geen minuut langer.

Categorieën: Algemeen

7 reacties

Yfs · 12 juli 2013 op 17:17

Deze keer heb je me minder enthousiast Jappie. Wederom een ritje in de trein maar lang zo leuk niet als het vorige ritje voorbij Den Dolder, en dat was notabene in een stilte coupé. 😉

    Jappie123 · 12 juli 2013 op 22:22

    @Yfs : misschien komt dit omdat deze column een stuk ouder is dan mijn ‘Den Dolder’ verhaal, maar kwam erachter dat hij er nog niet opstond.

    @nachtzuster : gaf eerlijk gezegd niet zoveel aandacht aan de categorieen, zal hier volgende keer op letten

    @Meralixe : ik ben het met je eens dat mijn opmaak en spelling niet mijn beste punten zijn, maar de voorbeelden die je geeft kan ik weinig mee.. Naar mijn idee waren die gewoon goed haha

Nachtzuster · 12 juli 2013 op 18:17

Originele opdracht aan jezelf en goed uitgevoerd. Je schrijft heel menselijk zonder ergens moeilijk te doen. Met voldoende humor en zelfspot, zonder over een randje te gaan. Leuk!
Heb je er al eens aan gedacht om je treincolumns onder ‘reisverhalen’ te plaatsen?

Meralixe · 12 juli 2013 op 19:22

Ik ben een Vlaming maar dat is hier ondertussen wel al bekent. De enige Vlaming? Zou kunnen.
Als ik een column via het klavier op het digitale blad ram, da

Meralixe · 12 juli 2013 op 19:49

We gaan verder daar ik om een voor mij duistere reden uit de reactiezone ben gesmeten! 🙂

Als ik een column via het klavier op het digitale blad ram, komt pas daarna het grote werk: Het leesbaar maken, hier en daar mijn dialect weg werken of na luidop lezen verkeerd woordgebruik recht zetten… 😎

Natuurlijk is het verhaal of het thema belangrijk maar die laatste bewerking mag zeker niet nagelaten worden. Anders blijft het schrijven zeker slordig over komen op de lezer.

Voorbeeld:

Tweede alinea, eerste regel: Een trein komt langzaam op gang en iets ‘krijgt’ uw aandacht….

Nochtans heb je zeker wat te vertellen maar zolang je die kleine slordigheden er niet uit werkt zullen uw columns maar matig over komen.

Libelle · 12 juli 2013 op 19:58

Met je ogen dicht heb je volgens mij ook al voldoende inspiratie Jappie. Een beetje schaven hier en daar en jouw talent staat te stralen!

Fem · 14 juli 2013 op 07:41

Best een leuk verhaal en vanuit het hart geschreven. Maak van je hart geen moordkuil, maar van mij mag het af en toe wel wat genuanceerder….

Geef een reactie

Avatar plaatshouder