Gefriemel

‘Je moet stil zitten!!!’, riep mijn echtgenote ergens ver boven mij. Ik zat op een kruk en zij tondeuzerde mijn haar.
‘Ik probeer stil te ziten. Maar je duwt zo hard.’
‘Ik duw helemaal niet hard. Jij hebt van dat eigenwijze haar.’
‘Dat zal, maar het voelt aan alsof je op mijn hoofd een aardappelveldje aan het rooien bent.’
‘Je hebt ook zo’n rare kruin. Net een rotonde.’
‘Pas op voor fietsers, die hebben voorrang’, grapte ik.
‘Nee, echt. Je hebt een hele rare kruin. Die zie je niet vaak.’
‘Misschien leuk voor facebookfoto?’, vroeg ik naar boven.
De tondeuze werd uitgeschakeld en het kaf op de handdoek gedumpt. Die had ik ter bescherming op schoot.
‘Hij moet nog even’, waarschuwde ze. ‘Ik zie nog wat.’ Ze trapte hem opnieuw aan.
Het begon nu flink te sneeuwen. ‘Gaat dat wel goed?’, vroeg ik ongerust.
‘Ja hoor, er komt nu meer af dan tijdens de eerste ronde.’
‘Hoe komt dat dan?’
‘Omdat ik hem net schoon heb gemaakt.’
‘Dat klopt niet. Geef hem eens aan mij?’ Ze schakelde hem uit en liet hem zien.
‘Welk standje gebruik je?’
‘Dertien. Hoezo?’
‘Hij staat op drie.’ Ik draaide hem op.
‘Dan moet ik nog even wat baantjes trekken.’ Ze pakte hem aan en gaf opnieuw gas.
‘Ik moet wel op mijn paspoortfoto blijven lijken hoor!’, waarschuwde ik haar.
‘Komt helemaal goed’, riep ze terwijl ze voor de vierde keer de finish passeerde.
‘Dat zei die pedicure van de week ook toen ze met de snoeischaar tekeer ging.’
‘En je was zo blij met je voeten. Je riep nog dat je herboren was.’
‘Ben je klaar?’, wilde ik weten. De tondeuze was uit.
‘Nog een restje handwerk schat’, riep ze.
‘Nou, schiet op dan. Ik ben het zat.’
‘Hoezo ben je het zat?’
‘Dat gefriemel aan mijn lijf. De hele week al. Pedicure, jij…’
‘Hahaha, kunnen maar weinig mannen zeggen. Dat ze binnen één week door meerdere vrouwen van top tot teen zijn verzorgd.’ Ze gaf een knipoog.
‘Daar moet ik over nadenken’, zei ik.
‘Hoezo? Het is toch zo?’
‘Hm, van top tot teen? Ik denk dat ik dan toch een belangrijk stuk van de film heb gemist…’

Bart