Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven. 

Kakkers 

Mijn jongste zoon is de laatste tijd geobsedeerd door kakkers. Ik weet niet waarom. Noem het mijmeren voor beginners. Hij creëert net als ik een vol hoofd door continu bezig te zijn met de details van het leven. Ik door een panoramisch helikopterbeeld met een leesbril en hij door in te zoomen. 

De kakker. Is het nou met of zonder -t-. Daar begon zijn obsessie mee. Hij had die kennis nodig om zijn brein de juiste richting te geven. Hij wist namelijk totaal niet hoe een kakker er uitzag. Ik wed dat als ik toen had gezegd dat beiden mag, hij het had begrepen en de kakker rustig in de geglazuurde poepdoos was gegleden. Maar nee dus. Laatst kwam er een man aan de keukentafel praten over iets wat ik zelf ook niet helemaal begreep. Mijn zoon hield hem van een afstandje in de gaten en ook ik probeerde mijn aandacht erbij te houden. Bij vertrek aaide hij mijn zoon over zijn bol. Iets waar hij en waarschijnlijk ieder kind een bloedhekel aan heeft. 

“Dat was er eentje, toch,” vroeg hij hoopvol.  

Ik probeerde hem uit te leggen dat niet iedere rode broek er eentje is. Wel vaak, maar niet altijd. Ik besloot hem een handje te helpen en ging met hem naar Blaricum Beach. Voor het betere veldwerk. Misschien konden we er daar eentje zien. Er zijn van die plekken waar ze weleens zouden kunnen zitten. Dit is zo een plek. En er zaten er veel. Heel veel. Met precies dezelfde accessoires als ware het uniformen. Het overhemd nonchalant boven de felgekleurde zwembroek, een rode korte broek net even boven de knie, het zuinige mondje met de hoekjes naar beneden en een hippe penny loafer aan de voet waarbij het muntje lijkt te zijn verdwenen. Ik zag teckels en poloshirts, een Aviator Ray-Ban op gecorrigeerde neuzen en opgespoten lippen nippend aan een eerlijke rugge-tuffe-muffe-nectar wat in de volksmond rosé heet. Zelfs het dansende lokje wat telkens met de hand omhoog of tegen het voorhoofd wordt geduwd was aanwezig. Heerlijk.  

Toen mijn zoon eindelijk het water uitkwam en vroeg of ik er al eentje had gezien, dacht ik bij mezelf; dit is te makkelijk. Te sneu. Ik moet iets doen om de geschiedenis een wending te geven en de kakkers tegen zichzelf in bescherming nemen. Dat verdien je als je doordeweeks op de Zuidas een overhemd draagt en dit op het strand voortzet. Dan verdien je geholpen te worden.  

“Nee zoon, helaas. Ik denk dat ze uitgestorven zijn.”      

B.B. Springfield