60 jaar bevrijd

De laatste hand wordt aan de kapsels gelegd en strak in het uniform met kokette rokjes stappen wij in de auto, die ons naar ‘Keep Them Rolling’ in het historische plaatsje Doesburg zal brengen.
Weken van oefening zijn vooraf gegaan, voordat wij de nummers van de Andrew sisters, met bijbehorende pasjes, ons eigen hebben gemaakt.
Het is een sombere, koude dag, en de wind snijdt venijnig door onze dunne kleding als we uitstappen. De organisator komt al aanhollen met zware lange legergroene jassen, die van harte welkom zijn.
De mannen en vrouwen die de legerwagens besturen, kijken nieuwsgierig naar de dames met hun donkerrood gestifte lippen.
16 april 1945, de datum waarop de plaats bevrijdt werd ligt 60 jaar achter ons, maar rondkijkend lijken we een sprong terug in de tijd te maken.
De prachtige oude binnenstad met zijn monumentale panden versterkt het gevoel nog.
We worden verzocht in te stappen in een HUP, een officiers wagen, toebehorend aan een 78 jaar oud baasje die duidelijk plezier beleefd aan de lading
Rijdend naar het centrum zien we dat aan de oproep om te vlaggen deze dag, duidelijk gehoor is gegeven.
Drommen mensen staan langs de kant van de weg en de emoties zijn, bij het zien van de colonne, vooral bij de ouderen duidelijk zichtbaar.
We worden er een beetje stil van en verbazen ons.

Terwijl we uitstappen, lopen er direct een aantal mensen op ons af, om ons de hand te schudden.
Ze lijken ons te kennen, of beter gezegd, te herkennen.
Geëmotioneerd vertellen ze hun verhalen.
Over de verschrikkingen die hier hebben plaatsgevonden, maar ook over het plezier, en de saamhorigheid die de oorlog toch ook met zich meebracht.
De tranen zitten hoog, en dat onze verschijning zoveel impact zou hebben, hadden wij ons niet gerealiseerd.
We worden gevraagd te poseren met een oude Canadese veteraan, en de man schudt ons de hand.
Hij bedankt ons voor de vele mooie liedjes, die wij echter nooit gezongen hebben…
Het heden is voor de man even verleden, en wij beginnen ons toch wel wat ongemakkelijk te voelen onder al die aandacht.
Het is vreemd credit te krijgen voor iets, waar wij part noch deel aan hebben gehad.

In café de Waag is er nog even tijd voor een snelle kop koffie, en ondanks het vroege tijdstip is het glas cognac welkom!
Zwaar onder de indruk kijken we elkaar aan en zwijgen .
Iets later lopen we naar het podium en zingen een aantal nummers; ‘In the Mood’, ‘Mister Sandman’, en na nog een aantal nummers eindigen we met ‘We’ll meet again’, dat luid en duidelijk wordt meegezongen.
Een man in een rolstoel voor het podium, wrijft met een zakdoek in zijn ogen en snuit zijn neus.
Een beetje ontdaan stappen we een half uur later weer in the truck.
Tientallen handen zijn geschud en vele verhalen zijn ontroerd aangehoord.

We rijden dezelfde route als de bevrijders van toen, dwars door het bos, waar je normaal met de auto niet mag komen, op weg naar het volgende dorp.
Langs het bospad staat een oude man met een grote vlag en een bos oranje bloemen.
Over een paar jaar zullen er geen mensen meer zijn die kunnen verhalen over hun oorlogsperiode.
Dan zullen slechts de verhalen resten over vaders en opa’s.
Het gevoel iets héél bijzonders meegemaakt te hebben is groot…