Oplichtende flarden van herinneringen duiken op en zijn vaak zo overweldigend, dat ik ze voor een ogenblik verwar met de werkelijkheid. Met gesloten ogen probeer ik terug te keren naar de slaap, maar ik duik er niet diep genoeg in onder en blijf steken tussen werkelijkheid en nachtmerrie.
Tijdens een werkbezoek aan een moskee, maakte minister Verdonk een onvergetelijke blunder. Direct bij binnenkomst stak zij haar hand uit, om een van de imams de hand te schudden, deze weigerde echter en zei ter verklaring, dat hij vrouwen geen hand mag geven. Van een Minister van Vreemdelingenbeleid en Integratie zou je mogen verwachten dat zij hiervan op de hoogte is. Provocatie of gewoon dommigheid?
Het zweet loopt in straaltjes langs zijn goddelijk lijf, dat soepel beweegt op het ritme van onze muziek. Hij laat zich meevoeren, levert zich totaal over, geniet zichtbaar. De teksten zingt hij feilloos mee.
Onwillekeurig dwalen mijn ogen steeds naar deze man in de zaal, vlak voor het podium, die zich niet bewust lijkt te zijn van de vele, verlangende blikken van het vrouwelijk deel van het publiek.
Met een stel meiden werd vorig jaar het plan opgepakt om een maandelijkse bijdrage op een rekening te storten, ten einde activiteiten te ontwikkelen die het leven leuker zouden moeten maken.
Alleen in zijn muziek vond hij nog enige troost.
De meeslepende akkoorden van de piano deden hem even alles vergeten, de pijn werd iets minder scherp.
Het willoze instrument kwam tot leven onder zijn dwingende vingers, die foutloos de juiste toetsen wisten te vinden, en noten tot wonderschone melodieën vlochten.
Passie bestond voor hem alleen in opzwepende crescendo’s.
