Oplichtende flarden van herinneringen duiken op en zijn vaak zo overweldigend, dat ik ze voor een ogenblik verwar met de werkelijkheid. Met gesloten ogen probeer ik terug te keren naar de slaap, maar ik duik er niet diep genoeg in onder en blijf steken tussen werkelijkheid en nachtmerrie. Ik herinner mij, hoe ik voor de laatste keer je kamer in liep, alle plekjes en bezittingen waren onttoverd. Ik voelde een woeste opstandigheid tegen dit alles: boeken, muren en meubels, de kleren die netjes in de kast hingen en wél zouden blijven bestaan. Het kwam mij voor als een wraakpoging; kijk, wij leven niet, maar blijven voortbestaan.

Ik droeg de belofte van leven in mij en jij die van de dood. ‘Als ik dan toch moet sterven, wil ik het elegant doen’ zei je. Mijn god, wat was er elegant aan je sterven? Je bleke gezicht en holle ogen die niets meer zagen, staan op mijn netvlies geëtst. Sterven is ontluisterend, geen laatste kniebuiging der galanterie voor de gordijnen vallen. Mijn arme, mijn mooie liefste.

Ik ben de hele dag op mijn hoede, moet bezig blijven, verboden te denken, met als enig doel, het volgend uur bereiken. Leven van uur tot uur, tot ik op een plaats kom die niet omringd is door leegte. Maar soms slaat het venijnig gemis genadeloos toe, altijd op een moment dat ik er niet op bedacht ben. Dan ben je er, ik hoor je stem, en zie je haarscherp staan. Ik laat mij langs de muur naar beneden glijden en kan niets anders doen dan in elkaar gedoken blijven zitten en wachten tot het weg is.

Je bent niet hier, je bent in het niets! Wat is er gebeurd? Door welk geluid, welke geur, welke mysterieuze gedachteassociatie ben je in mij gegleden? Ik vecht met je, en bedenk me hoe monsterlijk dit gevecht is, maar ik ben nog niet sterk genoeg om me door jou te laten overweldigen. Het gaat om jou of mij. De leegte van de hal buldert me ongenadig toe. Ik doe mijn handen voor mijn oren en schreeuw in wanhoop terug: ‘Laat me met rust’!

Soms hoeft er maar een sprankeling van lente in de lucht te zijn, en de kalmte en wijsheid die ik verworven meende te hebben, al mijn ommuurde kastelen, verworden tot los zand. De orkaan woedt, sluimert om me heen, om bij de eerste windstilte genadeloos aan te vallen. Mijn blik glijdt over het blonde kind naast mij, spelend met een paardebloem. Met één ademblaas laat zij de zaden zweven door de wolkenloze hemel vol vage beloften.

Categorieën: Fictie

20 reacties

Ma3anne · 16 maart 2006 op 17:20

Wow, heftig.
Erg mooi geschreven.

Li · 16 maart 2006 op 19:54

Op de grafsteen van mijn vader staat ‘Ons Gemis’…
Kippenvel van mijn teennagels tot de puntjes van mijn haar.
Zo mooi geschreven.

Li

pepe · 16 maart 2006 op 20:47

Mooie zinnen, van orkaan tot ademblaas.

Leuk dat er van jou weer iets te lezen valt, ik miste je al hier.

Mosje · 16 maart 2006 op 21:17

Wat een prachtig stukje Wright. Ik heb het inmiddels een paar keer gelezen, en steeds lees ik er nieuwe dingen in. Heel erg mooi.

bert · 16 maart 2006 op 21:44

Voor velen onder ons is dit helaas geen fictie maar de harde gewetenloze realiteit die jij op papier vast heb weten te leggen in al zijn gedaanten.

WritersBlocq · 16 maart 2006 op 22:36

[quote]Ik vecht met je, en bedenk me hoe monsterlijk dit gevecht is, maar ik ben nog niet sterk genoeg om me door jou te laten overweldigen. Het gaat om jou of mij. De leegte van de hal buldert me ongenadig toe. Ik doe mijn handen voor mijn oren en schreeuw in wanhoop terug: ‘Laat me met rust’![/quote]
Brrrrr…. Angst voor het toelaten ervan, met als gevolg de angst voor het eventuele verlies? Weer?

Raindog · 16 maart 2006 op 23:21

Ik vind dit geweldig mooi. Geweldig mooi geschreven ook. Prachtige zinnen en woorden maar het allerbelangrijkste; ik heb beeld. Ik zie het. Prachtig opgeknipt in zorgvuldig afgebakende alinea’s, scènes. Happen happen naar een ademblaas in meer dan één betekenis.
Uitzonderlijk mooi.

sally · 17 maart 2006 op 00:09

Absolute topper wright.

liefs
Sally

Kees Schilder · 17 maart 2006 op 09:00

Dit is Kunst met een grote K

KingArthur · 17 maart 2006 op 09:38

Snap de fictie hier ook niet zo zeer. Maar zeker mooi geschreven. Ik ga in herhaling vallen door te zeggen dat ik meer van jou hand wens te lezen.

Groet.

Shitonya · 17 maart 2006 op 12:12

Misschien ben ik nog niet helemaal wakker, maar er duiken allemaal vraagtekens bij me op … is er iemand dood of gaat er iemand dood? Wie gaat er dood, de schrijver van dit of iemand anders. Aan wat is de persoon overleden en dergelijke vragen.

Maar desondanks is het wel mooi geschreven

Dees · 17 maart 2006 op 13:34

Vreemd hoe je kunt lezen. Gisteren scande ik door je tekst en het woord ‘kitsch’ dook op. Vandaag meer tijd en meer rust en ik vind het dus eigenlijk genadeloos prachtig geschreven. Knap gedaan!

Troy · 17 maart 2006 op 14:25

Sommige teksten zijn te mooi om voor jezelf te houden. Zoveel gevoel en mooie zinnen in zo’n kort verhaal. Erg knap gedaan!

KawaSutra · 17 maart 2006 op 17:03

Je kunt de woorden voelen, zo intens. Wat een rake beschrijving van een gemis!

Lynne · 18 maart 2006 op 08:14

Je mooiste tot nu toe..!

DriekOplopers · 18 maart 2006 op 10:37

Prachtig. Confronterend ook.

Hulde voor iemand die zo kan en durft te schrijven!

Driek

Mup · 18 maart 2006 op 21:41

Weet gewoon niet hoe hier met de juiste woorden op te reageren, en dat bedoel ik ontzettend positief, heel mooi!

Groet Mup.

Wright · 18 maart 2006 op 22:15

Dank voor jullie reacties. Dit is een column die al een poos op de planken lag en mij erg na aan het hart ligt. Zo dicht dat ik het eigenlijk voor mezelf en een aantal mensen had willen houden. Ben toch blij dat ik het ingestuurd heb.

Anne · 19 maart 2006 op 12:12

Beste Wright,
Ik heb je stukje nu een aantal keer gelezen, en vroeg me steeds af wat er voor mij aan hapert. Ik denk dat ik dat nu duidelijk heb. Omdat ik geloof dat het zinvol is om mijn kijk erop hier neer te leggen doe ik dat, bij deze.

Voor mij valt dit stukje in de categorie korte verhalen, terwijl het in een column-“kortte” is gepropt. Voor mij is dat alsof je een kathedraal helemaal klein opvouwt zodat het in een lucifersdoosje past. Je woordgebruik en de zinsopbouw; kortom de stijl, de vorm die je hanteert vind ik namelijk van dramatische klasse, en dat is een kompliment, en die klasse verdient meer hoogte, meer lengte, meer diepte kortom: meer uitbouw, om maar in de beeldspraak te blijven. Die uitbouw blijft nu alleen als een mogelijkheid in de lucht hangen, er gebeurt uiteindelijk niks mee, terwijl je schrijfstijl toch de aanzet ertoe geeft. Dit maakt het resultaat voor mij uiteindelijk enigszins bombastisch, en dat is onverdiend, omdat ik wel vind dat je goed kunt schrijven, en mooie vondsten goed formuleert en doseert.

Ik wil daarmee niet beweren dat de (wat) zwaardere thema’s in korte stukjes niet mogen worden aangepakt, integendeel. Maar voor korte stukjes gelden naar mijn idee toch andere wetten met betrekking tot opbouw, stijl en structuur dan voor (langere) korte verhalen. En zelfs kan het zijn dat een dramatisch gegeven in een kort stukje juist door de compactheid enorm veel zeggingskracht kan hebben. Kijk bijvoorbeeld eens naar het stukje van Nana, getiteld: Ik wil je ex zijn (of worden, dat weet ik niet meer.) Kort, zeer pijnlijk, en krachtig.
Ik hoop je met mijn reactie niet te hebben beledigd, het komt voort uit interesse, ik hoop dat dat duidelijk is.
Groet van Anne

Wright · 20 maart 2006 op 11:26

[quote]Ik hoop je met mijn reactie niet te hebben beledigd, het komt voort uit interesse, ik hoop dat dat duidelijk is.[/quote]
Beste Anne, integendeel! Ik vind het erg prettig om ‘kritiek’ te krijgen. Het feit dat je de moeite neemt om zo uitgebreid te reageren, vat ik alleen maar op als een groot compliment. Je vergelijking met de kathedraal vind ik heel mooi. Ik snap wat je ermee bedoelt, en ik denk ook wel dat je gelijk hebt. Het verhaal was in mijn hoofd veel groter, toch heb ik er bewust voor gekozen om het zo neer te zetten. Dat het voor jou bombastisch overkomt kan ik mij ook goed voorstellen. In mijn column ‘ de pianoman’ heb ik hier juist voor gekozen, het zwaar overtrokken gebracht, omdat het door de media ook zo naar buiten gebracht werd. Dat was pure kitsch. Voor mij valt dit stukje daar niet onder. Ik vind dit zuiver en puur en, zoals ik al zei, had ik dit in eerste instantie niet eens op willen sturen maar onder wat lichte druk toch gedaan. Het is eigenlijk het eerste schrijfsel waar ik redelijk tevreden over ben. Dank voor je uitgebreide commentaar!
Groetjes, Wright

Geef een reactie

Avatar plaatshouder