De pianoman

Alleen in zijn muziek vond hij nog enige troost.
De meeslepende akkoorden van de piano deden hem even alles vergeten, de pijn werd iets minder scherp.
Het willoze instrument kwam tot leven onder zijn dwingende vingers, die foutloos de juiste toetsen wisten te vinden, en noten tot wonderschone melodieën vlochten.
Passie bestond voor hem alleen in opzwepende crescendo’s. Tot hij haar ontmoette met haar lange, glanzende kastanjebruine haar en groene ogen die open en helder de wereld inkeken.
Haar klaterende lach, deed hem denken aan de koele beken uit zijn vroegste jeugd, haar mimiek betoverde hem.
Hij zag haar voor het eerst op een bankje in het park, waar ze vol overgave hardop poëzie las en was op slag door haar bijna buitenaardse verschijning in vervoering geraakt.
Onhandig was hij een gesprek begonnen en toen ze hem aankeek, explodeerde zijn maag en raasde zijn bloed woest door zijn aderen.
Hij wist direct dat ze zijn ondergang zou gaan betekenen, ze was te veel van alles voor een man als hij.
Na die dag zagen zij elkaar regelmatig en de vriendschap bloeide, hij speelde het speciaal voor haar gecomponeerde ‘d’un discours amoureux’, zij luisterde verbaasd en ademloos.
Zij op haar beurt nam hem mee naar de zee en liet hem dansen met blote voeten in het warme zand, en rennen als een jonge hond door de schuimende branding.
Er ontstond iets van hoop…

Op het moment dat ze hem met glanzende ogen vertelde dat ze hopeloos verliefd geworden was en hem graag wilde voorstellen aan haar ‘grote liefde’ zoals ze hem noemde, stortte zijn droomwereld in.
Radeloos moest hij toezien hoe haar ogen naar de man keken, met een blik die zij hem nooit gegeven had.
Sindsdien leefde hij in een schijnwereld, door hem zelf geschapen en zorgvuldig in stand gehouden.
Praten deed hij niet meer, het leken zinloze klanken.
Woorden van anderen waren als valse noten.
Hij probeerde de klank van haar stem te vertalen in reeksen noten en raakte er door geobsedeerd.
Het meest dragelijk waren de nachten waarin hij in staat bleek zijn dromen te manipuleren.
De dagelijkse werkelijkheid was niets anders dan een voortdurende nachtmerrie van knagend gemis.
Regelmatig vroeg hij zich af of de dood geen verlossing zou kunnen zijn, maar dan zou hij ook afscheid moeten nemen van de bitterzoete dromen, waarin hij dicht bij haar was.
Tijdens een stuk van Debussy, ‘La Mer’ overviel hem de onweerstaanbare drang om door het zachte zand en door het golvende zoute water te lopen.
En hij liep, tot aan de vergetelheid…