Alleen in zijn muziek vond hij nog enige troost.
De meeslepende akkoorden van de piano deden hem even alles vergeten, de pijn werd iets minder scherp.
Het willoze instrument kwam tot leven onder zijn dwingende vingers, die foutloos de juiste toetsen wisten te vinden, en noten tot wonderschone melodieën vlochten.
Passie bestond voor hem alleen in opzwepende crescendo’s. Tot hij haar ontmoette met haar lange, glanzende kastanjebruine haar en groene ogen die open en helder de wereld inkeken.
Haar klaterende lach, deed hem denken aan de koele beken uit zijn vroegste jeugd, haar mimiek betoverde hem.
Hij zag haar voor het eerst op een bankje in het park, waar ze vol overgave hardop poëzie las en was op slag door haar bijna buitenaardse verschijning in vervoering geraakt.
Onhandig was hij een gesprek begonnen en toen ze hem aankeek, explodeerde zijn maag en raasde zijn bloed woest door zijn aderen.
Hij wist direct dat ze zijn ondergang zou gaan betekenen, ze was te veel van alles voor een man als hij.
Na die dag zagen zij elkaar regelmatig en de vriendschap bloeide, hij speelde het speciaal voor haar gecomponeerde ‘d’un discours amoureux’, zij luisterde verbaasd en ademloos.
Zij op haar beurt nam hem mee naar de zee en liet hem dansen met blote voeten in het warme zand, en rennen als een jonge hond door de schuimende branding.
Er ontstond iets van hoop…
Op het moment dat ze hem met glanzende ogen vertelde dat ze hopeloos verliefd geworden was en hem graag wilde voorstellen aan haar ‘grote liefde’ zoals ze hem noemde, stortte zijn droomwereld in.
Radeloos moest hij toezien hoe haar ogen naar de man keken, met een blik die zij hem nooit gegeven had.
Sindsdien leefde hij in een schijnwereld, door hem zelf geschapen en zorgvuldig in stand gehouden.
Praten deed hij niet meer, het leken zinloze klanken.
Woorden van anderen waren als valse noten.
Hij probeerde de klank van haar stem te vertalen in reeksen noten en raakte er door geobsedeerd.
Het meest dragelijk waren de nachten waarin hij in staat bleek zijn dromen te manipuleren.
De dagelijkse werkelijkheid was niets anders dan een voortdurende nachtmerrie van knagend gemis.
Regelmatig vroeg hij zich af of de dood geen verlossing zou kunnen zijn, maar dan zou hij ook afscheid moeten nemen van de bitterzoete dromen, waarin hij dicht bij haar was.
Tijdens een stuk van Debussy, ‘La Mer’ overviel hem de onweerstaanbare drang om door het zachte zand en door het golvende zoute water te lopen.
En hij liep, tot aan de vergetelheid…
16 reacties
Eddy Kielema · 23 mei 2005 op 12:41
Aha, het mysterie van de pianoman is opgelost! 😉
Leuk geschreven column!
champagne · 23 mei 2005 op 12:52
Ik vind het taalgebruik prachtig en ook de column in zijn geheel. Leuk bedacht.
Kortom; ik heb weer genoten, Wright!
KingArthur · 23 mei 2005 op 13:06
Van deze sfeer kan ik genieten. Mooi geschreven.
Dees · 23 mei 2005 op 13:48
Romantica Wright 🙂
Leuk dat je meer aan het schrijven bent, ik vind het iig erg leuk om te lezen.
En je bent een van de weinigen bij wie de ‘opsommingsstijl’ kan en bij wie het in deze column ook wonderlijk past….
ietje · 23 mei 2005 op 14:11
Het zou zo maar waar kunnen zijn (denk ik)! Erg mooi beschreven, ik heb van je column genoten. Nu maar hopen dat er binnenkort weer iemand iets raars doet zodat jij er door geinspireerd wordt!
Troy · 23 mei 2005 op 15:14
Eindelijk weet ik nu meer over de geschiedenis van de aangespoelde pianoman. Het intrigeerde me wel…Mooi gedaan Wright.
Grt Troy
Kees Schilder · 23 mei 2005 op 18:02
ja, dit is heel erg mooi geschreven
Ma3anne · 23 mei 2005 op 20:40
Wonderlijk, die pianoman. Origineel, dat je hem op deze manier gestalte geeft. Zo blijft hij me langer bij dan enkel als nieuwsfeit van een paar seconden…
Erg mooi geschreven.
Mosje · 23 mei 2005 op 20:45
Mooi geschreven Wright, maar gadverdamme, wat een zigeunermeisje-met-traan-romantiek.
Deze week hoorde ik op de radio al gespeculeer over een filmscript met de pianoman in de hoofdrol. Als er ooit een film over komt, dan hoop ik toch echt dat het over meer gaat dan alleen maar een gebroken verhouding.
Jezusallemachtig Wright, zeker ook tranen met tuiten gehuild bij het zien van de Horsewhisperer?
Raindog · 23 mei 2005 op 22:44
Het verhaal van de pianoman hield me vanaf de eerste tel in het nieuws bezig. Of verhaal, heeft de man eigenlijk wel een verhaal? En hoe luidt dat dan precies? Want dat is de vraag natuurlijk: wat is het verhaal van de pianoman? Dit verhaal van jou Wright, is één van vele denkbare. Dat is misschien ook wel wat Mosje min of meer bedoelt. Desalniettemin; met heel veel plezier gelezen. Zolang de man niet spreekt en alleen maar speelt – en misschien zelfs wel op meer en andere wijzes dan wij op dit moment weten – kunnen hier nog vele columns en/of verhalen over geschreven worden.
Li · 23 mei 2005 op 22:48
Die Pianoman prikkelt de fantasie!
Ook die van mij. 🙂
Dat verhaal van jou zou zomaar kunnen 😉
Li
Wright · 23 mei 2005 op 22:59
[quote]Jezusallemachtig Wright, zeker ook tranen met tuiten gehuild bij het zien van de Horsewhisperer?[/quote]
Haha, ik heb hem nog niet gezien, Mosje.
Niet mijn soort film.
Maar ga hem nu zeker kijken!:-D
KawaSutra · 23 mei 2005 op 23:07
[quote]En hij liep, tot aan de vergetelheid…[/quote]
Een heel mooi verwoorde theorie, Wright. Grotendeels klopt het verhaal maar in werkelijkheid was ‘zij’ een zeemeermin……
Mup · 24 mei 2005 op 14:59
Als ik een petje droeg, deed ik hem bij deze voor je af, Wright, erg mooi,
Groet Mup.
Louise · 24 mei 2005 op 18:21
Een echte lovestory over de geheimzinnige pianoman. In de taal van de liefde.
Net voor je column online kwam, schreef ik er eentje met dezelfde pianoman als uitsmijter.
Jouw stukje is zeker zo leuk en véél romantischer 😉
sally · 24 mei 2005 op 22:22
Knap geschreven wright.
Maar ook, had ik wel een beetje hetzelfde gevoel als Mosje.
Ligt er net aan in wat voor stemming de lezer is misschien.
groet
Sally