Zien en gezien worden

Het zweet loopt in straaltjes langs zijn goddelijk lijf, dat soepel beweegt op het ritme van onze muziek. Hij laat zich meevoeren, levert zich totaal over, geniet zichtbaar. De teksten zingt hij feilloos mee.
Onwillekeurig dwalen mijn ogen steeds naar deze man in de zaal, vlak voor het podium, die zich niet bewust lijkt te zijn van de vele, verlangende blikken van het vrouwelijk deel van het publiek. [i]Baby, take off your coat,.. real slow.[/i]
Zijn lippen bewegen synchroon met de sensuele tekst.
[i]Baby, take off your shoes. I’ll help you take off your shoes.[/i]
Langzaam knoopt hij de bovenste knoopjes van zijn overhemd los.
[i]Baby, take off your dress. Yes, yes, yes.[/i]
Jezus!

[i]You can leave your hat on.
You can leave your hat on.
You can leave your hat on.[/i]

[i]Go over there, turn on the light. No, all the lights.[/i]
Ik voel de lampen achterop het podium in mijn rug branden.
[i]Come back here, stand on the chair. Ooh, baby, that’s right![/i]
Oh, god! Wanhopig kijk ik een andere kant op en zie dat ook de zangeres naast mij, de man gebiologeerd volgt.
[i]Raise your arms in the air, now shake ‘em.[/i]
Gehoorzaam gaan mijn armen omhoog.

[i]You give me reason to live.
You give me reason to live.
You can leave your hat on.[/i]

Maandagmorgen. Met lood in mijn schoenen neem ik plaats in de wachtruimte.
‘Je mag meelopen’, zegt de assistente.
Ik slof achter haar aan, maar zou het liefst rechtsomkeert maken.
‘Goedemorgen’, zegt hij met zijn warme diepe stem, terwijl hij zorgvuldig zijn handen wast. ‘Trek je schoenen, broek en slipje maar uit’.
Het zweet loopt in straaltjes over mijn rug, er is geen weg terug. Langzaam knoop ik mijn jeans los en trek mijn broek uit. Met trillende handen volgt het slipje.
‘Je mag op de behandeltafel plaatsnemen’, zegt hij, zijn handen drogend.
Volgzaam gehoorzaam ik.
‘Leg je benen maar in de beugels’.
Ik doe mijn ogen dicht en probeer aan iets anders te denken. Ik hoor het geluid van knappend rubber, kijk tussen mijn oogharen door en zie zijn veel te aantrekkelijke gezicht. Doktoren horen oud en lelijk te zijn!
Hij doet de lamp aan en zegt: ’Ontspan maar’.
Ontspan maar? God allemachtig, hoe dan?
‘Het kan even koud aanvoelen’, zegt hij.
Ik probeer me van onder te ontspannen en van boven af te sluiten, wat jammerlijk mislukt. De term ‘kijkdoos’ komt in me op.
Langzaam voel ik het koele metaal binnendringen.
‘Het is zo gebeurd’, zegt hij. ‘Trouwens, een goed optreden’.
‘Ja’, antwoord ik hees, ‘Het was gezellig.
‘Spelen jullie binnenkort nog in de buurt?’
‘Nee, ik geloof het niet’, lieg ik.