Kleur bekennen?

Met een stel meiden werd vorig jaar het plan opgepakt om een maandelijkse bijdrage op een rekening te storten, ten einde activiteiten te ontwikkelen die het leven leuker zouden moeten maken.

Om beurten bedachten we iets en om de drie maanden stortten wij ons in een nieuw avontuur.
Zo hadden wij bijvoorbeeld al een workshop paaldansen in burka voor gevorderden, Feng Shui voor de magnetron en inlegkruisjes haken afgerond.
Het volgende item op het lijstje was een cursus ‘kleur bekennen volgens het 4 seizoenensysteem’.

Leuk aangekleed en opgetut liepen wij verwachtingsvol naar binnen, waar wij allereerst getrakteerd werden op een ‘High Tea’.
Etagères vol lekkernijen en theepotten met kokend water werden aangedragen, wij mochten 2 zakjes in smaak naar keuze uitzoeken.
Ondertussen werd er een verhaaltje afgestoken over het nut van deze dag.
Wij zouden nooit meer een miskoop doen want vandaag werd ons verteld tot welk seizoenstype wij zouden behoren.
Nu dacht ik dat ik een 4 seizoenentypje was, maar dat bleek te simplistisch gedacht.
Eerst moest alle make-up verwijderd worden en namen wij om beurten plaats voor een spiegel met foute belichting, zodat we eruit zagen als patiënten in de terminale fase.
Een wit kapmanteltje versterkte dat gevoel nog, de witte haarband deed de rest.
Ik bekeek mijn blotebillengezicht eens en dankte de Heer dat voortijdige kaalheid mij tot nog toe bespaard was gebleven.
Vervolgens werden er sjaaltjes in allerlei kleuren om mijn schouders gedrapeerd, om zodoende te bepalen welke kleur mij het meest zou flatteren.
Het óh en áh achter mij irriteerde me danig, want voor lul zitten is voor lul zitten en daar hielp geen enkele kleur sjaaltje aan.
Uiteindelijk werd besloten dat ik een ‘koel zomertype’was.
Cool!
Dat hield in dat ik mijn hele klerenkast weg kon donderen, want fout, fout, fout, waren de kleuren die ik daarin had hangen; voornamelijk zwart.
Heb ik dus mijn hele leven voor lul gelopen zonder dat ik het wist.
Had niemand mij deze blamage kunnen besparen?
Maar welk een besparing zou het op gaan opleveren; nooit zou ik meer een miskoop doen!
Vanaf nu zou ik er dus wél leuk bij gaan lopen.
Tenminste, …als ik de kleurenkaart á 25€ aan zou schaffen, waarmee ik voortaan langs de kledingrekken zou moeten schuifelen.
De kleuren op de kaart deden mij griezelen, en de drang om één van de sjaaltjes vakkundig om de nek van de consulente te knopen werd steeds sterker.
Eens kijken of blauw en paars haar zouden staan!
Mijn gezichtsuitdrukking werkte blijkbaar op de lachspieren van mijn vriendinnen, die inmiddels snikkend over tafel hingen en mij wel beter kenden dan als deze ‘kleurdoos’!
Nog liever liep ik in evakostuum een rondje over de lokale ‘Fair’, dan in deze zo bij mij ‘passende’ kleuren.

Nog namopperend liep ik groen en geel van ergernis terug naar mijn plaats, om de laatste sandwiches achter de kiezen te werken.
De theezakjes gaven geen enkele kleur meer af aan het hete water, dus vroeg ik om een nieuw theezakje.
Dat kon, maar dan zou ik wel €1.75 moeten betalen, mijn pissigheid steeg tot ultieme hoogten.
Ruim honderd euro had ik betaald om aan te mogen horen dat mijn garderobe niet deugde en dan kon een armzalig theezakje er niet af?
Balorig mieterde ik 5 uitgelekte theezakjes in het kopje heet water, en wachtte tot het de kleur had die mij aanstond.